به دستور وزیر حقوق بشر عراق هیئتی از مسئولین این وزارتخانه به سرپرستی مقدم لطیف روز پنجشنبه 1 مهر 1389 به دیدار خانواده های متحصن در برابر پادگان فرقه ای اشرف که 8 ماه است به انتطار دیدار با عزیزان خود در بدترین شرایط به سر می برند رفتند. در این دیدار که دو ساعت به طول انجامید خانواده ها مفصلا شرایط و خواسته های خود را مطرح نمودند. آنها گفتند: "رهبران فرقه می گویند که ما جزو نیروهای مسلح ایران هستیم که برای تهاجم به پادگان اشرف و نابود کردن آن به اینجا آمده ایم در حالیکه خودتان شاهد هستید که ما جمعی افراد عادی و عمدتا سالمند و کاملا غیر مسلح هستیم و جز دیدار با عزیزانمان چیز دیگری نمی خواهیم". خانم ثریا عبداللهی مادری که فرزندش از ترکیه فریب داده شده و به پادگان اشرف برده شده است با ارائه انبوهی مدارک و مستندات شرایط خود و خانواده ها و وضعیت فرقه رجوی را تشریح نمود که مورد توجه ویژه مقدم لطیف و همراهان وی قرار گرفت. سپس خانم عبداللهی با استناد به اظهارات آقایان مرز دشتی و عینکیان که به تازگی توانسته اند در اقدامات جداگانه ای با نقشه از قبل طراحی شده از پادگان اشرف فرار کنند گفت که اقدامات حفاظتی و امنیتی داخل پادگان فرار را برای ساکنان گرفتار در آن کاملا مشکل ساخته است و این پادگان بیشتر به یک اردوگاه اسرا شبیه است که رهبران فرقه اعضا را در آن حبس نموده اند. آقای لطیف بعد از شنیدن اظهارات خانم عبداللهی و سایر خانواده ها گفت از اینکه رهبری سازمان مجاهدین خلق چنین رفتاری را از خود نشان می دهد جدا متأسف است. او گفت که اطلاعات بسیاری در دست است که نشان می دهد این گروه اولیه ترین حقوق انسانی اعضای خود را نیز نقض می کند و این جای نگرانی زیاد دارد که این سازمان حتی از دیدار مادر با فرزند هم ممانعت به عمل می آورد. * * * * *
موضوع دیگر اینکه آقای علیرضا عینکیان که بعد از بیش از 22 سال توانسته است از پادگان اشرف فرار کند از طریق نامه ای که از جانب برادر ایشان حدود دو سال پیش توسط صلیب سرخ برای وی فرستاده شده بود مطلع گردیده است که پدر و مادرش هر دو فوت کرده اند. آخرین باری که وی با برادرش در ایران بصورت تلفنی صحبت کرده بود مربوط به سال 1374 میشود و آقای عینکیان هم اکنون هیچ رد و نشانه ای از بستگانش که در تهران ساکن بودند ندارد. بنیاد خانواده سحر ضمن عرض تسلیت به ایشان بخاطر فقدان والدین گرامی شان برایشان آرزوی روزهای همراه با عزت و سعادت در سالهای آتی آرزو می کند و امیدوار است که ایشان بتوانند با کمک انسان ها و نهادهای بشردوست با بستگان خود ارتباط برقرار نمایند.