Znj. Leila Kyokan, fëmija më i vogël i Rahim Kyokan (një i burgosur në kampin e kultit Rajavi në Shqipëri). Informacionin i mëposhtëm i Shoqatës Nexhat është për kërkesën e znj. Leila, pasi nuk ka asnjë mënyrë për të komunikuar me babanë e saj, ajo kërkoi që ky informacion të postohet në faqen e internetit të Nexhat që babai dhe xhaxhi i saj të marin këtë informacion nga publikimi. Teksti është si më poshtë:
Nën pretekstin e përgjigjes ndaj një artikulli fyes nga sakti Rajavi
Sot është 2 Prill i vitit 2021, Për shkak të këtij problemi dhe shqetsimi mendor që sekti Rajavi kanë krijuar për mua, unë nuk mund të isha me familjen time në ditën e (sizde be der) të novruzit dhe po mendoja me veten se pse duhej të vuaja për kaq shumë vite pa ndonjë arsye, që të mos kem ngrotësin e babait, dhe si mund të shpëtojë nga kjo tragjedi dhe kjo dhimbje.
Sa do të doja që të mundja të isha si të gjithë njerëzit e tjerë, në qetsi, me pendën time të shkruaja për bukurinë e pranverës, për të dashurit e mi, për Novruzin, por është për të ardhur keq që unë gjithmonë kam qenë dhe jam për keqardhje që në fillimet e mia dhe deri tani dhe kjo nuk është gjë tjetër veçse 40 vjet dhimbje që nuk kam hijen e babait pran meje.
Preokupimi mendor që unë kam qenë i përfshirë këto ditë ishte artikulli fyes i sektit Rajavi (atribuar një personi të quajtur Arman Nafisi në faqen skandaloze të quajtur Iran Afshagar) në lidhje me mua. Sigurisht; Këto fyerje vijnë nga ideologjia e ndyrë dhe çnjerëzore e organizatës të tmerrshme të Massoud dhe Maryam Rajavit, dhe kjo nuk e zvogëloi dhe nuk do ta zvogëlojë besueshmërinë e personalitetit dhe identitetit tim. Përkundrazi, në rrugën që kam ndjekur, vendosmëria ime u bë më e fortë.
Kur shihni frikacakë që përqeshin dhimbjen tuaj dhe shmangin përgjigjen me shaka dhe me një reagimin prej budallai, ju bëheni më të vendosur që të mos dorëzoheni kurrë dhe të bëni që e drejta juaj të dëgjohet në gjithë botën.
Falënderoj Zotin që munda të qëndroj pas podiumit për herë të parë në një gjykatë ndërkombëtare kundër sektit Rajavi dhe të them:
Unë si dikush që humbi babanë që fëmijë dhe prej gjithë këtyre vitve, duke e ditur se ku ai mbahet peng, nuk ja kam dëgjuar zërin, pyetja për organizatat e të drejtave të njeriut është, pse ju nuk po i përmbushin detyrat tuaja ligjore dhe nuk merreni me këtë Sekt. “Ndërsa kujtimi im i vetëm për babanë është një kornizë fotografike e dhimbshme dhe fytyra e vrarë e nënës sime, e cila tregon fatkeqësin që na kanë rënë, dhe më duhet të them me ndjenë se jam ai njeri që nuk e kam dëgjuar kurrë zërin e babait tim. ”
Sot shkruaj për dhimbjen time, pikëllimin tim, familjen time dhe veten time. Mund të jetë shumë e hidhur, por është e vërtetë, dhe është një realitet shumë i çuditshëm dhe i dhimbshëm që ka lënë në hije tërë jetën tonë për 40 vjet.
Duhet te theksoj se shkrimi im nuk eshte nje pergjigje ndaj atyre qe donin te talleshin dhe te me qeshnin, dhe të luanin mbi ndjenjat e mia dhe te familjes time dhe te vendosnin nje shperblim, sepse të gjitha ato që kanë shkruar për mua, në të vërtetë jenë për ata vet, dhe kaq mjafton…
Kushtojini vëmendje gënjeshtrave të sektit Rajavi më poshtë:
Zonja Leila thotë se për “dyzet vjet” ata kanë bërë “disa përpjekje” për të komunikuar me babanë e tyre, por pa rezultat. Nëse nuk po imagjinoj dhe me të vërtetë po jetojmë në vitin 2020 kjo do të thotë që zonja Leila, ka qenë në kërkim të një marrëdhënie me babanë e tyre që nga viti 1980. Le të mos harrojmë se në vitin 1980 Muxhahedint Khelk ishin akoma të pranishëm dhe aktiv në qytetet iraniane, dhe nuk duket se ata do të kishin një problem të shihnin baballarët e tyre atë vit (dhe ne do ta anashkalojmë këtë kontradiktë), pyetja që mbetet akoma është se, në cilin vit zonja Leila ishte dy vjeçe dhe në cilën moshë ajo kërkoi që të kontaktonte me babanë e saj? “Adhuruesit e lojërave të matematikës që i përgjigjen kësaj pyetjeje do të marrin një çmim.”
Lidhur me këtë reagim të egër të sektit Rajavi nga fjalët e njërit prej anëtarëve fatkeq të sektit, dua të them se për këtë jam shumë i lumtur, sepse udhëheqësit e sektit Rajavi nuk mund ta bindnin babanë tim të marë peng, që të vinte dhe të merrte një qëndrim kundër vajzës së tij ose situata nuk ishte e tillë, që të publikonin një letër që i atribuohej atij me poshtërime specifike të sektit Rajavi kundër pranisë sime në Degën 55 të Gjykatës Ndërkombëtare dhe Ligjore të Teheranit. Rezultati është që sekti Rajavi humbën keq dhe reagimi i mësipërm është rezultat i humbjes.
Duke iu drejtuar ndërgjegjes njerzore të të drejtave të njeriut dhe njerëzve të dashur të vendit tim që janë audienca e këtij artikulli, duhet të them:
Unë jam Leila Kyokan, vajza e Z. Rahim Kyokan, e lindur më 24 nëntor të vitit 1979 dhe do të doja të shkruaja pak për veten dhe familjen time, të cilët vuajnë nga shtypja e Rajavit.
Unë dua ti drejtohem miqve dhe simpatizantët të mi dhe ata që më kuptojnë, dhe jo me sektin terrorist të Rajavit tradhtar dhe kriminel.
Unë dua të tregoj biografinë time dhe të familjes time, atyre që dëgjuan zërin tim kudo në këtë planet dhe lotë në sytë e mi u bënë shkak që sytë e tyre të lagen nga lotët dhe zemrat e tyre janë dridhur nga rrëfimi im dhe që kanë ndjerë fjalët e mia të dhimbshme që kanë dalë mga thellësia e zemrës sime.
Dhe unë shkruaj vetëm për ata që e kuptojnë kuptimin e vërtetë të fjalës “qënje njerzore” dhe më konsiderojnë mua si një qënje njerzore, jo për ata që mbajnë vetëm hipokrizisht titullin qënje njerzore dhe ata që janë anti-reale dhe abuziv dhe duke abuzuar me fjala e shenjtë “qënje njerzore” ata mendojnë për lakminë e etur për pushtet dhe duke kërkuar qëllimet e tyre ambicioze duke sakrifikuar anëtarët e tyre të robëruar dhe qeniet e tjera të pafajshme njerëzore.
Babai im, Z. Rahim Kyokan, ishte një punonjës i klasit të parë të Homa Airlines (një teknik avionësh) dhe një mekanik i klasit të parë që jetonte në lagjen jugore Mehrabad të Teheranit.
Në atë kohë, ne ishim një familje me 6 vetë, domethënë babai, nëna, dhe dy vajza dhe dy djem, më i madhi prej nesh ishte vetëm 13 vjeç dhe fëmija më i vogël e cila isha unë, isha vetëm 2 vjeç. Kishin kaluar vetëm dy vite të jetës sime dhe ne po jetonim si qytetarë të tjerë iranianë, kur ndodhi diçka e pafat që shkaktoi shpërbërjen e jetës sonë së bashku me vuajtjet e papërshkrueshme për ne.
Në fund të Shtatorit të vitit 1981, babai im na la në mëshirë të Zoti dhe u largua, motra ime Moxhgan ishte 13 vjeç, vëllai im Mehran ishte 10 vjeç, vëllai im tjetër Mohsen 4 vjeç, dhe unë isha vetëm 2 vjeç dhe nëna ime Behxhet Sadighi nuk ishte më shumë se 32 vjeç. (E kam shkruar këtë në mënyrë që të mos akuzohem përsëri se kam gënjyer sektin Rajavi, për vetëm disa muaj diferencë në numërimin e viteve !!!)
Fatkeqësisht, gjatë këtyre 40 viteve, nëna ime vuajti nga një sërë sëmundjesh për shkak të stresit të rëndë mendor dhe fizik, dhe më e keqja nga të gjitha, depresionit të rëndë dhe harresës pasuese.
E falenderoj shumë nënën time, e cila ishte edhe baba edhe nënë për ne. Ajo punoi me duart e saja për të na siguruar një jetesën sa më të mirë dhe gjithashtu po me ata duart e saja të pashpresë na përkëdhelte dhe ledhatonte kokat dhe fytyrat me mirësi.
Në mungesë të paarsyeshme të babait tim për gati 40 vjet, vëllezërit, motrat e mia dhe unë kurrë nuk morëm një dhuratë nga babai jonë. Ne e kontrollonim veten dhe nuk e përmendëm kurrë fjalën baba nga frika se mos nëna ime mund të lëndohej emocionalisht.
Tani, si anëtari më i ri i familjes Rahim Kyokan, unë jam 42 vjeç, dhe jam martuar dhe kam një familje, kam dy djem, 17 dhe 7 vjeç. Gjithashtu, Moxhgan, Mehran dhe Mohsen kanë krijuar familjen e tyre, dhe tani ne jemi një familje e madhe prej 14 vetash, dhe për këtë falënderoj Zotin dhe me ndimën e Zotit, nuk kemi asnjë mungesë, përveç mungesës së hijes së babait dhe dashurisë së babait, për të cilin kemi shumë nevojë, dhe ne jetojmë me dëshirën që të paktën ti dëgjojm zerin e tij.
Sot në pranverën e vitit 2021, Leila 42 vjeçare, vajza e Rahim Kyokan, shkruan për dhimbjen, vuajtjet, mundimet dhe pikëllimin që ka prej 40 vitesh, është një keqardhje e madhe të privohesh nga dashuria atërore që shkaktuan sekti Rajavi dhe ata pamëshirë i penguan që të takoheshin ose të paktën ti dëgjonin zërin babait të tyre të robëruar. Ata talleshin me ndjenjat e tyre dhe i torturonin dhe ngacmonin.
Siç thashë, unë u lejova të flas për herë të parë në një seancë gjyqësore zyrtare dhe hapa pusin e thellë të dhimbjes së familjes time në mënyrë që mbase zëri i hidhërimit dhe dhimbjes sime të mund të arrinte tek babai im dhe tek ndërgjegjja njerëzore e zgjuar. Një baba që as vetë nuk e di se si është gjendja e tij tani dhe si ta telefononoj, si ta shikoj dhe si t’i puth duart.
Tani unë pyes nga ndërgjegjësit njerëzorë të zgjuar dhe të gjithë të dashurve që lexojnë shkrimet e mia, që të marrin ndjenjat më të pastra, më të mëdha dhe më të sinqerta, që është marrëdhënia midis babait dhe fëmijëve; Kjo kërkes meriton privilegje dhe shpërblime apo meriton siklet dhe turp për ata që pretendojnë të kenë këtë ndjen që ju është marrë!?
A ka qenë dikush xheloz për të pasur një baba, kur shikonte ata që kishte përreth tyre që kishin një baba? Por fatkeqësisht jam prekur nga pasojat e mos të pasurit një baba; Kam pasur dhe kam këtë ndjenjë të keqe dhe të neveritshme që po e shtyp gjatë gjithë kohës, madje edhe për vetë fëmijët e mi.
A e pyesin ndonjëherë veten e tyre sekti Rajavi, për ata që u zunë rob prej tyre dhe u privuan nga të gjitha ndjenjat emocionale dhe njerëzore; Si dhe me çfarë vështirësish kaluan familjet e tyre në jetë dhe si mund të luajnë ata me emocionet e palëve nëse, sipas Zotit, zemrat e tyre nuk janë prej guri.
Të dashurit e mi, nuk ka më kohë, dhe unë jam duke folur vetëm për veten time dhe familjen time nga një pikëpamje emocionale, dhe të gjitha vështirësitë materiale që kemi duruar. Dëmshprblimin që duhet të ofrohen nga organizata Rajavi nuk ka shumë rëndësi, por ata duhet t’i përgjigjen dhe dëmit shpirtëror që ata i bënë familjes sime.
Sa e dhimbshme është kur je në tryezën e dasmës me një fustan të bardhë dhe dhëndri vjen te babai i nuses dhe nëna duke ju dridhur duart, ia dorëzon zarfin dhëndrit dhe i thotë, urdhëroni.
Çfarë dhimbje duhet të them që bastardët dhe hipokritët të mos tallen me mua dhe çfarë dhimbje duhet të them që dikush ta ketë prekur.
Ose kur e shikon vëllain tuaj me veshjen e një dhëndri, i cili nuk është si dhëndërit e tjerë sepse ai nuk ka mbështetjen e babait dhe ka vështrimin e vuajtjes së nënës pranë tij.
Por sot jam e lumtur që zëri im dhe familjes sime që prej vitesh ishte e ndaluar është dëgjuar dhe unë e ngrita zërin sot me shpresën për të arritur në veshët e babait tim të robëruar, se ai do të largohet nga sekti me fuqi dhe duke thënë një “jo” kumbuese sektit Rajavi dhe të kthehet tek të dashurit tij.
Dhe unë jam njëqind mijë herë më i lumtur që udhëheqësit e kultit nuk mundën ta bindnin babanë tim (i cili ka qenë në robëri për gati 40 vjet dhe nën larjen e trurit emocional dhe fetar) të dilte para kamerës dhe të fyente mua, vajzën e tij.
Dhe për këtë, me përulësi falënderoj Zotin që fitova në fushën e betejës dhe nuk e nënvlerësova atë në luftë dhe fushatë me Rajavi dhe atdheun.
Në fund, të gjithë ju të dashur që lexoni ose dëgjuat shkrimet e mia, ju kërkoj shumë që të jeni zëri im për t’u bashkuar me “Babai tim të robëruar dhe babain tim të dashur”
Leila, vajza e Rahim Kyokan
Baba i dashur ju lutem më telefononi
09127103706