دست به دامن شدن مریم عضدانلو به وزارت خارجه امریکا

خانم مریم عضدانلو با ارسال نامه برای بان کی مون دبیر کل سازمان ملل متحد و معاون رئیس جمهوری و خانم هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه امریکا از آنان ملتمسانه در خواست کرده که فرقه را از شر خانواده هائی که در مقابل درب اردوگاه اشرف برای دیدار فرزندان خود تجمع کرده اند خلاص کند. اولا نیروهای امریکائی مثل سابق درعراق نیستند که حفاظت اسیران شما را به عهده بگیرند. دوما نیروهای امریکائی مسئول اردوگاه اسرا نیستند زیرا این افراد در اصل اسیر تلقی می شوند و به قول شما تحت حمایت کنوانسیون چهارم ژنو هستند، یکی از موارد این کنوانسیون حمایت از اسیران است. اما سرنوشت این اسیران در واقع در دست امریکا نیست برعکس در دست خود شما است وشما قبل از هر کس دیگر می توانید این مشکل را حل نمایید و بهترین راه حل صادر کردن حکم آزادی آنها است. باور بفرمائید که هیلاری کلینتون نه به عنوان یک فرد بلکه به عنوان وزیر خارجه ایالات متحده امریکا از شما هیچ دل خوشی ندارد و هم ایشان و وزارتخانه ایشان هستند که هر ساله اسم سازمان شما را در لیست تروریستی امریکا تمدید می کنند پس برای نرم کردن دل خانم وزیر لطفا از بکارگیری واژه 1000 زن در اشرف خودداری کنید. آیا بهتر نیست همانگونه که تلاش می کنید دل وزیر امریکائی را در رابطه با 1000 زن در اشرف نرم کنید دل خودتان را کمی نرم کرده و به این مصیبت پایان دهید تا همین 1000 زن و دیگر افراد محبوس شده بتوانند چند صباحی دراین دنیا زندگی آرامی برقرار کنند؟ آیا شما ازعملکردتان که شما و سازمانتان را به این سیه روزی کشید و رهبرتان را به ته چاه خودپرستی و خودخواهی پرتاب کرد درس و تجربه نگرفته اید؟ براستی به دنبال چه هستید؟ آیا فکر می کنید که شرایط عراق به نفع شما خواهد چرخید و دوباره به گذشته باز خواهید گشت؟ اگر چنین فکر می کنید که از شما بعید است سخت در اشتباه هستید. شما به خوبی می دانید هر تحولی که در عراق رخ دهد هرگز شرایط را به نفع شما به همراه نخواهد داشت، پس این همه سرسختی برای چیست؟ به حال و روز خودتان نگاه کنید تا دیروز شما خود و سازمانتان را حامی ملت بزرگی می دانستید، ببینید امروز در چه نقطه ای هستید که ملتمسانه از خانم کلینتون در خواست کمک می کنید، آیا همین برای شما کافی نیست تا به شرایطی که از عملکرد اشتباه خود به آن دچار شده اید درس و پند بگیرید؟ پس از این سالها افراد مستقر در اردوگاه اشرف امروز در سنین جوانی نیستند و اکثر آنان دارای سنین بالا می باشند، این افراد و خصوصا همان 1000 زن مورد اشاره شما در این سن و سال نیاز به معاینه ها و مراقبت های ویژه پزشکی دارند البته این را خودتان بهتر می دانید، پس برای چه آنان را از ابتدائی ترین امکانات حتی نیازهای پزشکی خاص محروم کرده اید؟ حصر این همه انسان در کدام آئین نوشته شده که شما از آن پیروی می کنید؟ کدام دین ومذهب اعمال شما را جایز می داند؟ چرا ارزش و کرامت انسانی تا این حد در شما و امثال شما از بین رفته؟ چرا فرزندان را برعلیه پدران و مادران خود که با خون دل آنان را بزرگ کرده اند تحریک می کنید تا در تلویزیون شما به آنان ناسزا گویند پس حرمت شیر مادر از دیدگاه شما به کجا رفته؟ به یقین امروزه در بازی سیاسی منطقه سکه ای به هوا پرتاب شده که اگر به زمین نشست بازنده شما خواهید بود و بدانید که پاسخگوی این همه درد و رنج کسی نیست به غیر از شما و روزی فرا خواهد رسید که اکثر همین افرادی که امروز بر اثر سیاست های خود خواهانه شما در اردوگاه اشرف گرفتار هستند یقه شما را خواهند گرفت و شما را باز خواست خواهند کرد، آیا در آن روز هم به همین ها خواهید گفت مزدور؟