در پی برگزاری دادگاه محاکمه تشکیلات مجاهدین خلق، مسئول اول این سازمان در اظهاراتی روشن، نه تنها اتهامات مطرح شده علیه تشکیلات را پذیرفت بلکه وعده صد برابر کردن آن را داد. زهرا مریخی که خود متهم ردیف نهم دادگاه محاکمه سازمان مجاهدین خلق و 104 تن از اعضای رده اول آن است، در سخنرانی اش در گردهمایی تشکیلات به مناسبت ورود به شصتمین سالگرد تاسیس آن، خطاب به اعضای تشکیلات حاضر در نشست، از اتهاماتی که در دادگاه مطرح شده بود با لحنی کنایه آمیز با عناوینی چون “پرونده عظیم” و “جرائم مرتکب شده” یاد کرد. این درحالی است که جلسات دادگاه در جریان هستند و بر اساس روال قانونی نه جرائم اثبات شده و نه حکمی صادر شده است.
در مواجهه با برگزاری محاکمه‌های قانونی و مطابق با استاندارد بین المللی برای تشکیلات مجاهدین خلق به عنوان یک موجودیت و 104 تن از سران آن، زهرا مریخی تلاش کرد که با ادبیاتی پیش‌دستانه و تلافی‌جویانه واکنش نشان بدهد، غافل از آن که با سخنان خود بر سوابق پر از خشونت سازمان صحه می‌گذارد. اقرار آتشین او که به گفته خودش از جانب مجاهدین خلق به اطلاع حکومت ایران می‌رساند، چنین است:
“مجاهدین که در چهار دهه گذشته هیچ‌گاه در ارتکاب آن جرم‌ها وقفه نداشته‌اند، قصد دارند از این به بعد آن را صد برابر کنند.”
از دیدگاه حقوقی اقرار عبارت است از اخبار شخص به ارتکاب جرم از جانب خود. اقرار در امور کیفری یعنی شخصی می‌پذیرد که جرمی را انجام داده است و به آن اعتراف می کند. این اعتراف، اقرار نامیده می شود. اقرار یکی از مستند‌ترین دلایل برای اثبات جرم است، در صورتی که قرائن و مفادی بر خلاف اقرار در دست نباشد، نوبت به ادله دیگر نمی‌رسد و وقوع جرم، با اقرار متهم اثبات می‌شود.
اگر حتی به دلایل تکنیکی و قانونی، از سخنان زهرا مریخی در دادگاه‌ها به عنوان اقرار متهم استفاده نشود، پر واضح است که سازمان مجاهدین خلق و سران آن که زهرا مریخی تنها یکی از آنهاست، از گذشته 4 دهه‌ای خشونت آمیز و مملو از ترور، تهدید و افراط خود، پشیمان نیستند، آن رویکرد را کنار نگذاشته‌اند، به آن افتخار می‌کنند و حتی بر ادامه آن و شدت بخشیدن به آن تاکید می‌کنند.
این رویکرد تنها در سخنرانی مریم رجوی و تشویق حضار در جلسه نمود نمی‌کند. رسانه‌های مجاهدین خلق هر روز بر طبل خشونتی که کانون‌های به اصلاح شورشی در شهرهای ایران به راه انداخته‌اند، می‌کوبند. رسانه‌های سازمان از به آتش کشیدن ساختمان‌ها خبر می‌دهند و از دیوار نگاره‌هایی که کنار چهره مسعود رجوی بر جنگ مسلحانه مجاهدین علیه ایران صحه می‌گذارد و این شعار در آن حک شده است: “تنها ره رهایی سلاح و سرنگونی” .
این اعتراف صریح که مجاهدین خلق به ادعای خودشان بر روی دیوارهای شهرهای ایران نیز وعده آن را به مردم می‌دهند، یک نکته مهم را اثبات می‌کند و آن اینکه اگر سازمان مجاهدین خلق در سال 2003 توسط ارتش آمریکا خلع سلاح نشده بود، کماکان از ظرفیت‌های نظامی خود برای ارتکاب به خشونت و ترور بهره می‌برد.
از همان سالها بود که مجاهدین خلق دیگر با پرچم خویش عملیاتی به راه نینداخت چون دیگر سلاحی نداشت که به آن افتخار کند و با آن شهروندان بی‌گناه را بکشد. در عوض برای ترور دانشمندان هسته‌ای ایران همدست اسرائیل شد و از امکانات موساد استفاده کرد. از دست دادن سلاح و از بین رفتن چشم انداز حمله نظامی به ایران، موجب شد که سران مجاهدین خلق تمرکز فعالیت‌های خویش را بر همکاری پنهانی با اسرائیل و تطمیع سیاستمداران غربی و لابی‌های آن‌ها در کنگره و دولت آمریکا بگذارند. در سال 2012 نتیجه این بذل و بخشش‌های دلاری بیرون آمدن تشکیلات از فهرست سازمان‌های تروریستی خارجی وزارت امور خارجه آمریکا شد.
امروز زهرا مریخی در حالی وعده صد برابر کردن خشونت ورزی‌های فرقه رجوی را می‌دهد که قاضی دادگاه هنوز حکمی مبنی بر مجرم بودن سازمان صادر نکرده است، هرچند که با توجه به حجم زیاد ادله اثبات آن ساده است. اظهارات شاهدان عینی، قربانیان، خانواده قربانیان و مطلعین در کنار اقرارهای مسئول اول سازمان نشان از عظیم تر شدن “پرونده عظیم” مجاهدین خلق دارد.
مزدا پارسی
