Këto ditë po diskutohet shumë për fatin e afro 1000 fëmijëve të anëtarëve të Muxhahidinëve/MEK-ut, që u ndanë nga prindërit (pasi këta të fundit u bënë ose u robëruan si anëtar të kësaj organizate) gjatë luftës në Gjirin Persik dhe u dërguan në vendet evropiane dhe amerikane. Unë, si një nga ata fëmijë, e ndjeva të nevojshme të sqaroja disa fakte në këtë drejtim.
Këta fëmijë patën ardhur në Irak me prindërit e tyre gjatë viteve 80, veçanërisht pas krijimit të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare (krahu ushtarak i Muxhahidinëve) në 1987.Pasi prindërit e tyre iu bashkuan Muxhahidinëve dhe radhëve të ushtrisë së tyre, fëmijët u mbajtën në konvikte dhe kopshte në kampin Ashraf të Organizatës së tyre/MEK-ut.
Gjatë javës, fëmijët mbaheshin në një konvikt dhe prindërit merrnin trajnime ushtarake në njësi të veçanta. Zakonisht prindërit i merrnin fëmijët nga konvikti të premten në mbrëmje dhe qëndronin me ta deri të dielën në mëngjes në ndërtesa të vogla të quajtura “shtëpi”.
Të dielën në mëngjes, ata i dorëzuan përsëri në konvikt. Me fillimin e “revolucionit ideologjik” të brendshëm dhe pas fillimit të divorceve të detyruara në kampin e Muxhahedinëve, familjet nuk ekzistonin më në formën e mëparshme. Një fundjavë, babai e merrte fëmijët pranë vetes ndërsa fundjavën tjetë, e merrte nëna.
Pas fillimit të Luftës së Gjirit Persik dhe me urdhër të Masud Raxhevisë, fëmijët u ndanë plotësisht nga prindërit e tyre dhe u transferuan në Jordani. Ne na mbajtën në hotele dhe shtëpi të ndryshme derisa gjetën familje të përkohshme dhe të përhershme për secilin prej nesh në vende të huaja.
Shumica e fëmijëve u transferuan në shtëpitë e mbështetësve të Muxhahedinëve ose në konviktet e krijuara nga Muxhahedinët në disa vende evropiane. Kushtet e këtyre konvikteve ishin shumë të këqija në vitet e para. Fëmijët përballeshin me mungesë të ushqimit. Shumica e fëmijëve, kishin hyrë ilegalisht dhe kontrabandë në këto vende.
Për shumë prej tyre duke përfshirë edhe mua, na lindën shumë probleme ligjore më vonë. Duhet të theksohet se ngaqë nuk kishte kontroll dhe mbikqyrje të këtyre fëmijëve nga muxhahidinët, shumë prej tyre iu nënshtruan abuzimeve fizike, mendore dhe madje edhe seksuale në familjet që dërgoheshin.
Në disa raste, muxhahidinët u përpoqën t’i mbulonin këto krime dhe t’i shuanin zërat e fëmijëve. Në fund të viteve 90-91, disa nga këta fëmijë duke përfshirë edhe mua, u transportuan në Irak me premtime boshe dhe të rreme dhe abuzim të emocioneve njerëzore dhe familjare për të qenë sërish me prindërit tanë.
Arsyeja pse nuk dëgjoni asgjë për këto ngjarje nga këta fëmijë sot, është se nuk është e lehtë të flasësh për to si dhe për dhimbjen dhe vuajtjet që pësuam. Shumica e fëmijëve kanë filluar një kapitull të ri të jetës së tyre dhe kanë harruar ose përpiqen të harrojnë të kaluarën e hidhur të tyre. Shumica prej tyre, as nuk duan që dikush ta dijë dhe të mësojë se ata janë nga mesi i fëmijëve të muxhahidinëve.
A e dini dhe a mundeni ta merrni me mend se sa e vështirë është për mua të them publikisht se në moshën e fëmijërisë, jam abuzuar seksualisht në kampin Ashraf dhe më vonë edhe në bazën e Muxhahedinëve në Kanada nga një anëtar dhe përkrahës i Muxhahedinëve? Fëmijët e tjerë, nuk janë të gatshëm t’i thonë apo ti pohojnë këto gjëra. Dhe ata kanë të drejtë dhe e drejta e tyre duhet respektuar.
Ne që flasim publikisht, jemi shumë të pakët. Unë, e kam lënë pas krahëve të kaluarën time. Nuk e fajësoj veten për incidentet dhe fatkeqësitë që më kanë ndodhur. Unë fajësoj Muxhahidinët. Me besim tek vetja dhe duke u bazuar tek e vërteta, gjeta forcën të flas publikisht për të kaluarën time.
Populli i Iranit duhet të kuptojë krimet, mashtrimet dhe tradhtitë e muxhahedinëve. Eksperienca e 7 viteve të fundit të jetës sime, pra pas largimit tim nga Muxhahedinët, tregon se njerëzit kanë njohuri shumë të përcipta të Muxhahedinëve. Unë do të bëj çmos për të ekspozuar fytyrën e tyre të vërtetë dhe natyrën e tyre të ligë dhe nuk kam frikë nga askush për këto që them. Nëse dikush apo ndonjëri nga ata (muxhahidinëve) pretendojnë të kundërtën, le të urdhërojë në gjygjë.
Muhamed Riza Turabi