در هفته گذشته نیروهای عراقی (ارتش وپلیس عراق) به اردوگاه اشرف حمله برده و در این میان تعدادی کشته ومجروح شدند. اگرچه عملکرد دولت عراق در این رابطه عمل انسانی نبوده وازهر نظر محکوم است اما از طرفی هم نمی توان تمامی تقصیر را به گردن عراق ودولت آن کشورانداخت، به این دلیل که دولت عراق از آغاز کار خود درعراق بطور مسالمت آمیز از مجاهدین خواسته تا خاک آن کشور را ترک کنند، اما این رهبران فرقه ضد بشری مجاهدین بودند که زیر بار نمی رفتند چرا که: اولآ سران اصلی فرقه خود قبل از اینکه اوضاع درعراق برگردد با بیشرمی تمام افراد خود را به حال خود رها کرده وپا به فرار گذاشتند ودر اوورسورواز فرانشه جا خوش نمودند. دومآ برای پیشبرد سیاست های ضد بشری خود تن به این کار نمی دادند، در واقع اردوگاه اشرف را تبدیل به پایگاه تبلیغاتی خود کرده اند. برای همین هم سرنوشت افراد مستقردراردوگاه اشرف هرچه بد وبدتر شود فرقه مزبورازآن بهره برداری تبلیغاتی می کند، این فرقه در اصل به دنبال یک چنین روزی بود که در اردوگاه اشرف اتفاقی بیفتد تا خود را با این بهانه در برابر جهانیان مطرح و مظلوم نشان دهد در حالیکه همه می دانیم این فرقه نه تنها مظلوم نیست بلکه یک فرقه شیطانی است ودر برابر خون های ریخته شده همین سرانی که از عراق فرارکرده اند و دراوورسورواز مثل موش به کنجی خزیده اند بایستی پاسخگو باشند. در این میان دولت عراق نبایستی دست به رفتار خشونت آمیز می زد ومقامات عراقی بایستی این موضوع را درک کنند که اولآ افراد مستقر در آنجا مقصر اصلی نیستند و دومآ این افراد به دلیل قطع ارتباط با جهان بیرون به مدت بیش از 20 سا ل وشستشوی مغزی مستمر از سوی سران فرقه وتشکیلات مخوف آنان نمی توانند دارای افکار عادی باشند اتفاقآ دولت عراق بایستی در راستای کمک انسانی به این افراد آنان را تحت مداوای روانی قرار دهد. به عنوان یک فرد جدا شده از این فرقه ضد بشری از تمام سازمان های حقوق بشری در جهان در خواست دارم که به کمک این افراد جهت بازگشت به زندگی عادی بشتابند وبا کمک به آنان برایشان زمینه را برای یک زندگی آزاد به دور از قوانین ستمگرانه فرقه ای فراهم نمایند.
در ضمن اوورنشینان فراری غیر مسئول بایستی به همین سازمانهای حقوق بشری ومردم ایران پاسخ خونهای ریخته شده را بدهند زیرا اولین مقصراین جریان همین سران فراری فرقه می باشند که از بهترین امکانات درفرانسه برخورداراند و تحت نام مقدس پناهندگی برای آسایش خود وپیشبرد سیاستهای ارتجاعی خود باعث ریخته شدن خون در اردوگاه اشرف می شوند که بر عکس خودشان از کمترین امکانات حیاتی برخوردار می باشند.