پانزده روز از سال جدید میلادی می گذرد هنوز سران فرقه رجوی در انتقال چهارصد نفر از اسیران به پایگاه لیبرتی بغداد جلوگیری میکنند و بهانه های مختلف می آورند تا این انتقال با تأخیر مواجه شود.
جالب است که رسانه های فرقه، عوامل بیرونی مثل دولت عراق، دولت ایران، نماینده آمریکا و غیره را مقصر می دانند.
چنانچه می دانیم رجوی نه به میل خود که با فشار دولت عراق و جامعه جهانی تن به این خواسته داد. اگر به خواسته رجوی بود می بایستی تا آخر عمر این نفرات نگونبخت در اشرف می ماندند تا یکی یکی به قبرستان منتقل شوند. ولی بهرحال فشارهای جهانی و همچنین فشار دولت عراق آنها را موظف کرد که از عراق خارج شوند و شروع این پروسه می بایستی از اول سال میلادی باشد.
اکنون رجوی با تأخیر در انتقال نفرات سعی میکند برای خود و فرقه اش زمان بخرد. رجوی می خواهد ببینید اوضاع به کدام سمت حرکت میکند. آیا تهدیدهای آمریکا علیه ایران به جنگ منجر می شود؟ آیا تهدیدهای اسرائیل عملی خواهد شد؟ شاید از این نمد کلاهی برای او هم دوخته شود. شاید این ورشکسته سیاسی و نظامی را هم به عنوان دستمال کاغذی مورد استفاده قرار دهند.
از طرف دیگر چشم امید رجوی به انتخابات پیش روی آمریکا نیز میباشد. او انتظار دارد جمهوریخواهان برنده انتخابات شوند. چون جمهوریخواهان همیشه جناح فایشست تر و جنگ طلبتری هستند و احتمال رجوی این است که علیه ایران به جنگ بپردازند.
از طرفی در عراق هم به فهرست العراقیه دل بسته است و چنانچه در رسانه های آنها پیداست با القاب «دکتر» از این فهرست نام می برد و اخبار آنها را منعکس میکند البته خوب می دانیم که رهبر این فهرست یعنی ایاد علاوی یک مزدور و جاسوس سازمان سیا بوده و سالها برای سیا در عراق جاسوسی می کرده است. این هم سنخی رجوی و علاوی نیز این اتحاد شوم را بوجود آورده است. با بالا گرفتن اختلافات سیاسی میان گروههای داخلی عراق رجوی دلش میخواهد که علاوی برنده شود شاید آنها اجازه ماندن در عراق را به او بدهند.
البته بگذریم که رجوی سالهای سال است که چشم امید به عوا مل خارجی دوخته و با تحلیلهای آبکی و آب دوغ خیاری خود آدمها را سرکار می گذارد و نهایتا هم گندش در می آید.