برگزاری همایش رهایی از بندهای اسارت فرقه ی تروریستی مجاهدین

برگزاری همایش رهایی از بندهای اسارت فرقه ی تروریستی مجاهدین

همایش رهایی با استقبال گسترده ی خانواده ها در هوای سرد و برفی شیراز با دل های گرم و مهربان آن هایی که مشتاقانه انتظار دیدار فرزندان شان را می کشند به همت دفتر انجمن نجات شیراز و با حضور رسانه های داخلی و خارجی در تاریخ 21/10/86 در سالن هلال احمر شیراز برگزار گردید.

آقایان ابراهیم خدابنده ، کامبیز باقرزاده و خانم روناک دشتی از مسئولین سابق بخش سیاسی سازمان در اروپا و اعضای سابق در قرارگاه اشرف در عراق به ایراد سخنرانی پرداختند. آقای خدابنده ضمن بر شمردن شگردهای مشترک همه ی فرقه ها نسبت به شیوه های مغزشویی و مسخ اعضا و بی هویتی محض فرد در روابط تشکیلاتی، به موضوعات : روابط خانوادگی ، احساسات عاطفی ، اظهار نظر ، انتخاب ، تفکر ، اظهار علاقه و دوست داشتن و… که شدیداً منسوخ و گناهی نابخشودنی است ، پرداخت و اظهار نمود در دیدگاه فرقه ی مجاهدین همه چیز و همه کس متعلق به رهبری است و تنها باید نثار رهبری گردد.
همه در مقابل رهبری ( مسعود رجوی ) پاسخگو هستند و دیدگاه های رهبری خطاناپذیر و غیرقابل پاسخگویی به دیگران است.

آقای خدابنده ضمن بر شمردن تلاش های خانواده ها در قالب برنامه های انجمن نجات و برقراری عاطفی در ملاقات های حضوری پدران و مادران با فرزندان شان در عراق به این موضوع اشاره نمود که از یک طرف ارتباط عاطفی خانوادگی و از طرف دیگر اراده و تصمیم فرد می تواند منجر به رهایی فرد از بندهای اسارت فرقه ی مجاهدین گردد.
آقای کامبیز باقرزاده به طور مبسوط به جنایت ها، شکنجه و زندانی شدن افراد ناراضی توسط فرقه مجاهدین پرداخت و اشاره نمود با اینکه با برادرش در یک قرارگاه در عراق حضور داشتند ولی حدود یک سال و نیم بود که نمی توانستند همدیگر را ببینند.

خانم روناک دشتی دیگر عضو سابق سازمان در قرارگاه اشرف در عراق ، با شرح چگونگی فریب های تشکیلاتی مجاهدین که منجر به گرفتاری اش در بندهای اسارت فرقه ی مجاهدین گردید به راه کارهای مقابله با فرقه و چگونگی امکان رهایی یافتن فرزندان از قرارگاه اشرف اشاره نمود.
واگذاری مسئولیت های بالای فرماندهی کاذب و توخالی به زنان ، بیگاری های طاقت فرسا و سنگین مردانه ، سرکوب روابط عاطفی ، طلاق اجباری همسر و پدر و مادر ،اتهام بیمار روانی زدن به نیروهای ناراضی ، بریدگی اکثر نیروها و..از جمله مواردی هستند که خانم دشتی به توضیح آن ها پرداخت.
انزجار خانواده ها در سالن به حدی بود که به طور خودجوش به لعن و نفرین رؤسای فرقه و شعار علیه تشکیلات تروریستی و فرقه ای مجاهدین پرداختند.

خانواده ها ضمن نوشتن تقاضانامه های جداگانه و امضای آن ، از جوامع صلیب سرخ جهانی و دولت عراق خواستند تا در اسرع وقت و با هزینه های خود بتوانند فرزندان شان را به طور آزادانه و بدون حضور نیروهای سازمان در عراق ملاقات نمایند.
شعار محوری این همایش : رهایی فرزندان از بندهای اسارت فرقه تروریستی مجاهدین و دیدار خانواده ها با آن ها در عراق می باشد.