25 نوامبر با عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان نام گذاری شده است. این روز بهانه ای برای یادآوری خشونتی که طی بیش از چهار دهه بر زنان عضو فرقه مجاهدین خلق رفته، به دست داد. خشونت هایی که همه زیر پوشش عناوین پرطمطراق آزادی‌خواهانه و آرمانی پنهان شده‌اند. مسعود رجوی با بنیان گذاشتن فرقه مخرب خود طی فرایندی که نامش را “انقلاب ایدئولوژیک” گذاشته بود، زن کشی در سازمان مجاهدین خلق را به نحوی نوآورانه در هاله‌ای از تقدس و معنویت پیچید.
بنا بر گزارش سازمان ملل، بر اساس برآوردهای جهانی زن کشی افراطی‌ترین شکل خشونت علیه زنان و دختران – همچنان در سطح جهانی فراگیر است. چرخه خشونت مبتنی بر جنسیت چنان پیش رفته است که در هر ده دقیقه یک زن کشته می‌شود. در ادامه گزارش سازمان ملل آمده است که در سال 2023 در سراسر جهان، 85000 زن و دختر به طور عمدی کشته شدند. 60 درصد از این قتل ها (51100) توسط یک شریک جنسی یا یکی از اعضای خانواده انجام شده است. داده ها نشان می دهد که روزانه 140 زن و دختر به دست شریک زندگی خود یا یکی از بستگان نزدیک خود جان خود را از دست می دهند.
لازم است که بپذیریم که زنان سازمان مجاهدین خلق نیز از این دسته هستند. دقیقا و تحقیقا، فردی که این زنان را مورد خشونت قرار داده است، شخص مسعود رجوی “رهبر خاص الخاص” سازمان است که همه زنان تشکیلات باید او را نزدیک‌ترین فرد به خود بدانند. این زنان در حریم رهبری و ناموس رهبری هستند.
شاید فکر کنید که واژه زن کشی برای تعریف رویکرد مسعود رجوی نسبت به زنان اغراق آمیز است اما اگر شناختی عمیق نسبت به شرایط زنان در کیش شخصیتی او داشته باشید متوجه خواهید شد که علاوه بر شمار زنانی که در فرقه رجوی کشته و ناپدید شدند یا دست به خودکشی و خود سوزی زدند، شمار بسیاری از زنان عضو این فرقه به لحاظ روانی، انسانی و شخصیتی کشته شدند.
نکته خطرناکی که درباره وضعیت زنان مجاهدین خلق وجود دارد و باید مدنظر قرار بگیرد این است که تمام خشونت‌هایی که در ابعاد مختلف در ساختار این تشکیلات علیه زنان رخ داده و می‌دهد دارای یک پوشش خوش آب و رنگ به اصطلاح دمکراسی خواه، آزادی خواه و فمینیستی است. از این رو هم قربانیان خشونت فرقه رجوی و هم ناظران بیرونی به سختی متوجه عمق فاجعه می‌شوند.
در زیر فهرستی از جنایات فرقه رجوی علیه زنان و پوششی که سران این فرقه برای آن مهیا کرده‌اند آمده است:
–طلاق اجباری و تجرد اجباری تحت عنوان “انقلاب ایدئولوژیک” یا “انقلاب مریم”. به واسطه طلاق مریم قجر عضدانلو از همسر اول خود، مهدی ابریشم چی، او به ازدواج مسعود رجوی درآمد و همردیف رهبر شد و از آن پس دیگر زنان فرقه نیز برای طلاق از همسران خود تحت فشار قرار گرفتند. همه زنان باید نهایتا تنها به مسعود رجوی به عنوان شوهر خود فکر می‌کردند.
–جدا کردن کودکان از مادران تحت پوشش حفظ جان کودک. جدا کردن کودکان از مادران گام بعدی پس از طلاق‌های اجباری بود که با فرصت طلبی مسعود رجوی پس از حمله نیروهای ائتلاف به عراق در جنگ اول خلیج فارس، بهانه اش فراهم شد. هزار کودک به دلیل جنگی که تنها دو ماه طول کشید تا ابد از مادران خود جدا شدند و به کشورهای سوم قاچاق شدند. بسیاری از مادران برای همیشه رد فرزندان خود را از دست دادند.
–مقطوع النسل کردن زنان تحت عنوان “قله آرمانی”. بیرون آوردن رحم زنان نخست با بهانه‌های پزشکی در بیمارستان کمپ اشرف انجام شد اما به مرور زنان عضو لایه شورای رهبری تشویق میشدند به اینکه همه بندهای وابستگی آنها به هرآنچه غیر از “مبارزه” است گسسته شود تا به “قله آرمانی” برسند.
–کارگری جنسی تحت عنوان “رقص رهایی”. رقص رهایی نام جلساتی است که زنان لایه‌های بالای رهبری در آن به تشویق مریم رجوی در مقابل مسعود رجوی برهنه می‌شوند، می‌رقصند و خود را به او عرضه می‌کنند و به این ترتیب از همه تعلقات دیگر “رها” می‌شوند.
–تجاوز جنسی تحت عنوان “یگانه شدن با رهبری”. زنانی که در جلسات رقص رهایی تحت شرایط ایجاد شده با انواع بازیهای ذهنی (مغزشویی)، به طور دسته جمعی به عقد ازدواج مسعود رجوی درآمده‌اند، اکنون باید با او همبستر شوند. مریم رجوی این تجاوز جنسی را “یگانه شدن با رهبر” می‌نامد و زن انتخاب شده برای هر شب را به اتاق مسعود روانه می‌کند.
–زندگی غیر عادی فرقه‌ای در انزوا تحت عنوان “نفی فردیت و جنسیت”. نفی فردیت و جنسیت رویکردی است که زنان مجاهدین خلق به آن می‌بالند و زندگی غیر عادی خود در پشت حصارهای پایگاه مجاهدین خلق را با آن تعریف و تحسین می‌کنند.
–خودسوزی تحت عنوان “قیمت دادن”. خودسوزی اعضای مجاهدین خلق در پی دستگیری مریم رجوی توسط پلیس فرانسه در سال 2003، هنوز هم در تشکیلات مجاهدین خلق به عنوان رفتاری بسیار ارزشمند تلقی می‌شود که دیگر مجاهدین باید از آن الگو برداری کنند. اینکه حاضر باشی برای مبارزه (اعتراض به دستگیری رهبرت) از جان خود بگذری، “قیمتی” است که همه مجاهدین باید برای پرداختش آماده باشند. در پی این خودسوزی‌های دستوری دو زن به نام های ندا حسنی و صدیقه مجاوری کشته شدند.
زنان عضو مجاهدین خلق به طور سیستماتیک بیشترین خشونت‌ها را از جانب خواهر مریم و برادر مسعود دیده اند و این روند کماکان در تشکیلات مجاهدین خلق ادامه دارد. در روز جهانی منع خشونت علیه زنان، مقامات و فعالان این حوزه باید هشیار باشند که در ساختار اجتماعی بسته مجاهدین خلق خشونت‌هایی در حال وقوع است که در ظاهر اتوکشیده، رنگین و چهره خندان مریم رجوی به هیچ روی قابل مشاهده نیست. نگاه و بررسی عمیق‌تری لازم است که پرده از جنایات رجوی‌ها برداشته شود.
مزدا پارسی
