من به خوبی به یاد دارم در درون سازمان هیچ وقت من معنای واقعی تغییر سال را لمس نکردم چون در فلسفه عید و تغییر فصل باید همه موارد را در نظر گرفت. با پایان یافتن زمستان و آمدن بهار باید رویش و جوانی و شادابی همراه باشد. ولی من در مناسبات فرقه ای رجوی هیچ وقت این احساس را پیدا نکردم. چون یک ماه قبل از آمدن بهار برنامه های آماده سازی بهار و مراسم نوروز شروع می شد. هر فردی در برنامه ای سازماندهی می شد تا بتوانند از همه بیگاری بکشند. از برنامه های هنری گرفته تا آماده سازی بنرها و تابلوهای مخصوص بهار و سالن های مخصوص اجرای برنامه. هیچ کسی نبود که از این بیگاری در امان باشد.
با این شیوه کار رجوی به بهانه اجرای برنامه عید و پخش آن در تلویزیون در موقع تحویل سال اصلا حالی برای کسی باقی نمی ماند. من خودم خیلی از مواقع تا یک ساعت قبل از تحویل سال در حال آماده سازی سالن بودم.
وقتی دعای تحویل سال خوانده می شد که ” ای تغییر دهنده دلها و دیده ها * ای مدبر شب و روز * ای گرداننده سال و حالت ها * بگردان حال ما را به نیکوترین حال ” اما هیچ وقت در درون سازمان در دلهای ما هیچ تغییری دیده نشد و … و در قسمت آخر دعا که به نیکوترین حال اشاره دارد در مورد نفرات سازمان مجاهدین صادق نیست چون حال ما همیشه یک نوع بود.
حتی در زمان تحویل سال و آغاز فصل بهار، تبریک گفتن به همدیگر هم یکسان بود بطور مثال بعد از تحویل سال به همدیگر می گفتیم انشاالله سال دیگر در تهران و بعدا به گونه ای شد که تبدیل به جوک شده بود و همیشه خودمان را سر کار می گذاشتم و رجوی از فضا استفاده می نمود و با اعلام نام گذاری سال جدید سعی می کرد افراد را به ماندن در سازمان ترغیب کند و اعضای سازمان که انگار با دروغ های رجوی افسون شده باشند یک سال دیگر به دنبال شعارهای رجوی بودند و سال دیگر باز همان تکرار حرفهای تحویل سال.
اکنون خودم بعد از دو دهه جدا شدن از مناسبات جهنمی رجوی به خوبی معنای دعای تحویل سال را درک می کنم و متوجه می شوم که برای پی بردن و احساس کردن دعای موقع تحویل سال باید ابتدا رها بود و در قید و بندهای منجلاب رجوی نبود. اکنون احساس راحتی می کنم و خدا را شکر می کنم که توانستم در موقع تحویل سال در کنار خانواده جشن تحویل سال را برگزار کنم.
امیدوارم سال جدید برای دوستان اسیر در کمپ اشرف سال رهایی از تشکیلات مخوف رجوی باشد.
عبدالله افغان
