سلام من آنجلا دوچی رئیس کمیته دانشجویی حمایت از انجمن نجات آلبانی هستم. قبل از هر چیز از مشارکت شما و فداکاری مستمر شما برای انجمن به ویژه در لحظاتی که بیش از هر زمان دیگری به وجودتان نیاز است تشکر می کنم. شما همیشه اولین کسانی بوده اید که برای افرادی که مجبور به سکوتشان کرده اند صحبت کرده‌اید و صدایتان را بلند نموده اید.
امروز روز دیگری است که همه دور هم جمع می شویم تا صدای خود را علیه بی عدالتی ها بلند کنیم، و برای حقوقی که سال ها از آنها محروم شده اند مبارزه نماییم، و برای خانواده هایی که از عزیزانشان جدا شده اند و ماه ها، سال ها، دهه ها صدای بستگان خود را نشنیده اند، متحد شویم.
سازمان بی عاطفه ای همچون سازمان مجاهدین خلق وجود دارد. این سازمان برای ما کاملاً شناخته شده است، اما برخی نمی خواهند بدانند چه می کند. ما به خوبی می دانیم که افراد چه جنایاتی را تجربه کرده اند و این ما هستیم که امروز گرد هم آمده ایم و هر کاری را بتوانیم انجام می دهیم تا این سازمان را از ادامه رفتارهای غیرانسانی باز داریم. ما نمی توانیم به این سازمان اجازه دهیم تا مادر را از فرزند، برادر را از خواهر، یا شوهر را از همسر و فرزندان جدا کند. افرادی که طعمه این سازمان شده اند، همگی در اردوگاه مانز زندانی هستند. آنان نه صدایی برای گفتن دارند و نه حق زندگی آزادانه به آنها داده می شود و حتی زندگی در شرایطی که در آن زندگی می کنند، زائد به نظر می رسد. ظلم و ستمی که آنها را در زیر سلطه سازمان تجربه می کنند، و سرکوبی که صورت می گیرد اجازه نمی دهد تا آنها قیام کنند. عملا کاری از دست آنها برنمی آید. ولی این ما هستیم که می‌جنگیم تا این افراد را نجات دهیم، یا حداقل برخی از حقوق اولیه بشر را در خصوص آنان فعال سازیم. حداقل ارتباط این افراد را با خانواده هایشان برقرار کنیم که لااقل با آنها تماس تلفنی داشته باشند. شاید یک نفر نتواند کار زیادی انجام دهد اما ما با همدیگر می توانیم کاری انجام دهیم و روزی به هدف خود که انجمن نجات مدت هاست برای آن تلاش می کند، برسیم.
با تلاش و اراده زیاد مطمئن هستم که صدای مادران و خانواده ها به گوش دنیا می رسد و این بی عدالتی ها پایان خواهد یافت. ما فقط با هم می توانیم به این مهم دست یابیم، بنابراین من از شما دعوت می کنم که همانطور که تاکنون انجام داده ایم به مبارزه ادامه دهید متشکرم!
