خانم حمائل غنی زاده، مادر خانمها مهری و ناهید سعادت و آقای محمود سعادت از اسیران در فرقه ضدبشری رجوی است که شبانه روز در تلاش و تکاپوست تا فرزندان در بند خود را ملاقات کند، او کاری به ایدئولوژی و عقاید آنها ندارد و می گوید من فقط می خواهم فرزندانم را ببینم. آیا این حق من نیست؟ مادری که شبها و روزها تلاش کرده و خستگی ناپذیر با مشکلات جنگیده ، آنها را بزرگ کرده و هر کدام را با آرزوهای زیاد تحویل جامعه داده است، چرا باید اکنون از دیدار فرزندان خود محروم باشد؟
این مادر عزیز و رنج دیده ، اکنون نزدیک به چهل سال است که خود را به تصاویر یا مصاحبه هائی دل خوش کرده است که گاه و بی گاه از سیمای کذاب رجوی ها بعد از فیلترهای فراوان پخش می شود. نمونه این شوق و اشتیاق به دیدار را در عکس زیر می بینید. ایشان جلوی تصویر خانم مهری سعادت دختر بزرگ خود ایستاده است و این کمترین نشانه از دخترش را می بوید و می بوسد.
براستی این چه سازمان و چه رهبری است که اینچنین بی رحمانه مادر و فرزندان را به بهانه های واهی آزادی و آزادی خواهی از یکدیگر جدا کرده است؟ جواب ناله های جانسوز این مادر را چه کسی خواهد داد؟
اگر امثال مریم رجوی ها داعیه آزادی و مردم و وطن دوستی دارند، این چه سناریوی دهشت باری است که رقم زدند؟ قضاوت مردم این است که رهبران این سازمان از انسانیت و عاطفه بویی نبرده اند، آنها این سازمان و رهبران آن را وطن فروش و خائن می دانند که مشتی جوان بیگناه را سالها پیش فریب دادند و اکنون در اسارت نگه داشته اند.
کارنامه سیاه و ننگین این سازمان در ایران و عراق و اکنون در آلبانی ، هیچ جای دفاعی ندارد، همه چیز خیانت و مردم کشی و وطن فروشی و نقض حقوق بشر بوده است.
مادر غنی زاده ، روز و ساعتی نیست که دستان خود را به درگاه خداوندی بلند نکند و رهبران این سازمان را نفرین نکند، بی گمان آه جانسوز این مادر و سایر مادران، روزی بساط این وطن فروشان خائن و در به در شده را برخواهد چید.
مادر غنی زاده از مهری و ناهید و محمود سعادت، فرزندان خود می خواهد که از هر طریق که می توانند با مادر خود ارتباط بگیرند و مرهمی بر زخمهای کهنه او باشند. از هر کس که عکس و درخواست های این مادر پیر را دید و خواند، می خواهیم که حرف دل این مادر دردمند را به عزیزانش برساند.
محمدرضا مبین