با سلام به دوستان عزیز و گرامی
این متنی که الان برای شما تقدیم میکنم ، پیامی هست برای دوستانی که هنوز گرفتار در اردوگاه مانز هستند.
یازده سال از زمانی که من از فرقه رجوی جدا شده ام می گذرد و هر چه بیشتر می گذرد، ماهیت اصلی این فرقه برایم بیشتر آشکار میشود. این سازمان جز دروغ ، فریب و شارلاتان بازی هیچ ماهیت دیگری نداشته و ندارد، برای من که عضوش بودم تا حتی رده های تشکیلاتی بالاتر .
اگرچه ادعا در مورد سرنگونی و اپوزیسیون بودن خود دارد، همه اش پوچ و تو خالی است، میخواهم چند مثال برایتان بزنم تا بهتر متوجه شوید ، من کاری به هواداران این سازمان در خارج ندارم ، چرا که آنها را با دسیسه و نیرنگ و دروغ گفتن های زیاد هوادار خودشان کرده اند.
میخواهم به ادعایی که خود رجوی دارد که می گوید ما در ایران هواداران بی شماری داریم بپردازم. البته شاید تک و توکی آدم باشند که البته آنها را هم با پول خریده اند، اما صحبت اصلی من این است که طی این سال ها چه زمانی که داخل سازمان بودم و چه خارج از آن ، شاهد بی شمار تظاهرات مردمی بوده ام. اما حتی یک نمونه را ندیده ام که اسمی از این فرقه رجوی آورد شده باشد، در پرانتز بگویم ( وقتی از یک مسئول بالاتر سوال کردم چرا هیچ اسمی از رجوی نمی آید گفت هنوز وقتش نشده یعنی بعد از دهه ها سال کشک . )
پس نتیجه میگیریم که این رجوی فقط به دنبال بقای خودش است و به کسی رحم و مروت ندارد ، حالا بسیار جای تعجب برایم دارد ، آنهایی که هنوز داخل این اردوگاه مانده اند امیدشان به چه چیزی است.
چرا خودتان را گول میزنید که این فرقه حق است ، کجای این سازمان حق است . واقعا اگر حق است و ایمان دارید پس چرا حق ندارید حتی بدون اجازه گرفتن و تک نفره در شهر تردد کنید .
سران فرقه آنقدر تشکیلات را برای شما دیکته کرده اند که فکر می کنید باید ضوابط آنها را هر چه که باشد رعایت کرد و انجام داد ، من نمیگویم تشکیلات بد است در هر سازمان و گروه و حتی شرکتهای تجارتی باید باشد تا کار پیش برود ، اما نکته مهم این است که آن تشکیلات نباید کسی را با تهدید و فشار ملزم به ماندن در تشکیلات کند.
برای مثال کسی که در شرکتی کار میکند اگر ببیند با آن به نوعی مشکل و زاویه دارد باید بتواند جدا شود و دنبال شرکت دیگری باشد که با آن مشکلی ندارد ، اما من میدانم که در تشکیلات فرقه جایی برای اعتراض یا انتقاد وجود ندارد هر چه شما بگوئید آنها آن را وارونه میکنند ، پس عزیزان ،دوستان دیگر ماندن و منتظر ماندن هیچ سودی ندارد ، واقعا اگر بخودتان رحم نمیکنید به خانواده های خودتان رحم کنید که آنها دیگر توان انتظار و زجر کشیدن دوری شما را ندارند .
موسی جابری – آلبانی – تیرانا