بهانه های بی پایان فرقۀ رجوی

آنچه روشن و عیان بود اینکه فرقه رجوی به این سادگی تن به جابجایی نخواهد داد و از صلیب سرخ گرفته تا کمیساریای عالی پناهندگان و… دولت عراق و… همه را به بازی خواهد گرفت. دولت عراق برای آماده سازی کمپ جدید حدود یک ماه تلاش کرد و بر این اساس دفتر اطلاعات عمومی یونامی که سه شنبه شب اطلاعیه ای در بارۀ آمادگی لیبرتی برای انتقال ساکنان کمپ اشرف صادر کرد، اعلام نمود: «کمیسیاریای عالی پناهندگان سازمان ملل و دفتر حقوق بشر یونامی اکنون این موضوع را که ساختار و امکانات کمپ لیبرتی طبق استانداردهای انسانی بین المللی تصریح شده در یادداشت تفاهم است، مورد تأیید قرار داده اند». اما چه کسی برایش استاندارد ارزشی ندارد؟ چه کسی برایش به بازی گرفتن جان و زندگی انسان ها مهم نیست؟ و چه کسی بیش از همه دوست دارد تمامی مقامات رسمی و غیر رسمی، دولت های دست اندرکار، خانواده های نگران، سازمان های حقوق بشری و بین المللی و… همه را به بازی گرفته و به ساز خودش به رقص درآورد؟ همانا تنها سران بی ارادۀ فرقه و سرکرده فاسد آنان می باشد که همچنان پس از 8 سال سواستفاده از جان و زندگی افرادی که در کمپ تحت تسلط خویش در آورده اند، از آخرین فرصت هم که پیش آمده، همچنان با حقه بازی تمام، تنها و تنها برای مطامع خویش می خواهند -بطور مشمئز کننده ای- سوء استفاده کنند. سوء استفاده برای هرچه بیشتر مطرح شدن… برای برنامه های تبلیغاتی دیوانه وار… برای بازی دادن… برای کش دادن ماجرا… و برای خسته کردن طرفین دست اندرکار… تا بلکه چند صباحی بیشتر به حکومت و قدرت ننگین و پوشالی خود ادامه داده و همه چیز را بدون سرانجام در زمین و هوا نگه دارند. و چه بهتر از این فرصت که تا می توانند سنگ انداری نموده و موضوع را به درازا بکشانند و در این مسیر نیز باز هم راه مسالمت آمیز را به بهانه های استاندارد شدن و غیر استاندارد بودن و اموال منقول و غیر منقول… و هر بهانۀ خودساختۀ دیگر به گل بنشانند. چه باک! آنان باز هم تعدادی آدم بی گناه برای به کشتن دادن و های وهوی کردن دارند… و باز هم زبان دراز و انبوه محورهای بی معنا و بی مسما و پرت و پلا دارند که به اسم حقوق بشر علم کنند. و هیچگاه پاسخ نخواهند داد به اینکه: «زندانی کردن افراد در کمپ بدون دسترسی به تلفن و اینترنت، و بدون ارتباط با دنیای خارج و خانواده و دوستان، و تفتیش عقاید قرون وسطایی اعضای اسیر شده… و محروم کردن آنان از زندگی طبیعی…» جزء کدام استاندارد حقوق بشری و انسانیست؟ و در این بین آنچه که مهم نیست همانا زندگی، سرنوشت و جان ساکنان بیگناه کمپ و درد و رنج خانواده های آنها و حل و فصل انسانی مسئلۀ کمپ اشرف است. در حال حاضر و بعد از سنگ اندازی آشکار سران مجاهدین جلوی پای ارگانهای بین المللی و حقوق بشری، بر همگان روشن می شود که چه کسی از ابتدا قصد نداشت این راه با مسالمت به جلو برود و عمد داشت کار به خشونت و خونریزی کشیده شود و دهها تن کشته و صدها تن مجروح شوند تا در این فضای خونین بتوانند احساسات و عواطف انسانی مردمان جهان را برانگیزانند و راه را برای بقای این اسارتگاه برای مدت طولانی تر باز نمایند. امروز بر عهدۀ هموطنان عزیز است که با شناخت هرچه بهتر این فرقۀ خونریز، فشارهای خود را بر سران مجاهدین افزوده کنند و اجازه ندهند این افراد همچنان به بازیهای حقوقی و سیاسی خود ادامه داده و سنگ راه اقدامات قانونی ارگانهای حقوق بشری شوند. باید تا جایی که امکان دارد سازمانها و انجمنهای حقوق بشری را به این نکته آگاه نمود که نمایندگان واقعی کمپ اشرف سران مجاهدین نیستند و باید آنان را وادار نمود که اجازه دهند تک تک افراد خود مستقیماً و بدون واسطه با مسئولین و نمایندگان ارگانهای ذیربط تماس داشته باشند و اخبار واقعی درون کمپ را به اطلاع آنان برسانند. دولتمردان کشورهای اروپایی و آمریکایی هم باید هرچه بیشتر مراقب این شارلاتان بازیهای سیاسی باشند و نگذارند که رهبران مجاهدین بیش از این آنان را با صرف هزینه های نجومی و با دوز و کلک و انواع ترفندهای شناخته شده به بازی بگیرند. مریم سنجابی