بیست تا سی خرداد، نماد پارادکس عمیق در فرقه مجاهدین

درپی دستگیری چندین تن از عوامل ترور سازمان تروریستی مجاهدین خلق در ایران، که بنا برگزارش ها قصد بمب گذاری در شهرهای ایران داشته اند، « پیام خیزش اجتماعی و قیام سراسری در ایران » که سران مجاهدین فراخوان آن را داده بودند با چالش جدی مواجه شد.
درایام سالگرد انتخابات ریاست جمهوری 88، سران سازمان بحران طلب مجاهدین خلق فاصله زمانی بیست تا سی خرداد را برای خیزش به اصطلاح اجتماعی خویش تعیین کردند. سی خرداد که مبین آغاز قیام مسلحانه مجاهدین علیه جمهوری اسلامی است، نماینده تاریخی است که سازمان مجاهدین خلق رسماً استراتژی ترور و خشونت را برای خود برگزید و متعاقب آن سیل عظیم حملات تروریستی و خشونت آمیز خود علیه غیرنظامیان را آغاز کرد. نتیجه کشتارهای پی درپی کشته شدن هزاران شهروند بی گناه، نفرت شدید میلیون ها ایرانی علیه مجاهدین و همچنین قرارگرفتن آنها در فهرست های گروه های تروریستی بود. همین امر موجبات چالش های بعدی مجاهدین را فراهم آورد چنان که تنها راه باقی مانده برای آنها توسل به دیکتاتور بدنام حزب بعث، صدام حسین، بود. بدنامی بیشتر زمانی برای مجاهدین فراهم شد که در کشتارهای رژیم بعث علیه کردها و شیعیان عراق با صدام همکاری کرد. پس از سقوط صدام حسین، مجاهدین خلق با بحرانی شدید روبرو شدند چرا که بزرگترین حامی مالی و نظامی خود را از دست داده بودند. بنابراین سران مجاهدین در تب و تاب یاقتن حامیان جدید درصدد حذف نام خود از فهرست تروریستی برآمدند. رئیس جمهور خود خوانده مقاومت، مریم رجوی، راه حل سوم را به غربی ها ارائه کرد و لابی های خود در غرب را فعال تر کرد. طی سال های اخیر مجاهدین همواره کوشیده اند که غربی ها را متقاعد کنند که دست از فعالیت های تروریستی خود برداشته اند، اما هرگز دریک اطلاعیه رسمی و با موضع گیری رسمی اعلام نکرده اند که مبارزه مسلحانه و خشونت را کنار گذاشته اند.
چنانچه ویلفرو بوختا در کتاب خود با عنوان « چه کسی بر ایــران حکومت می کند » می نویسد: « درحالی که مجاهدین ادعا می کنند که از ارزش های غربی چون دمکراسی، سکولاریسم و اقتصاد بازار آزاد دفاع می کنند، این خروج فرضی که به طور ریشه ای از اصول ایدئولوژیک مجاهدین به وقوع پیوسته است هرگز در هیچ موضع گیری عمومی اعلام نشده و هیچ گواهی از تغییر صورت گرفته در هیچ سندی یافت نشده است. »
درطی سه دهه گذشته، همه ساله مجاهدین در سالگرد سی خرداد با گرامی داشت خاطره آغاز جنگ مسلحانه علیه ملت خویش (!) اقداماتی انجام می دادند.
درپی اعتراضات و اغتشاشات سال گذشته پس از انتخابات ریاست جمهوری که فرصت طلبان سازمان مجاهدین خلق هم سعی بیهوده کردند تا خودنمایی کنند، خردادماه امسال (سال 1389) برای مجاهدین فرصتی حیاتی بود تا علی رغم ادعاهای یک دهه اخیر مبنی بر کنارگذاشتن مشی مسلحانه، پیام خیزش بدهند و عادت دیرینه خود که همانا خشونت و ترور است را یادآور شوند. دستگیرشدگان سازمان مجاهدین در اظهارات خود اعترافات کردندکه به آنها تاکید شده بود که انفجارها و بمب گذاری ها باید در فاصله بیست تا سی خرداد صورت بگیرد.
حال غربی هایی که مجاهدین درتلاش برای جلب حمایتشان هستند بایدکدام سوی این پارادوکس بزرگ را باور کنند، مشی مسلحانه و عملیات چریکی که سازمان عملاً هنوز هم آن را به عنوان اصلی ترین رویکردش علیه رژیم ایران می پذیرد یا ادعای کنار گذاشتن مشی مسلحانه و تعهد به راه حل سوم خانم رجوی.
برهه زمانی بیست تا سی خرداد، نماد سردرگمی فرقه مجاهدین و دست و پا زدن های مذبوحانه برای رهایی از بن بست فعلی است. مزدا پارسی