روز یکشنبه دوم آذرماه 1403 اعضای انجمن نجات استان آذربایجانشرقی به دیدار خانم حمائل غنی زاده (مادر سعادت) رفتند. بهانۀ این دیدار روز مادر بود. روزی که اعضای سازمان مجاهدین خلق از آن بی بهره بوده و آرزوی دیدار با مادرشان بر دلهایشان مانده است. مادر سعادت نیز سه فرزندش در کمپ اشرف 3 گرفتار و در واقع به گروگان گرفته شده اند و سالهاست که هیچ ارتباطی ندارند (مهری سعادت – ناهید سعادت و محمود سعادت)!
در این دیدار بسیار صمیمانه مادر به گرمی و با احترام فراوان از اعضای انجمن نجات استقبال کرد. در اثناء این دیدار مادر به گلایه از فرزندانش پرداخت که چرا آنها هیچ تماسی با او ندارند، اینکه چگونه احساس فرزندان نسبت به مادرشان مُرده است، ایشان متعجب بود از اینکه رجوی چگونه حس و حال فرزند نسبت به مادر را در درون فرزندانش کشته است!
اعضای انجمن نجات ضمن همدردی و ابراز احترامی که شایسته ایشان بود به نحوۀ به اسارت در آوردن فرزندان مردم ایران توسط رجوی توضیحاتی دادند که ایشان آگاه باشند که هیچگاه احساس فرزندانش نسبت به او کم نشده و قطعاً تشنۀ دیدار و تماس با مادرشان هستند ولی این تشکیلات مخوف رجوی است که مانع از هر گونه تماس با خانواده می باشد. این رجوی است که با قرار دادن موانع و محدودیتها ایجاد مانع در ارتباط اعضاء با خانواده هایشان می کند. این رجوی است که ضمن به اسارت در آوردن جسم افراد ذهن و روح آنان را نیز به اسارت در آورده است و اجازۀ هیچ تماس و دیداری با خانواده هایشان را نمیدهد!
اعضای انجمن نجات به این مادر دردمند و چشم انتظار امیدواری دادند و گفتند: در طی سالهای گذشته کسانی از سازمان فرقه ای رجوی جدا شده اند که کمتر کسی به خروج و جدایی آنان باور داشت ولی آن افراد بخاطر فشارهایی که رجوی بر آنان وارد میکرد تحمل نکرده و از تشکیلات انسان ستیز رجوی خروج کردند. به ایشان امیدواری داده شد شاید که در آینده ای نه چندان دور فرزندان ایشان نیز به خود آمده و برای نجات خود چاره اندیشی نمایند.
در پایان مادر با انبوه دردهایی که ناشی از فراق فرزندانش بود تا دیدار بعدی به خدا سپرده شد.
