Dita Ndërkombëtare e të Drejtave të Njeriut, më 10 dhjetor, duhet të jetë një moment krenarie për shoqërinë njerëzore, por për shumë individë dhe grupe të shtypura, kjo ditë është thjesht një tjetër kujtesë e padrejtësive që vuajnë çdo ditë. Për një organizatë si Muxhahedinët e Popullit të Iranit (MEK), që pretendojnë se luftojnë për liri dhe drejtësi, ironia është e hidhur: ata vetë janë shkelës të të drejtave të anëtarëve të tyre, duke i mbajtur në kushte izolimi dhe duke u mohuar lirinë më elementare.
Fytyra e Vërtetë e Shtypjes
Brenda kampeve të MEK-ut, përtej fasadës së retorikës së luftës kundër tiranisë, ekziston një realitet i errët. Anëtarët e organizatës përballen me një regjim të brendshëm që shkel çdo parim të të drejtave të njeriut. Ata mbahen në izolim total, të privuar nga kontaktet me botën e jashtme dhe, më e rëndësishmja, nga familjet e tyre. Në emër të disiplinës dhe përkushtimit ndaj kauzës, këta njerëz trajtohen si pronë e organizatës, jo si qenie njerëzore.
Cili është dallimi mes një regjimi autoritar dhe një organizate që burgos mendjet dhe trupat e anëtarëve të saj? Përgjigjja është e thjeshtë: asnjë. MEK-u, që pretendon të luftojë kundër shtypjes, është vetë një mjet shtypjeje për ata që përbëjnë gjakun dhe mishin e organizatës së saj.
Shkelje të Hapura të Të Drejtave
1. Izolimi Total:
Kampet e MEK-ut funksionojnë si burgje të hapura. Asnjë anëtar nuk lejohet të largohet pa miratimin e drejtuesve. Kjo është një shkelje flagrante e së drejtës për lëvizje dhe vetëvendosje, një e drejtë e garantuar nga Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut.
2. Indoktrinimi dhe Kontrolli i Mendjes:
Anëtarët i nënshtrohen një procesi të vazhdueshëm indoktrinimi, ku çdo mendim kritik shtypet dhe zëvendësohet me një bindje të verbër ndaj drejtuesve të organizatës. Kjo është një formë e kontrollit të mendjes që shkel të drejtën për mendim të lirë.
3. Mohimi i Jetës Familjare:
Një nga shkeljet më mizore të MEK-ut është ndarja e anëtarëve nga familjet e tyre. Raportet e shumta dëshmojnë për prindër që kanë vite pa parë fëmijët e tyre dhe për njerëz që detyrohen të mohojnë lidhjet familjare për hir të organizatës. Kjo është një shkelje e hapur e të drejtës për familje dhe marrëdhënie njerëzore.
4. Trajtimi Çnjerëzor dhe Frika:
Ata që guxojnë të kritikojnë ose të kërkojnë largimin përballen me kërcënime, presion psikologjik dhe, në disa raste, dhunë fizike. Ky është kulmi i hipokrizisë për një organizatë që pretendon se lufton për të drejtat dhe liritë.
Një Thirrje për Ndërhyrje
Organizata si MEK-u nuk duhet të kenë asnjë vend në një botë që pretendon se mbështet të drejtat e njeriut. Përtej retorikës së tyre politike, ato janë struktura që ushqejnë izolimin dhe dhunën ndaj vetë anëtarëve të tyre. Komuniteti ndërkombëtar duhet të ndalojë së mbylluri sytë ndaj këtyre shkeljeve. Nëse bota vërtet qëndron për të drejtat e njeriut, duhet të ndërhyjë dhe të ndihmojë ata që janë peng i këtyre organizatave.
10 Dhjetori nuk mund të jetë një festë derisa çdo individ të jetë i lirë dhe të drejtat e tij të jenë të garantuara. Muxhahedinët e Popullit janë dëshmia e gjallë e hipokrizisë dhe shkeljes së të drejtave, duke dënuar qindra njerëz në izolim dhe humbje të identitetit të tyre. Kjo ditë duhet të jetë një thirrje për drejtësi dhe përfundimin e shkeljeve, kudo që ato ndodhin. Heshtja ndaj këtyre padrejtësive është bashkëpunim me shtypjen.
Dhuna në Kampet e MEK-ut
Këta akte dhune nuk janë të rastësishme; ato janë të strukturuara dhe të orkestruara për të mbajtur kontrollin mbi anëtarët.
1. Dhuna Fizike si Mjet Frikësimi
Raportet e ish-anëtarëve tregojnë për raste të shumta ku individët janë rrahur brutalisht nga rojet e kampit ose nga anëtarë të tjerë me urdhër të drejtuesve. Kjo dhunë përdoret si ndëshkim për ata që përpiqen të largohen nga organizata, kritikojnë drejtuesit, ose nuk ndjekin urdhrat në mënyrë të verbër. Rastet përfshijnë rrahje deri në plagosje të rënda dhe izolim të zgjatur në kushte çnjerëzore.
2. Dhuna Psikologjike dhe Tortura Emocionale
Përveç dhunës fizike, anëtarët i nënshtrohen një dhune të vazhdueshme psikologjike. Ata detyrohen të marrin pjesë në “seanca autokritike,” ku detyrohen të pranojnë faj të fabrikuar dhe të përballen me poshtërime publike. Kjo është një formë torturë që synon t’i thyejë shpirtërisht dhe t’i bëjë të bindur ndaj drejtuesve. Ndjenja e fajit dhe frikës përshkon jetën e përditshme të këtyre njerëzve, duke i lënë pa shpresë për të ardhmen.
3. Mohimi i Trajtimit Mjekësor
Dhuna fizike dhe psikologjike shoqërohet shpesh me mohimin e trajtimit mjekësor për të lënduarit. Anëtarët që përballen me probleme shëndetësore si pasojë e dhunës lihen pa ndihmë mjekësore ose trajtohen në mënyrë minimale, si një formë ndëshkimi shtesë.