گناه مادران چیست که بایستی نزدیک به دوسال در کنار درب پادگان اشرف منتظر ملاقات با فرزندانشان باشند این چه ظلمی است که در فرقه حاکم است که به مادران هم رحم نمی کنند. رهبری فرقه در کجای دنیا خودش را نشانده که فکر می کند می تواند دست به هر کاری بزند، کمی به چهره شکسته مادران نگاهی بیندازد شاید دل سنگش به رحم آید. مادرانی که با کلی مشکلات به عراق سفر می کنند نه از سیاست سر در می آورند و نه کاری به کار کسی دارند فقط می خواهند بعد از چندین سال گمشده خود را ببینند.
اما در مقابل خطی که رهبری فرقه به سرانش داده این است که به هیچ کس رحم نکنید. عناصر توجیح شده فرقه با سنگ و اشیاء فلزی از مادران استقبال می کنند و به آنها مارک می زنند که این ها فرزندی در پادگان ندارند از خیابانهای شهرهای ایران جمع آوری می شوند و به عراق منتقل می شوند. واقعا خنده دار است. رهبری فرقه و سرانش در بحرانی گیر کرده اند که خودشان را به ابلهی و گیجی زده اند همه عالم را دشمن خود می دانند واقعا بایستی به این مادران دست مریزاد گفت که تبدیل شده اند به خار دو لبه و در گلوی رهبری فرقه و سرانش گیر کرده اند. همین مادران هستند که با دستهای خود قبر رجوی را می کنند.