محمد آتابای عضو رهایی یافته از تشکیلات مجاهدین خلق در آلبانی، در حالیکه در کنار دوستانش، ساعاتی از اوقات فراغت خود را در کنار ساحل دریای آدریاتیک سپری می کند به یاد دوستانش که هنوز در اسارت رجوی در کمپ مانزا هستند می افتد.
او با ذکر اسامی تعدادی از آنها همچون اسماعیل نیکذات، برات ریگی، بهزاد فرخی، یوسفی و .. از آنها می خواهد تا خود را از تشکیلات رجوی رها کنند و به دنیای آزاد قدم بگذارند:
دوستان بیدار شوید. شما می توانید و باید این کار را انجام دهید. به خانواده خود وصل شوید.
باور کنید کسی سازمان مجاهدین را نمی خواهد مگر به عنوان ابزار در جهت پیشبرد اهداف خود و همچون دستمال کاغذی یک بار مصرف.
آتابای با اشاره به سیستم فرقه ای حاکم بر مناسبات مجاهدین خلق می گوید: ما اسیر مغزشویی های مستمر فرقه بودیم. مریم رجوی سعی داشت ما را از زندگی، آزاد زیستن، ارتباط با خانواده و احساس و عواطف ساده تهی کند.
آتابای معتقد است هزینه زندگی آزادانه مریم رجوی در اروپا، به اسارت کشاندن اعضا است: در اسارت نگاه داشتن انسان ها برای ادامه زندگی خائنانه خود اوست.
آتابای معنای زندگی واقعی را در همین ارتباطات ساده با اعضای خانواده می داند: زندگی اینجاست. سلام بر زندگی. زندگی لحظاتی بود که با خواهرم و خواهرزاده ام صحبت می کردم. زندگی برای من یعنی خانواده.