روزی بود، روزگاری بود:
در آن سالها، از ابتدا من بودم و کودکم و همسرم. این « جمع » با خودش تناقض حمل می کرد. گاهی هم « محفل » می زدیم. البته، اهل مبارزه هم بودیم و این را نشان هم داده بودیم. اما راستش را بگویم، تضادمان را می ریختیم در دستگاه رهبری!. تا اینکه سر و کله خواهر مریم پیدا شد. مریم و مسعود برای حل این تناقض فکری کردند. فکر نکنید « تناقضی » که می گویم به این سادگی ها بود!. تضاد دوران بود. فرمولش را برادر مسعود داده بود و خواهر مریم آن را توجیه می کرد: « تضاد جنسیت »!. تعریف ساده تضاد جنسیت یعنی اینکه ؛ آدم ها عاطفه دارند و آدم ها دوست دارند کسی آنها را دوست بدارد. در فرمول « برادر مسعود »، « کودک من » اسباب نفاق بود.
بین من و رهبرم حایل و حجاب شده بود. بین من و رهبرم فاصله می انداخت! چون وقتی دلم هوس می کرد « کودکم » را ببینم باید برای « مسئول » تشکیلاتی ام یک بهانه می آوردم. فاجعه بدتر از وجود کودک، مسئلهٌ همسرم بود که او را دوست می داشتم. آن « عفریته » یا « ملعون » نیمی از عشق مرا که باید تماما" نثار مسعود و مریم می شد برای خودش می قاپید. همین باعث می شد تا من کم کار کنم و از خودم کم بگذارم. نتیجه اش هم این می شد که « مهمان » رهبری باشم و حق رهبری را بخورم. خب، این که دیگر قابل تحمل نیست!.
تازه، اگر مدتی دیدار همسرم به تعویق می افتاد، برای دیدار همسرم « درخواست » هم داشتم. این دیگر گناهی نابخشودنی بود. یعنی من، همین من بدبخت بی کس، « طلبکار » آن رهبری می شدم که « مریم » با آن همه کرامات یکی از دست ساخته ها و آفریده های اوست!. رهبری که مریم را آفریده باید برای « درخواست » من وقتش را حرام میکرد!. پس، راه حل چه بود؟!. در این معادله پاسخ اینطور بدست آمد. یعنی برادر مسعود راه حل را اینطور پیدا و تئوریزه کرد: « محرمیت با خواهر (مریم)، تقسیم بریگانگی با برادر (مسعود)، مساوی است با خودسپاری مطلق! » و خودسپاری مطلق یعنی ؛ این بچه نق نقو و بدرد نخور را دور بینداز! ولش کن! به چه کار می آید؟! وقتی هفته یی یک روز – روزی که حق رهبری است – را باید به این بچه اختصاص بدهی، باید او را دور بیندازی!.
« خودسپاری مطلق » یعنی که ؛ این مرتیکه « نرینهٌ وحشی » (شوهرت) را رها کن! فکرش را هم نکن! و مهمتر اینکه باید کینه او را در دل – و زبان – داشته باشی!. « خودسپاری مطلق » یعنی که ؛ این «زنیکهٌ عفریته» (همسرت) را رها کن! این زنیکه غیر از اینکه هی اشعه پراکنی کند برای تو و دستگاه « جیم » (جنسیت) ترا پر رنگ کند به چه کار می آید!؟ فرمول برادر مسعود یعنی اینکه ؛ « از خودت نچین! از منافع رهبری بچین، آنگاه همه چیز درست و روبراه خواهد شد، ضمنا"، فکر این را هم نکنی که وقتی ساعت « سین » (سرنگونی) رسید و قدرت دست ما افتاد به همسرت برسی یا آن کودک را دوباره بدست آوری!. نه! چون آن موقع « رهنما » (رهبر) احتیاج بیشتری به تو دارد. تازه، شاید به تو مسئولیتی و منصبی هم بدهد!…
آخر، مجاهد چطور خود را با عشق خانواده « متقاعد » می کند!؟. مثلا" ؛ وقتی برادر مسعود دستور می دهد ؛ اگر پدر یا مادرتان از ایران آمدند درب قرارگاه اشرف و از « عاطفه » مادری و « محبت » پدری با شما سخن راندند، و خواستار بازگشت شما به خانواده و زندگی شدند، مجاهدوار به سیلی جانانه یی صورت آنها را بنوازید! خب حتما" برادر مسعود یک چیزی میداند! لابد پدر و مادری که هوس دیدار فرزندانشان را می کنند حتما" عوامل « حاج آقا محسنی » (وزیر اطلاعات) هستند!.
اصلا"، همین ها با این دوست داشتن هایشان نمی گذارند برادر مسعود سوت سرنگونی را بزند!. چند سال است هی « برادر مسعود » می خواهد « سوت » بزند، اما همین تناقضات مثل بختک افتاده اند بجان « برادر »!.
اصلا"، ما چرا از « رهبر » نمی گیریم!؟ اگر گیرندگی ما درست باشد باید از او « بگیریم ». این پدر و مادر ها که هیچ، حتی دنیا هم هنوز « انقلاب ایدئولوژیک » مریم و مسعود را نگرفته است!. یعنی دنیا و رهبران انقلابی جهان باید بیایند از برادر مسعود و خواهر مریم درس بگیرند. ببینید، با وجودی که سالها برادر مسعود و خواهر مریم اطاق خوابشان یکی بوده و حتی تختخواب شان هم یکی بوده، و تازه، بر یک بالش هم سر می گذاشتند، اما چون « تضاد دوران » را اول بار خودشان حل کرده بودند، هنوز حتی یک نفر هم ندیده که خواهر مریم اشعه یی بدهد و عفریته بازی در آورد! و یا برادر مسعود به جلد نرینه یی و حشی درآید!.
اصلا" این تضادها و تناقضات که در دستگاه مسعود و مریم پیدا نمی شود. مگر « رهبر » مثل من و توست که عشق و عاطفه در وجودش راه داشته باشد!؟. من دلم می سوزد برای برادر مسعود! چون او فکر می کند ما بیچاره های عوضی , مثل خواهر مریم که در مسعود ذوب شده , می توانیم تمام روزنه ها و سوراخ سنبه های وجودمان را به روی عشق و عاطفه ببندیم!.
و اما , اینک ؛ سالهاست که از خلق آن فرمول توسط « برادر » می گذرد. من تنهای تنهایم. کودکم فرسنگها از من دور است و هرگز نفهمیدم کجاست؟. شاید هم کودک من – که امروز دیگر بیست سالی شده است – جزء همین « میلیشیاهایی » است که در اروپا بزرگ شده و مدتی است « برادر » آنها را به قرارگاه اشرف آورده تا بدانند همیشه « بدهکار » رهبرشان هستند. حتما" « کودک من » حالا آنقدر بزرگ شده که می تواند در نشست های « غسل هفتگی » و یا « عملیات جاری » طلبکاران رهبرش را تو دهنی بزند!… راستی , « همسرم » کجاست؟! , نمی دانم. فقط همین قدر می دانم که بیچاره « بریده مزدور » شده است. آخر بدبخت همیشه تناقض حمل میکرد.
البته اخیرا" برادر مسعود به من و دویست سیصد تن از « نفرات » مثل من اینطور گفت که ؛ همسران شما « طعمه » وزارت اطلاعات شده اند. یعنی که برگشته اند « ایران »!… این بیچاره ها با آن تناقضاتی که حمل می کردند , معلوم بود عاقبت « بریده مزدور » و « طعمه » می شوند!. کسی که در دلش مهر کودک و عشق همسرش جا کرده باشد , معلوم است که سرانجام چه می شود!…
« قرارگاه اشرف »
« از طرف همسر یک بریده مزدور »
