مفهوم کلی سبک زندگی شایسته حول محور زندگی کردن به شیوه‌ای محترمانه، اخلاقی و رضایت بخش است. تمامی انسان ها در هر منطقه جغرافیایی، با هر بینش فکری و عقیدتی و سنتی حق دارند آزادانه زندگی کنند و از مواهب زندگی بهره مند باشند.
وقتی صحبت از حق “آزادانه زندگی کردن” می شود به یاد اعضای فرقه رجوی می افتیم. افرادی که خانواده هایشان سالهاست در حسرت دیدارشان، در آغوش گرفتنشان، بوییدن و بوسیدن و حتی شنیدن صدای شان هستند. خانواده های رنج دیده این افراد فقط می خواهند مطمئن شوند که جگرگوشه هایشان در صحت و سلامت هستند حالا در هر کجای دنیا که می خواهند. آنها فقط می خواهند از عزیزان شان و حال و روزشان باخبر باشند. می خواهند مطمئن باشند که عزیزان شان از زندگی و از شرایط شان راضی هستند. حقی که سالهاست سران فرقه از آنها دریغ داشته است.
متأسفانه افرادی که در فرقه رجوی زندگی می کنند تصوشان از جهان با واقعیات موجود تفاوت دارد. چرا که هیچ رسانه ای ندارند که واقعیات جهان را انگونه که هست نشانشان بدهد. آنها فقط و فقط به رسانه های سازمان مجاهدین خلق دسترسی دارند.
افراد حاضر در تشکیلات فرقه رجوی انسانهای تنهایی هستند که علاوه بر اینکه از دیدارو ارتباط با خانواده محروم هستند حتی در درون تشکیلات هم حق برقراری ارتباط دوستانه و صمیمی با کسی را ندارند و آنچنان جاسوس پروری در فرقه رواج دارد که به هیچکس نمی توانند اعتماد کنند.
در روانشناسی احساس تنهایی زمانی برای فرد ایجاد می شود که به هر دلیلی نتواند ارتباطات اجتماعی داشته باشد و یا ناراضی باشد یا ارتباط ناکافی با دیگران داشته باشد. این احساس تنهایی در نهایت باعث ایجاد احساسات ناخوشایند روحی و روانی مثل اضطراب و افسردگی و کمبود عزت نفس و اعتماد به نفس خواهد شد. فرد احساس انزوا می کند چون از فعالیتهای اجتماعی دور است و نمی تواند دوست صمیمی داشته باشد و در نتیجه نسبت به خودش احساس منفی و بی ارزشی دارد. این موضوع بعضاً منجر به بیماریهای جسمی نیز می شود. برای غلبه بر این احساس باید رابطه های عمیق عاطفی ایجاد شود و با برقراری ارتباط با دیگران، فرد از احساس تنهایی و مشکلات مربوط به آن رهایی یابد.
افراد موجود در فرقه مجاهدین خلق چگونه می توانند از این اختلال دوری کنند و یا آن را درمان کنند، وقتی حق زندگی معمولی ندارند، حق ازدواج و پدر شدن ندارند، حق ارتباط با دنیای خارج از تشکیلات را ندارند، حق ارتباط صمیمانه با افراد درون تشکیلات را هم ندارند. حق ارتباط با خانواده را ندارند.
این روزها هر فرد معمولی دست کم به یک تلفن همراه دسترسی دارد. اما در تشکیلات رجوی داشتن تلفن همراه تابو و جرم است چرا که داشتن تلفن همراه در واقع دری به دنیای بیرون و ارتباطات غیر تشکیلاتی برای افراد باز می کند، چیزی که کابوس رجوی هاست.
این حق کوچک از افراد فرقه دریغ شده چون سران سازمان مجاهدین خلق از خانواده می ترسند، از ارتباط افراد با دنیای بیرون می ترسند. چرا که می دانند ارتباط با دنیای آزاد و با خانواده هر چه رشته اند را پنبه می کند و افراد به حقیقت زندگی پی می برند و قطعاً در چنین شرایطی دیگر کسی زندگی اش را در فرقه تلف نمی کند و به این ترتیب تشکیلات پوسیده شان از هم می پاشد.
با تمام مغزشویی ها و نفرت پراکنی نسبت به خانواده، خود سران فرقه هم به این امر واقف هستند که هر کدام از اعضا تا به تلفن دسترسی داشته باشند با خانواده ارتباط برقرار می کنند.
