Sulmet e fundit vetëvrasëse në aeroportin e Brukselit, në një park në Lahore të Pakistanit dhe në një stadium në Irak, vranë shumë njerëz, duke përfshirë gra dhe fëmijë. Të gjitha këto lëvizje terroriste u kryen nga sulmues ekstremistë vetëvrasës të cilët pretendonin se ishin vrarë bashkë me viktimat civile.
Çfarë i bind këta njerëz për të kryer sulme vetëvrasëse?
Për të kuptuar motivet e sulmuesve vetëvrasës, shumica e njerëzve përpiqen t’i arsyetojnë ose t’i mohojnë ato. Do të duket më lehtë të supozohet se sulmuesit vetëvrasës janë vetëm ata që janë njerëz të këqij që urrejnë viktimat e tyre, por terrorizmi nuk është një fenomen i thjeshtë që përshkruhet me shpjegime të thjeshta. Në fakt, ka motivime të ndryshme dhe faktorë të përfshirë në këto raste. Për të analizuar këto motive dhe faktorë të organizatës Moxhahedin-e Khalk në historinë e sulmeve të tilla gjatë historisë është një shembull i qartë. Ky grup ishte një nga modelet e para ekstremiste për sulme vetëvrasëse.
Mund të ketë një përshtypje se sulmuesit vetëvrasës janë të çmendur ose të çorientuar ose vuajnë nga mangësi morale dhe emocionale, por shumica e terroristëve nuk janë mentalisht të shkëputur dhe nuk sillen ndryshe nga ligjet e zakonshme shoqërore, por njerëz të zakonshëm me prejardhje normale. Një vështrim në personalitetin e anëtarëve të tanishëm dhe të mëparshëm të MKO është se shumica prej tyre janë nga familje të moderuara e të respektuara fetare. Shumica e tyre janë studentë të mençur, të arsimuar dhe shpesh me orientime intelektuale.
Por, vlen të përmendet se ata besonin se sjellja e tyre e dhunshme, megjithëse e trishtuar, është e justifikuar dhe origjinale. Përveç kësaj, angazhimi i tyre emocional dhe psikologjik ndaj qëllimit, partnerëve të tyre dhe, në veçanti, udhëheqësve të tyre, pasqyron psikikën normale të njeriut. Lëvizjet terroriste të këtyre njerëzve nuk janë të rrënjosura në urrejtjen e tyre, por nga dashuria e tyre për udhëheqësit dhe respektimi i pastër i udhëheqjes së tyre. Por si lideri mund t’i bindë këta njerëz për të kryer akte të tilla të tmerrshme?
Në rastin e Moxhahidin-e-Khalk, ose, me fjalë të tjera, “kultit Raxhavi”, Masud Raxhavi i vë anëtarët në një metodologji shumë të sofistikuar dhe rigoroze. Mendja e shokëve të Masud Raxhavi është aq e planifikuar sa që anëtarët janë të bindur se vrasja e njerëzve të pafajshëm është një pasojë e pashmangshme e luftës për qëllimet e organizatës. Anëtarët janë të bindur se misioni i tyre është lufta e vetme për udhëheqësin dhe vrasja në këtë mënyrë u jep atyre nderin ta dëshmojnë veten.
Megjithëse perceptimi që terroristët e MKO i shtyjnë militantët e tyre të angazhuar për të justifikuar qëllimet dhe metodat e tyre, nuk i legjitimon ata, por disi motivet e tyre janë të qarta për ne. Historia e MKO-së është plot me operacione vetëvrasëse, vetë-fyerje dhe gëlltitje të kapsulës së cianidit. Këto akte ishin më të përshtatshme për arsyetimin para mendjeve të njerëzve.
Pas revolucionit iranian, kur moxhahedinët ranë nën sistemin e ri të Republikës Islamike, sulmuesit vetëvrasës vranë qindra civilë, politikanë dhe ushtarakë iranianë. Në atë kohë, sulmuesit vetëvrasës në revistën Moxhahedin u nderuan me fotografitë dhe emrat e tyre dhe u emëruan si “sulmues vetëvrasës martirë”.
Më shumë se dy dekada pas ngjarjeve, në vitin 2003, Moxhahidin-e Khalk përsëriti historinë e tij në një mënyrë më të tmerrshme në Evropë: vetë-djegia. Pas arrestimit të Marjam Raxhavi nga policia franceze, disa anëtarë të organizatës i vunë zjarr qyteteve evropiane për të protestuar ndaj arrestimit të udhëheqëses së tyre. Këto lëvizje të tmerrshme në zemër të Evropës treguan një pikë të rëndësishme: MKO është një kult personal shkatërrues. Ata që djegin vetë treguan se jo vetëm që ju binden udhëheqësve të tyre, por i adhurojnë ata. Këto ishin të gjitha pasojat e metodologjisë së Masud Raxhavi në skllavërinë moderne.
Sot, është e domosdoshme që ISIS dhe grupet e tjera ekstremiste të monitorohen dhe të kontrollohen dhe madje të shkatërrohen, por grupet si MKO janë një kërcënim më i madh për shkak se ato janë nën vello të propagandës së madhe për demokracinë dhe të drejtat e njeriut. Ata janë mercenarë të cilët janë të gatshëm të sakrifikojnë veten për udhëheqësin e tyre, ata lirisht udhëtojnë dhe punojnë në Evropë.
Mezda Parsi