این همه که مریم قجر در خارجه از مردم ایران دم می زند آیا مردم ایران برای مریم قجر تره هم خورد می کنند؟ و یا اصلا شخصیتی به نام مریم قجر در ایران وجود خارجی دارد؟ حکایت آن ضرب المثل! که طرف را به ده راه نمی دادند سراغ کد خدا را می گرفت! این همه پُز دادن جلوی دشمنان مردم ایران و جمع کردن سیاهی لشکر در خارجه که با مبلغ هنگفتی از سوی فرقه جمع آوری می شوند. واقعا هر انسانی از سخنرانی مریم قجر در رابطه با مردم ایران حالت تهوع می گیرد. چنان به سخنرانی هایش آب و تاب می دهد که هر شنونده ای گوش کند فکر می کند که مردم ایران برای مریم قجر فرش قرمز پهن کرده اند. واقعا مریم قجر آنقدر در توهمات پوشالی خودش غرق است که فکر می کند ایران پادگان مخوف اشرف است که یک سری انسانها را به اسارت و بندگی بکشد و شعار آزادی سر دهد. آنهم آزادی در دستگاه مریم قجر!! آزادی که با عکس تاریخ محقق شود بدرد زباله دان تاریخ می خورد. بارها مریم قجر و شوهر دومش در نشست های عمومی تاکید می کردند که ما عکس تاریخ حرکت می کنیم. منظور مریم قجر می خواهیم برگردیم به دوران قرون وسطایی. که قانونی در آنجا نباشد و فقط قانون فرقه حاکم باشد. مریم قجر که در خارجه شعار آزادی را بر سر زبان دارد چرا به آن انسانهایی که در کانون استراتژیک خودش نگه داشته یک سر سوزنی آزادی نمی دهد؟ که استارت آزادی را اول از کانونش بزند. آزادی مردم پیشکش. به عینه دیدیم که 22 بهمن 89 مردم آگاهانه به خیابانها ریختند و راه خودشان را انتخاب کردند و در مقابل رهبری فرقه و سرانش یک تو دهنی دیگری در 22 بهمن از مردم خوردند چنان تو دهنی خوردند که در تلویزیون خودشان در رابطه با 22 بهمن خفه خون گرفتند. بایستی به مریم قجر گفت لقمه گنده تر از دهانت بر ندار ممکن است شما را خفه کند در حال حاضر بخش کوچکی از مردم هستند که پشت درب اسارتگاه اشرف تحصن کرده اند و فقط می خواهند فرزندانشان را بعد از چندین سال ملاقات کنند فرقه اجازه ملاقات را نمی دهد. و با توهین و فحش های رکیک از سوی فرقه مواجه هستند. پس مریم قجر از کدام مردم سخن می گوید؟ مریم قجر به جای اینکه سنگ آزادی مردم ایران را بر سینه بزند حصار اسارتگاهش را بر دارد که انسانها در آن حصار در آستانه نابودی هستند. مریم قجر و شوهر دومش در بین مردم هیچ جایگاهی ندارند. هر چه در رابطه با مردم سخنرانی و شعار می دهند خریدار ندارد.