موسی جابری فر 44 ساله، 13 سال از عمر و جوانی اش را در تشکیلات مجاهدین خلق گذراند و در نهایت فروردین ماه سال 1401 توانست رسماً از این گروه کناره گیری کند و به دیگر دوستان جدا شده اش در آلبانی بپیوندد.
او که حالا شغل دارد، مستقل است و آزادانه زندگی می کند، درباره وظیفه افراد رهایی یافته از چنگال رجوی در قبال اسیران فرقه رجوی و خانواده هایشان معتقد است: نباید کوتاه بیاییم. باید از آنها حمایت کنیم، انگیزه بدهیم و راهی برای خروجشان باز کنیم.
او که خود روزهای اسارت را سالها تجربه کرده است می گوید: من در زمانی که در تشکیلات بودم به دنبال یک منجی بودم برای خروج از فرقه.
جابری فر با تأکید بر این نکته که جدا شده ها شرایط و احساسات افراد اسیر در چنگال رجوی را به خوبی درک می کنند می گوید: نمی شود بی تفاوت بود . آنها ناجی می خواهند. آنها مسخ شده اند و درست و غلط را تشخیص نمی دهند. فکر میکنند میان بد و بدتر انتخاب کرده اند که بمانند. در حالی که انتخاب میان بد و خوب است. میان زندگی بد فرقه ای و زندگی عالی و آزاد.