مطلب منتشر شده توسط فرقه رجوی درباره مرگ “علی نجاتی”، به روشنی نشان‌دهنده یک الگوی تکراری در نحوه پوشش اخبار مربوط به مرگ اعضا در این فرقه است.
یکی از نکات قابل توجه در مورد مرگ اعضای فرقه رجوی در “اردوگاه مانز”، عدم شفافیت و ابهام در علل این مرگ‌هاست. در حالی که ادعا می‌شود این افراد به دلیل بیماری‌هایی مانند نارسایی ریوی و ایست قلبی درگذشته‌اند، اما هیچ گونه اطلاعات دقیق و مستند پزشکی ارائه نمی‌شود. این امر می‌تواند به سادگی به نگرانی‌ها درباره شرایط بهداشتی و درمانی در اردوگاه مانز دامن بزند و سوالاتی را درباره مراقبت‌های پزشکی و سلامت عمومی اعضا مطرح کند.
سران فرقه رجوی به طور مکرر از مرگ اعضای خود به عنوان ابزاری برای تقویت روایت‌های خود استفاده می‌کنند. در این مورد خاص که روز گذشته منتشر شده، مرگ علی نجاتی به عنوان یک قهرمان و مجاهد صدیق به تصویر کشیده می‌شود، در حالی که پس از ۴۶ سال به قول فرقه پاکبازی نامبرده، حتی یک خط یادداشت یا مطلبی کوچک از وی نمی‌توان در بیش از صد سایت فرقه یافت تا حتی از عقاید وی آگاه شد.
این نوع روایت‌سازی و رسانه‌ای کردن مرگ‌ها، به نوعی نادیده گرفتن واقعیت‌های انسانی در اشرف ۳ است. فرقه رجوی با مشکلات متعدد و چالش‌های جدی مواجه است، و هر آنچه در سیمای این فرقه روی آن تمرکز می‌شود با واقعیت‌های موجود تناقض دارد.
