متأسفانه در فرهنگ انجمن نجات با تسامح کسانی را که از اسارت عینی و ذهنی سازمان مجاهدین خلق نجات یافته و به جریان عادی زندگی و جامعه بازگشته اند جداشده می خوانیم، حال آن که جداشده واقعی فرقه رجوی است که راه خود را از مردم و جریان عادی اجتماع جدا کرده و به صورت یک سکت دور از جامعه درآمده است.
جداشدگان واقعی در حال حاضر در اردوگاه این فرقه در آلبانی در قطع کامل ارتباط با دنیای آزاد و دنیای واقعی بسر می برند. هر زمان این افراد بتوانند خود را از این جدایی نجات داده و به آغوش ملت باز گردند و پا در دنیای آزاد گذاشته و زندگی عادی را شروع کنند آن وقت پایان جدایی محسوب شده و از قید و بندهای فرقه ای رها گشته اند.
یکی از ویژگی های برجسته تمام جوامع اصیل بشری، ارج گذاشتن به نهاد خانواده به عنوان پایه و اساس جامعه است. میزان صحت گفتار و دعاوی هر فرد در جامعه نیز به میزان پایبندی اش به قداست خانواده مشخص و معین می شود. اما فرقه رجوی، که از جریان اصیل زندگی جدا شده و خود را متفاوت از تمام انسان های عادی می داند، حتی خانواده را دشمن تلقی می کند.
فرقه مسعود رجوی برای این که بتواند سلطه باطل خود بر اعضای منزوی و مغزشویی شده اش را ادامه دهد لاجرم نیازمند جدا کردن کامل آنان از جامعه اصیل است. برای این جدا کردن، البته سازمان مجاهدین خلق در هر مقطع بهانه های خاص خودش را داشته است، و این جداشدگان از جامعه متأسفانه از حداقل حقوق انسانی برخوردار نیستند به طوری که مناسبات داخل سازمان حکم برده داری نوین را دارد.
مسعود خدابنده در کتاب تهران تا تیرانا می‌گوید: “ما عضو تمام وقت محسوب می‌شدیم و کاری نبود که رده‌های بالاتر دستور دهند و ما از انجام آن شانه خالی کنیم. آن سال‌ها خودم را عضو کوچکی از خانواده سازمان می‌دیدم و به آن می‌بالیدم. در واقع ما را به یک خانواده تبدیل کرده و ارتباطمان را با خانواده حقیقی‌مان به کلی قطع کرده بودند. اصلا یکی از عمده ترین کارهایی که برای چیره شدن بر فرد در سازمان انجام می‌گرفت و بعدها من نیز به عنوان یکی از ارکان رده بالای سازمان خودآگاه و ناخودآگاه این تئوری را روی بقیه اعضا پیاده کردم، قطع رابطه با بیرون، از بین بردن استقلال مالی و وابسته کردن فرد به تشکیلات، قطع رابطه با دوست و آشنا و مادر و پدر، ازدواج تشکیلاتی و در یک کلمه غرق کردن کامل انسان در گرداب تشکیلات بود. پایان دادن به این نوع از وابستگی واقعا مشکل است. شما اگر به ساحل دسترسی نداشته باشید، هیچ‌گاه قایق را ترک نمی‌کنید؛ مشکلی که همین الان هم نفرات سازمان با آن دست وپنجه نرم می‌کنند و توانایی ترک تشکیلات را ندارند.”
امید آن که همه کسانی که در دام رجوی افتاده و از ملت و جامعه خود جدا شده اند، به لطف خدا و با یاری خانواده ها و نجات یافتگان، به روزگار وصل خود باز گردند و هرچه زودتر پایان جدایی شان فراهم شود.
عاطفه نادعلیان
