راستی به کدامین گناه باید اشک مادران را ببینیم؟ مادران، پدران و خواهرانی که چشم به در خانه دوخته اند یا برای شنیدن صدای آنان به انتظار زنگ تلفن هستند؟ کسانی که عزیزانشان در دام فرقه رجوی گرفتار شده اند.
وقتی به صحبت های مادران گوش می دهیم که می گویند 20 سال است که صدای فرزندشان را نشنیده اند یا یکی می گوید 40 سال یا دیگری می گوید خیلی بیش از 40 سال، واقعا دردناک است.
بالاخره شنیدن فریاد این مادران که گناهی به جز یک خواست حقوق بشری ندارند کجا میسر می شود؟
درد مادر فقط به خاطر فرزندش است که می خواهد او را در آغوش بگیرد.
این سازمان مجاهدین خلق، افراد را به بهانه کار از کشورهای دیگر به عراق برد و سپس فقط برای اهداف شیطانی خود به بردگی گرفت.
امروز پای صحبت مادرها نشستم، دیدم به خاطر فرزندانشان از آب و آتش گذشتند تا عزیزانشان را ببینند یا صدای آنها را بشنوند، اما سازمان مجاهدین خلق هرگز به آنها چنین اجازه ای را نداد.
در هر کشوری زندان وجود دارد و هر زندانی حداقل هفته ای یک ساعت فرصت دارند تا با خانواده خود ملاقات کند، اما این سازمان منحوس در کشور ما این حق را از افراد و خانواده ها سلب کرده است که نقض حقوق اولیه هر انسانی است.
این سازمان از دموکراسی کشور من سوء استفاده کرده و به مادران حق ملاقات نمی دهد.
بسیاری از مادران بدون شنیدن صدای فرزندشان این دنیا را ترک کردند، چرا و چرا و چرا و به کدامین گناه.
امیدوارم راه را برای خانواده ها باز کنیم تا مادران بتوانند فرزندان خود را ببینند.
لیلی عباسی (شکری) Lili Abazi
