مریم رجوی تمام نیروها را از ماه ها پیش بسیج کرد تا سیرک سالانه شان به بهترین نحو ممکن برگزار شود تا بتواند حداکثر استفاده خود را از آن ببرد.
مهم ترین کاربردی که این نمایش ها برای سران مجاهدین خلق دارد این است که به اربابان شان خودی نشن بدهند و اثبات کنند که هنوز هم برای مزدوری و جاسوسی و خیانت به وطن، قابل استفاده هستند تا خدای نکرده اربابان شان آنها را به زباله دان منتقل نکنند.
به این ترتیب همچون سالهای گذشته دست به کار شدند. از سخنران و شرکت کننده و شعار دهنده گرفته تا پرچم و پلاکارد و .. همه و همه را با صرف هزینه های هنگفت خریدند. از همه گران تر سخنران های اجاره ای بودند تا بیایند و حرف هایی بزنند که به مذاق مریم رجوی خوش بیاید و بعد به ریشش بخندند. چرا که خودشان هم می دانند این حرف ها از زبان چند مقام اسبق، آبی برای مجاهدین گرم نمی کند که هیچ فقط میلیون ها دلار از کیسه شان خارج می کند.
مجاهدین خلق را نه مردم ایران به حساب می آورند، نه گروه های مخالف جمهوری اسلامی و نه دول غربی حکومت کنونی ایران.
به هر ترتیب سران مجاهدین خلق ترسیده اند، خیلی هم ترسیده اند. هم از جلسات دادگاهی که در ایران ر علیه 104 تن از اعضای رده بالای شان در حال برگزاری ست و نتیجه اش شاید استرداد این افراد توسط پلیس اینترپل باشد. هم از این که تاریخ مصرف شان در حال پایان است و هم اینکه دیگر در آلبانی و فرانسه و خیلی دیگر از کشورها پایگاهی ندارند و جایگاه شان در خطر است.
علیرغم صرف هزینه های بسیار سنگین به نظرم دستاورد جدی نصیب این سازمان نشد. امسال حتی در میان ایرانیان خارج کشور هم نتوانست استقبال چندانی را نصیب خودش کند. ضمن این که در میان حامیان خارجی هم در مقایسه با سالهای گذشته بسیار ضعیف بود ، جالب این است از کشور آلبانی حتی یک شخصیت هم حضور نداشت تا در برنامه کهکشان شان شرکت کرده باشد!
همین فاکتور نشان می دهد بعد از درگیری پلیس آلبانی در کمپ مجاهدین خلق، رویکرد دولت آلبانی خیلی تغییر کرده و دیگر مثل گذشته از آنها حمایت نمی کنند. لازم است اشاره کنم این برنامه ها به اسم کهکشان یا هر اسم دیگری ، دیگر دردی از سازمان را دوا نمی کند. ممکن است زمان بخرند اما در نهایت باید به اعمالی که مرتکب شدند پاسخ بدهند و آن روز دیر نیست .
محمد رضا گلی
