در چند مدت اخیر شاهد به دام افتادن تعدادی از معدنچیان در کشور شیلی بودیم که سر آغاز این گرفتار شدن این افراد بازتابهای گسترده ایی در رسانه های جمعی سراسر دنیا داشت، بطوریکه سایت مربوط به مجاهدین نیز گاهی از آن یاد می کرد.
بازتاب این خبر در جهان حرکتهای مختلفی را به دنبال داشت، طوریکه مردم زیادی از سراسر دنیا برای نجات این افراد دعا و نیایش می کردند، هر چند که هیچ شناخت و یا وابستگی به آنها داشته باشند و فقط صرفا به خاطر اینکه این افراد در زیر زمین گرفتار بلایای طبیعی گشته اند و نهادهای مختلفی نیز برای کمک رسانی آن تعداد انسان زحمت می کشیدند.
هدف از بیان مطالب این می باشد که انسانهایی که ناخودآگاه گرفتار افکار پلید و ضد بشری فرقه تروریست رجوی به مدت 30 سال در اسارتگاه این جنایتکار گرفتار آمده اند، چگونه می شود مورد توجه هیچ نهاد بشر دوستانه و یا ارگانی که با قدرت بتواند این سد و دیواره خیانت را بشکند و اسرای داخل آن را نجات دهد وجود ندارد و یا هیچ رسانه ایی به غیراز چند رسانه عراقی که آنهم فقط در داخل عراق پخش می شود به این حرکت جنایتکارانه توجه نمی کند و چندین انسان بی گناه را که تنها اشتباه آنها سادگی آنها بوده را به تصویر نمی کشد.
چرا هیچ مادری در امریکا برای این انسانهای گرفتار شمعی روشن نمی کند و از دولتها و نهادهای حقوق بشری (!) که روزگاری شدیدا اشعار حمایت از انسانها را سر می داد، نمی خواهند مادرانی را که ماههاست در پشت درب قرارگاه اشرف برای یک ساعت ملاقات با فرزندشان در بدترین شرایط آب و هوایی و سخت ترین شرایط زندگی به انتظار نشسته را حمایت کنند و سران جنایتکار رجوی را مجبور نمایند که به این خواسته به حق آنها تن دهند.
آیا خواسته مادرانی که در جلوی درب قرارگاه تروریستی رجوی به انتظار یکساعت ملاقات آزاد با فرزندانشان نشسته اند حرکت انسانی و یا بشر دوستانه نیست که نهادهای بین المللی و جوامع حقوق بشری و کشورهای حامی رفتارهای بشر دوستانه علی الخصوص امریکا، چشمشان را به این موضوع بسته اند و هیچ به خود زحمت نمی دهند تا حتی به درخواستهای این خانواده ها ارزش قائل شوند.
آیا تبعیض در بین مادرانی که در جلوی درب قرارگاه تروریستی رجوی به انتظار ملاقات با فرزندانشان نشسته اند و مادرانی که به انتظار فرزندان خود در معدن شیلی گرفتار آمده بودند وجود ندارد که اینگونه برخورد می کنند؟
سازمان ملل که تا چند روز دیگر سالروز تشکیل آن است باید به دید مثبت و بشر دوستانه به قضیه مادران منتظر در پشت دربهای قرارگاه تروریستی رجوی نگاه کنند و باید این موضوع را در بین کشورهای دنیا مطرح نمایند که آیا نجات 3400 نفر انسان گرفتار به مدت 30 سال آنقدر ارزش ندارد که شما برای نجات 33 نفر بعد از 2 ماه اینقدر زحمت کشیده اید؟
به امید روزی که کشورهای جهان و نهادهای حقوق بشری به انتظار این خانواده ها که هیچ چیز جز ملاقات آزاد با فرزندانشان را نمی خواهند عنایت فرمایند و آنها را نیز در زمره انسانهایی بدانند که نیاز به حمایت در برابر انسانهای بدخواه دارند.