نشست خانواده های آذربایجانغربی با حضور محمود دشتستانی ـ قسمت ششم

خانم فاطمه امیری: دقیقا این طور است همینکه آنها بدانند خانواده ها پیگیر نجات آنها هستند این خیلی مهم است و تاثیر دارد.
آقای محمود دشتستانی: آره حتما تاثیر دارد. حتی در لحظه نیز تاثیر دارد. ببینید پدر من وقتی به اشرف برای ملاقات آمد مسئولین سازمان قبل از ملاقات نشست توجیهی برای من گذاشتند. شاید باور نکنید چهار ساعت نشست سیاسی و تشکیلاتی بود. من هم که نمی دانستم پدرم برای ملاقات من به اشرف آمده است چون به من نگفته بودند در همان ده دقیقه ی آخر و بعد از نشست توجیهی به من گفتند که پدرت برای ملاقات آمده است؟!! گفتم پدرم کجاست؟ گفتند: فلان جا. گفتم: خب الان چه برخوردی باید با پدرم بکنم؟ چکار کنم؟ الان بیست و چهار سال است که او را ندیدم؟ گفتند: وقتی به ملاقات پدرت رفتی باید مثل مجاهد غیرت تو جوش بیاید، و خودت را مثل یک مجاهد خلق نشان بدهی. در ملاقات چند تا از مسئولین و فرماندهان بالای سر ما بودند. وقتی من و پدر روبرو شدیم جرات نکردیم روبوسی کنیم فقط سلام و علیک کردیم. در همان ابتدای ملاقات طبق دستور فرماندهان به پدرم توپیدم و گفتم: چرا با اینها (انجمن نجات) به اینجا آمدی؟ بعد دقایقی حرف زدیم. می خواهم تاکید کنم که به این راحتی نیست که سازمان فکر می کند می تواند تاثیر رابطه ها را از بین ببرد. در لحظه تلنگری که به ذهن میخورد این است که خانواده به فکر ماست و نسبت به سرنوشت ما احساس مسئولیت می کند این خیلی خوب است. بعد که فرزندتان تلفن میزند و صدای اعضای خانواده را می شنود با اینکه بالاجبار فحش هم می دهد ولی شب که سرش را بر بالش گذاشت به خانواده فکر می کند مثل خود من. وقتی که من با خواهرم صحبت کردم شاید باور نکنید با خواهرم بیست و چهار سال صحبت نکرده بودم وقتی صدایش را شنیدم اصلاً سیستم ذهنی من زیر و رو شد.
ادامه دارد…