روز سه شنبه نهم سپتامبر 2008 جلسه ای در پارلمان اروپا توسط هیئت روابط ایران و پارلمان اروپا برگزار گردید. هدف و توجه این جلسه معطوف به "بحث پیرامون سازمان مجاهدین خلق – شورای ملی مقاومت و فعالیت های آن" بود که ازجمله دعوت شدگان:
– خانم آن سینگلتون عضو سابق سازمان مجاهدین خلق
– نماینده شورای ملی مقاومت (که دعوت برای حضور در بحث را رد کرد)
– سه نفر از افراد گرفتار در کمپ اشرف که در هفته های قبل خود را از عراق به اروپا رسانده اند: خانم نسرین ابراهیمی، آقای حسن پیرانسر و آقای حمید سیاه منصوری.
– آقایان کریم حقی، محمد حسین سبحانی، هادی شمس حائری و آقای علی قشقاوی که در همراهی با دوستان تازه رسیده به اروپا در این اجلاس شرکت نمودند.
خانم انجلیکا بیر، ریاست هیئت روابط پارلمان اروپا با ایران (حزب سبزها) جلسه را با توضیحاتی در مورد سازمان مجاهدین خلق و فعالیت های آن در مقطع کنونی آغاز نمود.
سپس خانم سینگلتون با تاکید بر این واقعیت که سازمان مجاهدین قادر به دوری گزیدن از خشونت در جهت رسیدن به اهدافش نمی باشد، به تشریح چگونگی و چرایی این بن بست استراتژیکی سازمان مجاهدین خلق پرداخت. وی تاکید نمود که با وجود اشراف به این واقعیت باید پذیرفت که سازمان مجاهدین در حال حاضر ربط بسیار کمی به صحنه سیاسی ایران دارد ولی از طرف دیگر بخاطر ماهیت فرقه ای آن می تواند خطری جدی بخصوص در رابطه با اعمال خرابکارانه اش در روند دموکراتیک در پارلمانهای کشورهای غربی باشد.
این فعالیت های خطرناک فرقه مجاهدین خلق در پارلمانهای کشورهای غربی طبعا می تواند در مقاطعی به صورت فعالیت های جنایی نیز عمل کند که مسئولین باید با دقت بیشتری مواظب آن باشند.
با قبول این واقعیت که سازمان مجاهدین خلق عملا مدعی دفاع از سیاست "تغییر خشونت آمیز رژیم ایران" می باشد و این دفاع در برخی محافل می تواند جالب توجه باشد، خانم سینگلتون از هیئت پارلمانی خواست تا بررسی مشخصی را انجام دهند تا ببیند:
آیا سازمان مجاهدین خلق واقعا توان و امکان برآوردن چنین هدفی را دارد یا خیر؟ و آیا آنچه درون جعبه قرار دارد با آنچه در روی آن نوشته تطابق دارد یا خیر؟
خانم سینگلتون توضیح داد که سازمان مجاهدین خلق بعد از آخرین و بزرگترین حمله جدی اش در سال 1988 (که منجر به شکست شدید سازمان گردید) نتوانسته است حرکتی جدی در راستای این هدفش به نمایش بگذارد.
از طرف دیگر وی از هیئت پارلمانی خواست تا این نظریه و احتمال را هم در نظر بگیرند که حتی اگر قبول کنند که سازمان مجاهدین خلق خطوط قبلی را رها نموده و اکنون بدنبال رسیدن به اهدافش با روش های سیاسی است ولی در این شکل نیز سازمان مجاهدین ممکن است دیگر صلاحیت کافی برای ادامه حضور سیاسی اش را نداشته باشد و این نیز نیازمند بررسی جدی است.
وی از هیئت تقاضا نمود تا در این رابطه مدارک و شهادت افرادی را که تازه از کمپ اشرف به اروپا رسیده اند را مورد بررسی قرار داده و به سخنان این افراد که در جلسه حضور دارند گوش فرا دهند.
خانم سینگلتون توضیح داد که مردم ایران – همانطور که افرادی از هیئت که از ایران دیدار کرده اند بخوبی می دانند – به هیچ وجه منتظر ننشسته اند تا سازمان مجاهدین خلق برای نجات آنها از خارج اقدام کند. آنها خود کاملا توانایی مخالفت و مقابله با دولت خودشان را دارند. زنان ایرانی منتظر ننشسته اند تا توسط مریم رجوی به فمنیسم خود ساخته اش دعوت شوند. مریم رجوی ای که بنابر گفته خانم بتول سلطانی (عضو سابق شورای رهبری مجاهدین خلق) بیشترین نقض حقوق بشرش در مورد زنان صورت گرفته است.
خانم سینگلتون همچنین به تشریح وضعیت کنونی سازمان مجاهدین خلق در عراق و وضعیت کمپ اشرف و مراکز فرماندهی مجاهدین پرداخت و توضیح داد که تسلیم قرارگاه از کنترل نیروهای امریکایی به نیروهای عراق امروز تکمیل گردید. وی توضیح داد که مقامات دولت عراق بشدت از مطبوعات غربی بخاطر پخش اخبار مجعول ارائه شده توسط پشتیبانان مجاهدین که میخواهند نظریه "کشتار مجاهدین در صورت ترک نیروهای امریکایی" را القا نمایند ناراحت شده و این را توهینی به ملت عراق می دانند.
البته و در نقطه مقابل افراد داخل کمپ با بحران حقوق بشری دیگری مواجه هستند چرا که آنها از اولیه ترین حقوق انسانی خود محروم مانده اند و بخصوص حق تماس با ملاقاتی و افراد خانواده مدت های مدیدی است که از این افراد دریغ شده است.
اخباری بدست رسیده که نیروهای امریکایی حدود سیصد تن از بازداشتی های کمپ اشرف را با خود برده و بقیه را به حال خود رها کرده اند. خانم سینگلتون افزود که اگر این حقیقت داشته باشد، باید سه هزار نفر باقی مانده در کمپ را نه اعضای مجاهدین که اعضای سابق و نجات یافتگان از فرقه به شمار آورد. وی خواستار آن شد که این افراد جدا شده از سازمان مجاهدین به کشورهای اروپایی منتقل گردند.
خانم سینگلتون نهایتا یک پیشنهاد و راه حل در مقابل هیئت پارلمانی قرار داد تا به بحران کمپ اشرف عراق پایان داده شود. وی درخواست نمود تا سازمان مجاهدین خلق از لیست تروریستی اتحادیه اروپا خارج شود تا راه برای آزادی و آوردن سه هزار و سیصد نفر باقی مانده از این کمپ به کشورهای اروپایی هموار گردد. وی در خواست نمود که اتحادیه اروپا باید همزمان و هم جهت با خروج نام این گروه از لیست تروریسی با این انتقال از عراق به اروپا نیز موافقت نماید. انتقال این افراد به اروپا شرایط مناسبی را ایجاد خواهد نمود تا بتوان کمک های لازم در زمینه های جسمی و روحی به این افراد گرفتار را در کشورهای اروپایی فراهم نمود.
وی در پایان خاطر نشان نمود که البته ادامه حمایت از سران سازمان مجاهدین خلق به این معنی است که پارلمان اروپا قبول نموده تا یک فرقه خطرناک از داخل در مناسبات دموکراتیک پارلمانی دخالت مستقیم داشته باشد.
خانم بیر با تشکر از خانم سینگلتون از سه نفر اعضای سابق تازه رسیده خواست تا توضیحات خود را بیان نمایند
خانم نسرین ابراهیمی به هیئت پارلمانی توضیح داد که وی در سن شانزه سالگی به کمپ اشرف رفته و همان وقت متوجه شده و خواستار خارج شدن شده بود ولی بمدت ده سال بعد از آن را بعنوان اسیر در پادگان اشرف به سر برده است. وی توضیحاتی در مورد وضعیت اسفناک زنان در قرارگاه داد و گفت که نه تنها سازمان به زنان اجازه ازدواج نمی دهد که آنها مجبور هستند تا ساعات مدید و بشدت زیر آفتاب بصورت طاقت فرسا کار یدی نماید و یکی از دلایل این اجبار این است که بدن و صورت آنها از قیافه بیفتد و چهره و بدن آنها زیبا جلوه نکند. این بدین منظور انجام می گیرد که زنان دیگر به این مسئله فکر نکنند که می توانند علاقه مردی را به خود جذب کنند.
خانم ابراهیمی توضیح داد که کار دیگری که برای کشتن هر گونه امید در دل زنان انجام می شود خارج کردن رحم زنان با عمل جراحی است که این عمل به بهانه های مختلف در مورد زنان انجام می گیرد و تا بحال رحم بیش از ده در صد از زنان را خارج کرده اند. وی توضیح داد که آنها قصد چنین عملی را روی وی داشته اند ولی خانم ابراهیمی موفق به فرار می گردد. وی از هیئت پارلمانی تقاضا نمود تا متخصصین و پزشکانی را برای تحقیق در این زمینه به کمپ اشرف بفرستند.
وی همچنین توضیح داد که سران سازمان به وی گفته بودند که در صورتی که کمپ را ترک کرده به ارتش امریکا پناهنده شود، سربازان امریکایی به وی تجاوز خواهند کرد. وی گفت که همین مسئله باعث شد تا من دو سال دیگر نیز بعد از ورود ارتش امریکا به عراق نتوانم خود را از این کمپ خلاص کنم.
خانم ابراهیمی گفت که وی آقای پائولو کازاکا (نفر مجاهدین در پارلمان اروپا و نماینده ای از پرتقال) را در زمان دیدارش از کمپ اشرف دیدم ولی ما حق نزدیک شدن به وی را به هیچ وجه نداشتیم و نمی توانستیم با وی صحبت کنیم.
وی افزود "در صورتی که محلی برای رفتن یافت شود، نود و نه در صد گرفتاران قرارگاه اشرف این محل را ترک خواهند کرد".
آقای حمید سیاه منصوری خطاب به هیئت نمایندگی پارلمان اروپا گفت که وی بیش از بیست و پنج سال با سازمان مجاهدین خلق بوده است. وی از رفتن خود از کانادا به عراق سخن گفت و تشریح کرد که با وجود تحصیلات عالی و موقعیت شغلی و زندگی مناسبی که داشت تمام این ها را بخاطر رفتن به عراق در سالهای 1980 رها نمود. وی توضیحاتی در مورد نقطه نظرات سازمان مجاهدین در مورد خانواده داد و گفت که هیچ کس در کمپ اجازه تماس با خانواده خود را ندارد که البته این بجز موارد مشخصی است که دستور داده می شود تا با تماس با خانواده از آنها پول گرفته شود. وی گفت که مجاهدین به خانواده او اطلاع داده بودند که وی مرده است. آنها که پنج سال پیش و بعد از ورود نیروهای امریکایی به عراق آمده بودند با این پاسخ مجاهدین روبرو شدند که وی مرده است.
آقای حمید سیاه منصوری گفت که وی یک هفته پیش وارد خاک اروپا شده است و از آنجایی که تمامی رد های خانواده اش را از دست داده در حال حاضر اولین اولیت کاری اش یافتن رد خانواده و تماس با آنها است.
خانم بیر از هیئت خواست تا سوالات احتمالی خود را مطرح نمایند. یک عضو هیئت مطرح نمود که منبع مالی و پشیبانان مالی سازمان مجاهدین چه کسانی هستند که با تکیه بر آن می توانند چنین برنامه های پرخرج تبیغاتی ای را دنبال کنند؟ و دیگری سوال کرد که آیا می توان بیشتر و دقیق تر در مورد حمایت برخی نیروهای امریکایی از کمپ اشرف توضیح داد در صورتی که وزارت خارجه امریکا این گروه را در لیست ترویستی خود قرار داده است؟
خانم سینگلتون که به این دو سوال جواب داد خاطر نشان نمود که سازمان مجاهدین در زمان زمامداری صدام حسین مبالغ هنگفتی را از صدام دریافت می نمود و کشورهایی همچون عربستان سعودی و برخی کشورهای غربی نیز در آن زمان در پشت پرده مبالغی را می پرداختند. اکنون البته واضح است که وضعیت مالی این سازمان به شدت رو به افول است ولی این نکته نیز مشخص است که بدون تزریق مالی از مکانهای دیگر این سازمان نمی توانست به این صورت ولخرجی نماید. تنها کسانی که می توانند و باید به این سوال پاسخ دهند همان سرکردگان سازمان مجاهدین خلق هستند.
خانم سینگلتون خاطر نشان نمود که بعد از پنج سال کش و قوس بین وزارت خارجه امریکا که تحلیل بسیار دقیقی از این سازمان دارد و وزارت دفاع این کشور که تحت رهبری دانلد رامزفلد اداره می گردید بالاخره و تحت تاثیر کسانی که خواستار استفاده ابزاری از این سازمان بودند، قرارگاه اشرف بمدت پنج سال توسط امریکایی ها حفاظت گردید. وی تاکید نمود که اگر چه این حفاظت باعث گردید تا صدمه ای به این افراد در اوایل جنگ وارد نگردد ولی امریکایی ها با سو استفاده و حتی نادیده گرفتن برخی از موارد کنوانسیون های ژنو به مجاهدین این اجازه را دادند تا جلوی ملاقات خانواده ها را گرفته و از خروج ناراضیان از این کمپ جلوگیری کنند.
خانم بیر در این مرحله آقای محمد حسین سبحانی را معرفی نمود که قبلا در فرصت هایی با هیئت نمایندگی ملاقات و در برنامه های پارلمان شرکت نموده است. وی بطور مشخص بعد از فعالیت هایش در پارلمان اروپا توسط اعضای سازمان مجاهدین خلق در پاریس مورد حمله قرار گرفته و بعد هم مجاهدین سعی ناموفقی در معرفی وی بعنوان عامل این وضعیت داشتند. آقای سبحانی که خود قربانی حملات وحشیانه حدود پنجاه تن از اعضای سازمان مجاهدین خلق در پاریس بود حضار را در جریان واقعه سوقصد به خود قرار داد.
پس از آن آقای هادی شمس حائری بصورت خلاصه توضیحاتی دادند که در جریان آن از هیئت درخواست نمودند تا کمک کنند تا وی بتواند فرزندانش را پس از هجده سال دوری ملاقات کند.
وی بطور مشخص از آقای پائولو کازاکا خواست تا به همراه وی به کمپ اشرف بیاید و در زمینه ملاقات وی با فرزندانش واسطه شود و کمک کند.
در پایان جلسه خانم بیر با تشکر از سخنرانان و شرکت کنندگان دستاورد های این جلسه را ارزشمند توصیف نمود و احتمال داد که با توجه به وضعیت سیال کمپ اشرف در عراق این جلسات در آینده نزدیکی تکرار گردند.
بعد از جلسه برخی از افراد خواستار صحبت با افراد شرکت کننده شدند. بخصوص همه علاقه مند به صحبت با سه نفری بودند که به تازگی از عراق به اروپا رسیده اند.
ساختمان پارلمان اروپا
نهم سپتامبر 2008
