Në qytetin e Elbasanit, një atmosferë unike mbulonte çdo cep. Salla ishte përgatitur për premierën e një filmi që mban një titull të thjeshtë, por që brenda tij fsheh një botë të tërë ndjenjash dhe rrëfimesh të dhimbshme: “Nëna, Dashuria, Ndarja”. Kjo nuk ishte thjesht një shfaqje filmi; ishte një thirrje për ndërgjegjësim, një pasqyrë e një realiteti të heshtur dhe një homazh për vuajtjet e atyre që e ndiejnë dashurinë më të madhe në zemër, por ndarjen më të madhe në shpirt.
Me të hyrë në sallë, një peshë e ndjeshme mbështillej mbi të ftuarit. Ndërsa vendoseshim në karriget tona, sytë e të gjithëve shihnin ekranin me rrëfime që rriste emocionin.
Filmi nisi me zërin e një nëne, të dridhur dhe të mbushur me dhimbje. Ajo fliste për fëmijën e saj, për vitet që kishin kaluar pa e parë, pa e përqafuar dhe madje pa e dëgjuar. Lotët e saj ishin të qetë, por të thellë, një dëshmi e plagës që nuk mund të shprehet me fjalë. Të gjithë në sallë u ndjemë si pjesë e rrëfimit të saj; zëri i saj nuk ishte thjesht një histori personale, por zëri i të gjitha nënave që presin përgjigje, një zë që kërkon drejtësi.
Teksa pamjet vazhdonin, sytë e të pranishmëve ishin të mbushur me lot. Shiheshin në fytyrat e tyre emocione të papërshkrueshme – dhimbja e nënave që janë ndarë nga fëmijët e tyre për shkak të organizatës MEK. Muri që i ndan, telefonatat që nuk vijnë dhe zërat që nuk dëgjohen ishin elementet që të gjithë i përjetuam në heshtje.
Pas përfundimit të filmit, salla shpërtheu në duartrokitje. Por këto nuk ishin duartrokitje të zakonshme; ato vinin nga zemrat e mbushura me ndjesi dhe reflektim. Diskutimet që pasuan mes të ftuarve ishin plot trishtim, por edhe një dëshirë për të bërë më shumë. Njerëzit flisnin për fuqinë e filmit për të sjellë në dritë një realitet të harruar.
Konferenca e premierës së “Nëna, Dashuria, Ndarja” ishte një përvojë e thellë emocionale që më bëri të kuptoj fuqinë e artit për të prekur zemrat dhe për të ndërruar mendjet.
Ky film është më shumë se një tregim – është një mision për të sjellë pranë njëri-tjetrit ata që dhimbja i ka ndarë. Dhe mbi të gjitha, është një dëshmi e dashurisë së pashtershme të nënave.
Ela Deda