فرقه منفور رجوی در سال های اخیر حضور در آلبانی به شدت متکی به ادی رامایی بوده است که عملاً حکم لنگه کفش در بیابان را برایشان دارد. یعنی بدون هیچ منفعتی، بودنش به از نبودنش است.
پیش آمده که ادی راما در مقابل دریافت پول از فرقه و یا وعده حمایت حزبی از آمریکایی ها با حضور و یا ابلاغ پیام در کنفرانس های فرقه، باعث سرخوشی رجوی شده باشد اما تقریباً هیچ گاه موقعیتش را برای بقاء و یا نجات فرقه از بحران به خطر نیانداخته است.
کما اینکه در چند مرحله یورش پلیس امنیت آلبانی به لانه فرقه و مصادره رایانه و مدارک موجود در آنجا، هیچ واکنشی در حمایت از فرقه نشان نداد. او اخیراً هم صراحتاً اعلام نموده فرقه در جایگاه مهمان برایش محترم است اما اجازه نخواهد داد تا از خاک آلبانی برای اهداف سیاسی استفاده کنند.
در هر صورت رجوی به همین حد ارتباط هم راضی بود، اما حالا شاهد تحولاتی در سیاست دولتی آلبانی هستیم. حزب مخالف ادی راما با تمام توان و حتی با خشونت محض در صدد مصادره کرسی نخست وزیری در آلبانی هستند. خشونتی که نشان می دهد هیچ نقطه اشتراکی با ادی راما، ارتباطات و سیاست هایش ندارند.
به نظر می رسد فرقه رجوی باید ماستش را کیسه کند و در مواجهه با قدرت گیری احتمالی دموکرات ها در آلبانی منتظر فراز و فرودهای مهلک حتمی باشد. چرا که حضور فرقه در آلبانی دست پخت سوسیالیستهای آلبانیست و بعید است دموکرات ها نظر مساعدی برای تداوم حضور و یا رفتار خنثی با فرقه را داشته باشند.
در هر صورت باید منتظر ماند و دید چه در انتظار فرقه است. چرا که حامیان فرقه در کشور آلبانی و ارباب شان آمریکا در فصل انتخابات و تغییر هستند اما تجربه نشان داده دموکرات ها نگاه مثبتی به ارتباط با فرقه رجوی ندارند، حتی برای استفاده ابزاری.
