بعد از سقوط دیکتاتور عراق، تشکیلات رجوی تغییرات زیادی را به خود دید، در واقع این تغییرات به رجوی تحمیل شد. تغییراتی که تا آن زمان در مناسبات جایی نداشت و یا بسیار کم رنگ و بی خاصیت به نظر می آمد، از جملۀ این مناسبت ها “شب یلدا” بود.
رجوی هیچ اعتقادی به هیچ مناسبتی نداشت، حتی مناسبت های مذهبی! و اگر کاری در این راستا میکند صرفا به این خاطر است که خودش را ظاهرا با خواسته های جامعه منطبق کرده و طوری وانمود کند که گویی با جامعه همسو و همراه است. زمانی که در آن مناسبات مجاهدین خلق بودم می دیدم که واقعا رجوی هیچ علاقه ای برای بر پا کردن هیچ جشنی نداشت و همیشه به نقل از رجوی میگفتند: تا حکومت جمهوری اسلامی ایران ساقط نشود هر کاری به جز مبارزه حرام است!
اما با سقوط صدام حسین تغییرات زیادی در تشکیلات رجوی ایجاد شد که برگزاری جشن شب یلدا یکی از آنها بود. زیرا رجوی فهیمده بود که اعضای تشکیلاتش برخلاف تمایلات او به آداب و رسوم خود پایبند بوده و خواهان برسمیت شناختن آن هستند. رجوی در نقطه ضعیفی بعد از تغییر حکومت عراق قرار گرفته بود و لاجرم میخواست هر طور که شده حفظ نیرو کند و باید به هر قیمتی نیروهایش را حفظ میکرد. نیروها هم این را متوجه شده بودند که کم کم باید خواسته های خود را مطرح کرده و به آنها جامه عمل بپوشانند. رجوی هم فهمیده بود که زمان فشار آوردن و زور گفتن تمام شده و باید تن به خواسته هایی بدهد که خودش هیچ تمایلی به آنها نداشته و ندارد.
بخشعلی علیزاده
