ابراهیم مرادی در گفتگو با خلیل انصاریان در برنامه دورهمی، از خاطراتش در دوران حضور در تشکیلات مجاهدین خلق می گوید.
مرادی که بیش از 20 سال از زندگی اش را در مناسبات مجاهدین خلق سپری کرده است، شیرین ترین خاطره اش را روز خروج از تشکیلات رجوی می داند. خاطره ای که شیرینی اش هیچ گاه از خاطرش نمی رود و هیچ گاه کمرنگ نمی شود.
عضو پیشین سازمان مجاهدین خلق، در ادامه از خاطرات تلخ بی شمارش در طی این سالها روایت می کند. او البته به ذکر یکی از خاطرات به عنوان نمونه بسنده می کند.
مرادی یکی از بدترین خاطراتش را نحوه رفتار سران سازمان با بیماری او می داند. او مدتها درگیر بیماری فتق بوده و نیاز به عمل داشته اما مسئولین سازمان از پیگیری درمان او امتناع می کردند تا اینکه بعد از 7 سال بالاخره رضایت می دهند تا او به بیمارستانی در بغداد منتقل شود و تحت عمل جراحی قرار بگیرد.
البته این پایان ماجرا نبود چرا که بعد از عمل به او اجازه استراحت و طی کردن دوران نقاهت را نمی دهند و او به دلیل زمین خوردن اوضاعی بدتر از قبل، پیدا می کند.
علی مرادی از شرایط سخت جسمی اش در این دوران می گوید و اینکه بالاخره پس از انتقال به آلبانی دوباره تحت عمل جراحی قرار می گیرد البته بی هیچ حمایت و دستگیری و کمکی.
مرادی که اکنون عضو انجمن نجات آلبانی است در پیامی به اسرای کمپ مانز توصیه می کند تا بیش از این خود را معطل نکنند. او به فوت شکراله ربیعی اشاره می کند و رفتار سازمان درباره او: حتی یک تسلیت خالی هم به خانواده اش نگفتند و خبر درگذشت او را به خانواده اش ندادند. انتهای این راه همین است.
او به دوستان سابقش میگوید: راه باز است. انجمن نجات آلبانی هست. شما رنج کشیده هستید و همه جای دنیا می توانید زندگی تشکیل بدهید.
