سازمان مجاهدین خلق تحت فشار خانواده ها در عراق نهایتا از لیبرتی به کشور آلبانی نقل مکان کرد. آلبانی تنها کشوری بود که اعضای سازمان مجاهدین خلق را در خاک خود قبول کرد، ناگفته نماند آمریکا نقش اصلی را در جابجایی سازمان به عمل آورد. آمریکا 25 میلیون دلار به دولت آلبانی و 20 میلیون دلار به کمیساریای پناهندگان سازمان ملل داد تا مجاهدین در کشور آلبانی مستقر گردند. نخست وزیر ادی راما رابطه خوبی با مریم رجوی داشت به طوری که دست سازمان را برای فعالیت در سراسر آلبانی باز گذاشت و در شهر دورس زمین های زیادی را در اختیار این سازمان گذاشت. در حالی که انتظار این بود آنان را محدود کنند اما دیدیم تحت نفوذ آمریکا و اسرائیل بعضی از مقامات آلبانی عکس عمل کردند.
سازمان در آلبانی به سیاستمداران و اعضای پارلمان و احزاب سیاسی پول کلانی پرداخت می کرد تا از این سازمان دفاع کنند و سازمان هم با دست باز قوانین آلبانی را نقض می کرد. سازمان با وارد کردن تعداد بسیار زیادی کامپیوتر پیشرفته در مقر خود در آلبانی یک یگان سایبری دائر کرد تا تعداد زیادی از اعضای خودش را در آنجا مشغول کند. بچه هایی که اخیرا از سازمان جدا شدند افشاء کردند که آنان در این یکان سایبری چه کار می کردند. به هر نفر 10 اکانت می دادند، ماموریت آنان این بود که در شبکه های اجتماعی عضوگیری کنند! در این شبکه ها به دنبال جوانان و نوجوان بودند تا آنان را فریب داده و آنها را برای انجام اقدامات ایذایی و یا تبلیغی آماده کنند. عملیات ها شامل نوشتن شعار بر روی دیوار، ضبط یک ویدئو در خیابان ، چسباندن عکس رهبران مجاهدین خلق به دیوار یا نگه داشتن در مقابل صورت و فیلم برداری و در نهایت ارسال آن به سرپل سازمان در آلبانی است. تلاش مسئولین سازمان این است هر چه بیشتر نیروهای تازه وارد را گرفتار کنند و مرحله به مرحله به خودشان نزدیک کنند. وقتی اعتماد ها را جلب کردند سپس به آنها ماموریت بزرگتری محول کنند. سازمان به افراد فریب خورده و مورد اعتماد خودش ماموریت می داد تا در اعتراضات و تجمعات صنفی یا اقتصادی شرکت و افراد معترض را تشویق و تحریک کنند و به درگیری و آشوب بکشند.
در واقع سازمان مجاهدین خلق تا وقتی در عراق مستقر بودند برای رژیم بعثی صدام به جاسوسی و مزدوری مشغول بودند حالا در آلبانی آلت دست آمریکا و اسرائیل شدند و با ابزارهای نوین در فاصله چند هزار کیلومتری به اربابان جدید خود خدمت می کنند.
اما در 30 خرداد سال 1402 ورق برگشت. با تحقیقاتی که انجام شد نظر دولتمردان آلبانی نسبت به فعالیت سازمان در خاک آلبانی تغییر کرد و دولت آلبانی خبرهایی را دریافت کرد که سازمان مجاهدین خلق در آلبانی دست به فعالیت های غیر قانونی می زند و در نهایت با حکم دادستانی پلیس ضد شورش آلبانی به کمپ مجاهدین ورود کرد تا اماکن آنها را بازدید کنند. اعضا و مسئولین سازمان فکر می کردند این بازدید از تاسیسات یا مراکز خدماتی است در حالی که پلیس ماموریت داشت تا دفاتر و محل کار آنان را بازدید کند. مخصوصا اتاق های کامپیوتر! وقتی این خبر را مسئولین شنیدند همه اعضا را بسیج کردند تا جلوی پلیس را بگیرند و در نهایت به درگیری ختم شد. پلیس تعدادی را دستگیر و یک نفر هم در این درگیری کشته شد.
پلیس کامپیوترها را ضبط و با خودشان منتقل کردند. از این نقطه به بعد رویکرد پلیس آلبانی نسبت به حضور سازمان در آلبانی تغییر کرد. دیگر سازمان اجازه فعالیت سیاسی ندارد و از این نقطه به بعد پلیس آلبانی به شدت هر ورود و خروجی را کنترل می کند.
جالب این است که قبل از این ماجرا مریم رجوی در آلبانی بسر می برد اما قبل از ورود پلیس به کمپ مجاهدین، آلبانی را به مقصد فرانسه ترک کرده بود. حالا مریم رجوی در فرانسه مستقر است و بعد از آن ماجرا دولت آلبانی مریم را ممنوع الورود کرده است و در شرایط کنونی خبرهایی را دریافت کردیم که فرانسه هم مریم رجوی را ممنوع الخروج کرده است.
در چنین شرایطی انجمن نجات آلبانی با مجوز وزارت کشور به صورت قانونی شروع به فعالیت کرد که وظیفه اصلی آن حمایت از افرادی است که از سازمان جدا شده اند. اعضای نگونبخت در آلبانی محصور هستند و در واقع گروگان هایی هستند بی مواجب و با اعمال فشار روحی و روانی اجبارا در کمپ مجاهدین مستقر هستند و صدایشان در گلو از جانب سازمان خفه می شود، تنها روزنه امیدشان حمایت خانواده ها و انجمن نجات است. امیدوارم هر چه زودتر رابطه دوستی بین آلبانی با ایران برقرار گردد و راه خانواده ها برای ملاقات باز شود تا بتوانند اسیران در بند را از چنگ رجوی نجات دهند.
محمد رضا گلی
