علی رغم همه تلاش های مجاهدین خلق و دیگر بقایای رژیم بعث در عراق، رئیس جمهور تازه از نو انتخاب شده عراق، آقای جلال طالبانی، نوری المالکی یک مقام شیعه مذهب را بار دیگر نخست وزیر عراق اعلام کرد. هفت سال پس از سقوط صدام حسین، حامی مالی و نظامی مجاهدین، دستگاه تبلیغاتی سازمان با شکستی دیگر در عراق مواجه شد، هنگامی که نوری المالکی بار دیگر دفتر نخست وزیری را به دست آورد. گزارش بی بی سی در این باره نقل قولی از جلال طالبانی را در بردارد: « امروز روز پیروزی است. پیروزی عزم و اراده واقعی.»
بنابر گزارش ها، موافقتی که میان عناصر کلیدی در صحنه سیاسی عراق اعم از شیعه و سنی به دست آمده است، باعث شد که ایاد العلاوی و حزب العراقیه با رقبای شیعه خود در ساختار قدرت عراق شریک شوند، العراقیه وزارت خارجه عراق را به دست خواهد گرفت. هر چند که بحران آفرینان و تفرقه افکنان فرقه مخرب مجاهدین همواره آب ها را برای بهره برداری از شرایط بی ثبات در حکومت عراق گل آلود می کند، امروز مردم عراق امیدوار هستند که در آینده حکومت با ثبات تری داشته باشند که در آن همه احزاب سیاسی در ساختار حاکم بر کشور سهمی دارند.
رئیس جمهور امریکا، باراک اباما نیز از پیشرفت حاصل شده در روزهای اخیر عراق ابراز خوشحالی کرد. طبق گزارش بی بی سی، در بیانیه کاخ سفید آمده است: « رئیس جمهور با پیشرفت اساسی که برای برقراری یک حکومت جامع که نماینده مردم عراق است به دست آمده و نتیجه انتخابات امسال دلگرم شد.»
در پی بیانیه کاخ سفید، هیئتی از نمایندگان کنگره آمریکا که در رأس آن سناتور جان مک کین حضور داشت به عراق رفتند و با نخست وزیر عراق دیدار داشتند. در این دیدار هر دو طرف، بر اساس گزارش اصوات العراق « رشد روابط دو طرفه و پیشرفت سیاسی فعلی » را مورد بحث قرار دادند. اصوات العراق گزارش کرد که نخست وزیر، نوری المالکی بر اهمیت روابط با واشنگتن در همه زمینه ها و موافقت نامه امضا شده استراتژیک، تأکید کرد.
با نگاهی به گذشته آمریکا در جنگ علیه تروریسم، می توان نام سناتور جان مک کین را در میان سیاستمدارانی دید که با حضور سازمان مجاهدین خلق و فعالیت های آن در آمریکا مخالف بودند. در سال 1993، سناتور مک کین در نامه ای به وزارت دادگستری آمریکا، خواستار تحقیق درباره سازمان مجاهدین به عنوان « بزرگ ترین گروه لابی کننده » در دولت و کنگره آمریکا، شد. در این نامه جان مک کین از مجاهدین چنین یاد می کند،: اپوزیسیون ایرانی که در پی حمایت سیاسی و مالی کنگره، شهروندان آمریکایی و ایرانیان مقیم این کشور در خاک آمریکا، تحت پوشش دمکراسی و دفاع از حقوق بشر، است." وی معتقد است که این گروه در واقع "یک گروه چپ گراست که دستور کار پنهانی آن با ارزش های آمریکایی و امنیت اسرائیل مغایراست.»
چنانچه مک کین عنوان می کند، « هر کسی می تواند از گفتار دمکراتیک استفاده کند. هر کسی می تواند زیر پرچم حقوق بشر پنهان شود» و این همان کاری است که مجاهدین همواره برای خریدن حمایت حامیان خود سالهاست به آن دست می زنند. اما وقتی که نوبت به حکومت عراق می رسد، کمپین تبلیغاتی مجاهدین فراموش می کند که گروهش در خاک کشور عراق زندگی می کند و بخشی از املاک این سرزمین را اشتغال کرده است و تحت حاکمیت حکومت عراق زندگی می کند و همین طور در همسایگی شهروندان عراق به سر می برند. مجاهدین کماکان سعی بر دیو نمایی نوری المالکی و تفرقه افکنی در میان احزاب مذهبی و سیاسی عراق دارند اما حقیقت آن است که نوری المالکی شدیداً مخالف حضور آن ها در عراق است و طبق نظر سنجی شبکه السومریه عراق درباره موافقت یا عدم موافقت مردم با اخراج مجاهدین از عراق، بیش از 64 درصد مخاطبین موافق اخراج آن ها از عراق هستند. نتیجه آرا هنوز روی سایت این شبکه قابل دسترسی است.
شاید در شرایط فعلی اوضاع مجاهدین خلق در عراق، بهتر بود که مجاهدین مواظب شیوه رفتار و گفتار خود در قبال مقامات عراقی باشند هر چند که بسیار دور از طبیعت و ذات این گروه به نظر می رسد چرا که آن ها همواره در پی بی ثبات کردن اوضاع عراق هستند و گمان می برند که از قبل دل سوزاندن برای بقایای حزب بعث همچون وزیر خارجه بدنام آن، طارق عزیز، آبی برای آن ها گرم می شود.
اکنون که مجاهدین و ظرف استراتژیک آن ها در عراق یعنی پادگان اشرف تحت حاکمیت مطلق حکومت عراق است، سران گروه با رفتار خشن و گستاخانه خود علیه مقامات عراقی تنها آینده خود را پیچیده تر می کنند. البته غیر از این نمی توان از آن ها انتظار داشت زیرا خشونت کلامی، بحران آفرینی و تفرقه افکنی عناصر ذاتی موجودیت مجاهدین هستند.
به نظر می رسد که سران مجاهدین با رفتارهای اینچنینی خود، امید به حمایت عربی ها بسته اند اما در واقع کشورهای غربی، از جمله آمریکا هرگز شهرت خود را با حمایت از تروریست های شناخته شده تحت قیمومیت رژیم بعث، به خطر نمی اندازند، زیرا در این صورت دولت های آن ها هم تبدیل به دولت های حامی تروریسم می شوند و بنابراین حمله به خـاک آن ها نیز در راستای « جنگ علیه ترور» مشروع به نظر خواهد رسید. بدین ترتیب امید دیگری برای مجاهدین در عراق نمی ماند و آن ها تنها راهشان سرسپردن به قانون کشوری است که بیش از سه دهه بخشی از آن را در اشتغال خود دارند.
مزدا پارسی