رجوی ها در اوج فلاکت جمع شدن اشرف را نیز پیروزی می نامند

رجوی ملعون که از ترس خشم مردم ایران و عراق و مخالفان تشکیلات فرقه ای و تروریستی خود چند سالی است بعد از سرنگونی صدام و یتم شدنش در سوراخ موش عمر می گذراند، بار دیگر در حالی که حتی جرات نشان دادن تصویر و فیلمی از خود را هم ندارد، پیامی صوتی خطاب به ساکنان اشرف فرستاد و در آن بدلیل اینکه « ملل متحد در یک بیانیه رسمی ساکنان اشرف را دارای استاتوی پناهجویی شناخت » مدعی کسب یک پیروزی بزرگ شد!!!
نگاهی به برخی از گفته های وی در همین پیام و نکاتی که همسر پلیدش در همین باره گفته بخوبی نشان خواهد داد که این امر نه تنها یک پیروزی نیست بلکه یک شکست فضاحت بار و یک عقب نشینی و غلط کردم گویی بزرگ از طرف رجوی ها است. و ثابت کرد که آنها تنها در بین شکاف های سیاسی و قانونی قادر به ادامه حیات نکبت بار خود بوده و به محض اینکه این شکاف ها بسته شود و سمبه را پر زور ببینند چقدر زود حرف گوش کن خواهند شد.
اولا در همین رابطه در تاریخ 26 شهریور یکی از سایت های فرقه به نام « همبستگی » مطلبی با عنوان « لازم اما ناکافی » درج نمود که عنوان همین مطلب خود نشان می دهد که صحبت از پیروزی در مورد این امر یک وارونه گویی شیادانه است که اساسا خوراک درون فرقه ای داشته و برای ممانعت از فروپاشی درونی می باشد.
ثانیا رجوی پلید برای جوسازی در ابتدای صحبت به دروغ مدعی صدور یک بیانیه رسمی از طرف ملل متحد است و این امر که هرگز اتفاق نیافتاده را بعنوان نشانه پیروزی بر می شمرد در حالی که خود در ادامه به ناچار اعتراف کرد که این موضوع را « کمیساریای عالی پناهندگی » در سایت خود اعلام کرده است. ضمن آن که در مطلب مندرج در سایت همبستگی نیز از قول مریم قجر اعتراف شده که این موضوع هیچگونه تضمین اجرایی ندارد و از قول مریم قجر چنین نوشته شده:
« این شناسایی بین المللی بایستی بر روی زمین و در صحنه عملی به دستور دبیرکل تضمین اجرایی پیدا کند » یعنی این موضوع تا اینجا باد هواست و تضمینی برای آن وجود ندارد.
ثالثا نباید طبق گفته های رجوی و مریم قجر ساکنان اشرف با نوشتن نامه هایی برای کمیساریای عالی پناهندگی در مرداد و شهریور، با استناد به قانون اساسی عراق در سال 1370 و قانون اقدامات خارجیان در سال 2000 و 2002 (یعنی قوانینی که بعد از سرنگونی صدام دیکتاتور ملغی شده) خواهان « بازتایید موقعیت پناهندگی » خود بودند. در واقع کمیساریا تنها کاری که کرده این است که آنها را پناهجو معرفی کرده و حتی از عنوان پناهجوی سیاسی نیز به اعتراف خود رجوی ها استفاده نکرده است. این امر یعنی اینکه نقشه رجوی ها خراب شده و هیچ ارگان رسمی ادعاهای قبلی آنها مبنی بر اینکه دارای استاتوی مشخص شده هستند را قبول ندارد.
رابعا بر خلاف تمام شارلاتان بازی های رجوی ها و ادعای آنها که مدعی هستند همه کار بر عهده مجامع بین المللی شده است و اینطور وانمود می کنند که نقش دولت عراق کمرنگ شده، به استناد همان مطلب درج شده در سایت همبستگی، کمیساریا مسئولیت را کاملا بر عهده دولت عراق گذاشته است و در نامه کمیساریا چنین آمده است:
« به این ترتیب، دولت عراق مسئولیت اصلی امنیت و حفاظت افراد در خاک خود را بعهده دارد. همانطور که ملاحظه میکنید، کمیساریا در یک محیط پیچیده در عراق عمل میکند و بنابراین ما نمیتوانیم آن تضمینی را که در این خصوص در نامه ۱۲ سپتامبر ۲۰۱۱ خود در مورد امنیت ساکنان اشرف، در پی آن هستید به شما بدهیم. امنیت پناهجویان و پناهندگان النهایه مسئولیت کشور میزبان است.»
درحالی رجوی ها مدعی پیروزی و بسته شدن دست دولت عراق هستند که کمیساریا به صراحت به آنها جواب داده که نه تنها خواسته آنها اجرا نمی شود بلکه نقش تعیین کننده را دولت میزبان یعنی دولت عراق بعهده دارد.
خامسا رجوی ها از موضع بغایت پایین و در اوج افلاس و درماندگی از اینکه کمیساریا گفته است لزومی نیست ساکنان اشرف برای درخواست پناهجویی از فرقه جدا شوند، بسیار خوشحال شده و آنرا پیروزی نامیدند اما باز با ریاکاری آن قسمت از گفته های کمیساریا را که تایید نمود که اگر افراد از این فرقه تروریستی جدا نشوند این امر در پرونده آنها لحاظ خواهد شد را نادیده می گیرند. در اینباره در همان سایت فرقه چنین آمده است:
« کمیساریا بر خلاف شایعات خاطر نشان کرده است که: هیچ گونه الزام رسمی و قانونی برای افراد برای جداشدن از سازمان مجاهدین خلق ایران در رابطه با موقعیت پناهندگی وجود ندارد. البته پرونده همه افراد براساس محتوای آن و قانون بین المللی مورد قضاوت قرار می گیرد.»
از تمام اینها و بسیاری تناقضات دیگر که بین حرف رجوی ها و گفته های کمیساریای عالی پناهندگی وجود دارد می توان نتیجه گرفت که این امر شکست بسیار بزرگ و خفت بار دیگری برای رجوی ها بود و با توجه به اینکه همین چند روز قبل وزارت خارجه آمریکا بار دیگر نام این فرقه را در لیست سیاه خود ابقا کرد، می توان تصور کرد که نیروهای اسیر در اشرف دیگر روحیه ای ندارند.
حال با توجه به وضعیت اسیران اشرف و با توجه به این قسمت از بیانیه کمیساریا که گفته شد « به این منظور در یک محل امن و بیطرف مصاحبه های خصوصی و محرمانه صورت می گیرد.» رجوی ها که مطمئن هستند بخش زیادی از نیروهای اسیر از این فرصت استفاده کرده و از فرقه جدا خواهند شد می خواهند با این گونه فریبکاری، افراد اسیر در اشرف که از اخبار دنیای بیرون از آن بی خبر هستند را بفریبند و مانع از فروپاشی شوند. امری که نه تنها در آن توفیق نخواهد یافت بلکه سرعت گرفتن فرار اسیران از اشرف در همین ایام خود گویای آن است که زمان فروپاشی فرقه بسیار نزدیک است. لابد آن وقت هم سران فرقه با وقاحت تمام آن را یک پیروزی قلمداد کرده و جشن پیروزی بر پا خواهند کرد؟