در تقویم جهانی، 26 ژوئن اختصاص دارد به روز حمایت از قربانیان شکنجه. به همین بهانه به بررسی انواع شکنجه های روحی، روانی و جسمی در سازمان مجاهدین خلق می پردازیم. جالب اینکه مجاهدین خلق بسیاری از این شکنجه ها را بر روی اعضای خود به کار می برند تا آنها را درهم بشکنند و به سرسپردگی بیشتر مجبور سازند.
شکنجه های ذکر شده ذیل از منابع مختلف و متعدد موثق گردآوری شده اند. برخی از آنها در گزارشات بین المللی مانند دیده بان حقوق بشر، رند و … با جزئیات ذکر شده است و برخی دیگر نیز براساس نقل قول و خاطرات اعضای بریده و جدا شده از این سازمان تروریستی بیان شده است. دسته ای از شکنجه ها هم بر اساس اسناد حقوقی به جا مانده از دادگستری در دهه 60 و اقرار متهمان دستگیر شده آورده شده است.
ذکر این نکته هم ضروری است که شکنجه دادن یکی از اصول اساسی در کنترل اعضای فرقه ها می باشد و فرقه ها از انواع روشهای شکنجه برای سرکوب انواع تمایلات و ناسازگاری های اعضای خود و سرسپردگی بیشتر اعضا بهره می برند؛ اما در مورد فرقه تروریستی مجاهدین خلق استفاده از ابزار شکنجه، هم در مورد کنترل نیروهای خودی مورد استفاده قرار می گرفته و هم در جهت گرفتن اطلاعات و آزار و اذیت نیروهای مخالف خود. از این رو دامنه و شدت این شکنجه ها بسیار وسیع و غیرانسانی تر از سایر فرقه ها بوده است.
اتاق فوتبال
در این شكنجه، سوژه را به وسط اتاق برده و سپس دور او حلقه زده و علاوه بر توهین‌های بی‌شمار و مسخره كردن فرد برای درهم شكستن روحیه‌اش، شكنجه‌گران به دو دسته سه نفره تقسیم شده و زندانی را مثل توپ فوتبال با مشت و لگد به سمت یكدیگر پرتاب كرده و پاس می‌دهند.
معبد
برای اینكه زندانی موقعیت خود را گم كند و متوجه نباشد كه در چه محلی است، ابتدا او را با چشمان بسته در راهرو و اتاق های مختلف زندان چرخانده و سپس او را به سالن “معبد” می‌برند که تصویر مسعود و مریم در فضایی روحانی و معبد گونه، در مقابل دیدگان زندانی نمایان می گردد و در آن جا شکنجه گران زبده و كارآزموده مسعود و مریم رجوی زندانی را ابتدا با روش های عملیات روانی و در صورت عدم توفیق با توهین و تحقیر و شکنجه مجبور می کنند تا در مقابل عكس مسعود و مریم رجوی تقاضای عفو و بخشش نماید.
دهلیز قبر
در این شیوه از شكنجه، مجاهدین خلق زندانی را بین دو سطح چوبی كه با اهرم به یكدیگر نزدیك می‌شوند قرار داده و شكنجه‌گران با چرخاندن دستگیره اهرم‌ها از هر دو طرف، سطح آنها را به هم نزدیك كرده و به اطراف سر و بدن و سایر اعضای بدن زندانی فشار می‌آورند؛
سلول قفس
در این نوع شكنجه زندانی را برای یك دوره در محفظه‌های بتونی قابل حمل‌ونقل قرار می‌دهند كه ارتفاع این محفظه‌ها 170 سانتی‌متر و طول و عرض آن نیز یك متر در یك و نیم متر می‌باشد؛ این روش سالها بعد توسط داعش نیز مورد استفاده گقرار گرفت.
كفن پیچ
در این روش قربانی را ابتدا بیهوش کرده و سپس وی را کفن پیچ و در محیطی شبیه سردخانه قرار می دهند تا به هوش بیاید.
صحنه‌سازی اعدام
قربانی را به منظور بردن به اتاق اعدام یا تیرباران از زندان تحویل می گیرند و پس از گذراندن تمام مراحل اعدام، در نهایت در مقابل اسلحه با گلوله مشقی قرار می گیرد و مجددا به سلول بازگردانده می شود.
انواع شکنجه های روحی حین بازداشت
قربانیان بسته به شرایط، روحیه افراد و میزان گناه انجام داده متحمل انواع شکنجه های روحی و جسمی می شوند. دامنه این شکنجه ها بسیار وسیع است و تنها بخشی از آنها بر اساس گزارشات و افشاگری های قربانیان شامل موارد زیر می شود:
تحمیل گرسنگی و تشنگی به زندانی؛ قطع آب گرم حمام در زمستان؛ از كار انداختن سیستم تهویه و خنك كننده در گرما و سرما؛ حبس در سلول مملو از پشه، سوسك و انواع حشرات موزی؛ پخش صداهای غیرقابل تحمل در سلول؛ بستن دست و آویزان کردن افراد از سقف سلول؛ قطع کردن تلویزیون در حین تماشای برنامه مورد علاقه؛ شلاق، ناسزا و کتک زدن زندانی؛
عملیات مهندسی
این روش که در سال 1361 توسط سازمان به تیم های ترور ابلاغ شده بود، وحشیانه ترین نوع شکنجه در تاریخ جنایت بار این فرقه تروریستی است. در این روش افراد مشکوک شناسایی و ربوده می شد و به قصد گرفتن اطلاعات و گرفتن انتقام از افراد حزب الهی شدیدترین شکنجه های جسمی بر روی آنها اعمال می شد، در یک مورد که به شهدای “سه پاسدار” معروف هستند، پوست قربانیان را از بدن جدا می کردند، اتوی داغ به تن آنها می چسباندند، آلت تناسلی آنها را بریده بودند و در نهایت با تزریق سیانور آنها را بطور نیمه جان زنده به گور کردند. گزارش کامل این جنایت در کتابی با عنوان “شکنجه” بر اساس اسناد کمیته مرکزی انقلاب اسلامی منتشر شده است.
