اخیراً مریم رجوی در دیدار با شخصیت ها و پارلمانترهای غربی، مدام نگرانی خود را نسبت به وضعیت ساکنان کمپ مجاهدین خلق در آلبانی ابراز می کند و خواهان مداخله دولت های اروپایی در این زمینه است. اما آیا وی نگران امنیت، سلامت، رفاه و حقوق انسانی اعضای فرقه خودش در تیرانا است و یا معضل دیگری ذهن او را مشغول کرده و می خواهد آنرا در پشت نقاب حقوق بشر به ساکنین این کمپ نسبت دهد؟
می دانیم که از شهریور گذشته محاکمه غیابی سران مجاهدین در دادگاه کلید خورد و از آن زمان تاکنون، نگرانی مریم تشدید شده و هر لحظه احتمال می دهد که نتیجه دادگاه اعلام شود و بازداشت حدود 200 تن از سران مجاهدین در دستور پلیس بین الملل قرار گیرد. در اینصورت اولین نقطه هدف، کمپ اشرف در آلبانی است و این رخداد، عملاً بزرگترین پایگاه مجاهدین در اروپا را به فروپاشی کامل خواهد کشاند چرا که سایر اعضا به محض بازداشت فرماندهان ارشد، اقدام به جدایی از فرقه و یا فرار از آنجا خواهند کرد و شیرازه تشکیلات آلبانی از هم خواهد گسست. اگر روزگاری مریم نگران اخراج مجاهدین از عراق بود و ده ها نفر را در این رابطه به کشتن داد تا شاید اشرف باقی بماند، اکنون شدیداً از پایان یافتن تشکیلات آلبانی هراسناک است، چرا که می داند بخش زیادی از اسیران رهاشده، بلافاصله اقدام به افشاگری می کنند و نگفته های زیادی را بیرون خواهند ریخت و همین قضیه، تمامی تشکیلات اروپا را درگیر می کند و به ریزش گسترده هواداران خواهد انجامید که گامی است در راستای تنها شدن مریم و بازداشت او در یک محدوده زمانی نه چندان دور!
اگر به سخنرانی های مریم در کنفرانس های اخیر بنگریم، ترس و نگرانی ملکه ترور از عاقبت مجاهدین در تیرانا بخوبی نمایان می شود. مریم در بخشی از سخنان خود خطاب به لابی های فرانسوی اش در شهرداری پاریس (پیرامون جمهوری اسلامی) گفت:
“رژیم کمپین دروغ‌پردازی و اطلاعات غلط و به‌طور خاص یک دادگاه نمایشی غیابی علیه ۱۰۰ تن از اعضای مقاومت به راه انداخته و برای حذف فیزیکی آنها زمینه‌سازی می‌کند. در حالی‌که آنها در اروپا و به‌طور خاص در اشرف ۳، در آلبانی هستند. این موضوع یادآور مقاومین قهرمان آفیش سرخ در فرانسه است…”.
وی روز بیستم اردیبهشت نیز در پیامی خطاب به نمایندگان پارلمان ایتالیا گفته بود:
“بیانیه ارزشمند اکثریت نمایندگان مجلس ایتالیا، جهان را نسبت به‌یکی از مهم‌ترین تهدیدات صلح و امنیت جهان بیدار کرده و یک راه‌حل جامع نسبت به این تهدید ارائه می‌کند. این بیانیه اقدامات رژیم علیه مجاهدین در اشرف 3 در آلبانی را قویاً محکوم کرده و از احترام به حقوق آنها در چارچوب کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو و کنوانسیون اروپایی حقوق‌بشر دفاع می‌کند.”
علائم هراس ملکه ترور محدود به این دو سخنرانی نیست، در کنفرانس دیگری هم که بیست و پنجم اردیبهشت برای پارلمانترهای فرانسوی ترتیب داده شد، مریم با اشاره به محاکمه غیابی دادگاه گفت:
“هدف از کارزار گسترده اطلاعات غلط و یک دادگاه نمایشی برای بیش از ۱۰۰عضو مقاومت، شیطان‌سازی و جلوگیری از پیوستن جوانان به این مقاومت و زمینه‌سازی برای اقدامات تروریستی علیه مقاومت و پرونده‌سازیهای جعلی به‌منظور محدود‌سازی اعضای مقاومت است.”
روز جمعه 28 اردیبهشت هم تعدادی از پارلمانترهای مولداوی بیانیه ای منتشر کردند که در بند سوم آن “حمایت از حقوق ساکنین اشرف در چارچوب کنوانسیون ژنو” مطرح شده و “اقدام علیه ساکنین اشرف 3” را محکوم کرده اند:
“اقدامات رژیم ایران علیه مخالفان ایرانی در اشرف۳ در آلبانی را قویاً محکوم می‌کنیم و بر حقوق آنها در چارچوب کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو و کنوانسیون اروپایی حقوق‌بشر تأکید می‌کنیم.”
به این ترتیب، مریم از هر امکانی برای مطرح کردن همین موضوع استفاده می کند تا به بهانه “ساکنان اشرف 3″، امنیت سران تحت محاکمه فرقه را تأمین کند، چون بخوبی می داند که هیچ خطری اعضای رده پایین مجاهدین را تهدید نمی کند و تاکنون بیش از هزار نفر آنها از فرقه جدا شده اند و در آلبانی و سایر کشورهای اروپایی به یک زندگی شرافتمندانه مشغول هستند و تنها تهدیدی که با آن مواجه بوده اند، دسیسه های آشکار و پنهان سازمان مجاهدین برای محدود سازی و ویرانسازی زندگی آنها بوده است تا نگذارد سایر مجاهدین نیز برای جدا شدن وسوسه شوند. مشابه همین کار را پیش از این در عراق نیز انجام داده بود و برای جلوگیری از فرار نیروهایش به سمت کمپ آمریکایی ها، به انتشار شایعاتی بی اساس دست می زد تا آن محل را ترسناک و خطرناک جلوه دهد که تا حدودی هم موفق شده بود.
اکنون می توان فهمید که درد اصلی مریم، حفظ امنیت کسانی است که تحت محاکمه غیابی قرار دارند و بزودی سرنوشت آنها تعیین تکلیف می شود و طبعاً تحت پیگرد قضایی و بین المللی قرار می گیرند و احتمال بازداشت و استرداد آنها زیاد است. لذا می کوشد تا با حقوق بشری کردن قضیه کمپ مجاهدین خلق در تیرانا، موضوع را همگانی جلوه دهد و احساسات عمومی غربی ها را برانگیزاند. برای ما هیچ شکی نیست که اگر وی موفق شود سران فرقه را فراری دهد، جان بقیه افراد برایش هیچ ارزشی نخواهد داشت و همه را قربانی خواهد کرد، همانطور که در جریان حمله آمریکا به عراق، همزمان که بدنه ارتش آزادیبخش را در منطقه حمرین و جلولا سرگرم کرده بود و زیر بمباران جنگنده های آمریکایی به کشتن می داد، در خفا به فرانسه گریخته بود و در حال انتقال سایر شورای رهبری به اروپا بود. امری که البته در نیمه راه شکست خورد و موفق به تکمیل آن نشد. بعدها نیز با شعار پوشالی “چو اشرف نباشد تن من مباد”، صدها عضو مجاهدین را روانه جنگ با پلیس عراق کرد و به کشتن داد تا مسعود رجوی را از دام برهاند و به نقطه امن برساند. پس از آن بود که به انتقال مجاهدین از عراق به آلبانی رضایت داد و فراموش کرد که گفته بود “اشرف حفظ شرف” و خروج مجاهدین از عراق “یک فاجعه” است.
خانواده ها و همچنین ایرانیان عزیز ساکن کشورهای اروپایی باید بدانند که این نمایش ها از سوی مریم، جز یک بازی حقوق بشری برای پوشاندن اصل ماجرا نیست و هیچ خطری اعضای سازمان در تیرانا را تهدید نمی کند جز فرامین مریم رجوی که هر از مدتی آنها را درگیر پلیس می کند و به کشتن می دهد: دیروز در عراق و امروز در آلبانی.
حامد صرافپور
