چنانچه می دانیم چیزی به پایان ماه آوریل (11 اردیبهشت) نمانده است. حدود نصفی از قرارگاه اشرف به کمپ ترانزیت منتقل شده است و سازمان تلاش دارد با دفع الوقت موضوع انتقال هر مرحله را طولانی نماید شاید برایش فرجی حاصل شود. شاید امیدش به انتخابات امریکا در چند ماه آینده و انتخاب شدن آقای رامنی جمهوریخواه باشد که با آنان برای تهاجم به ایران همفکر است!! ولی بنظر میرسد هراتفاق مبارکی هم برای مجاهدین بیفتد آخرش بیرون آمدن از لیست گروههای تروریستی به ازای همکاری شان در ترک اشرف و سرزمین عراق خواهد بود. ضمن اینکه خود امریکاییان و تحلیل گران بانفوذ آنان اذعان داشته اند که در موقعیت حداکثری مجاهدین , نهایتا سازمان یک نیروی دمکراتیک بشمار نمی آید و گزینه مناسب برای ایالات متحده امریکا و غربی ها نیست. در هرحال سازمان از سالهای 1377 مرتبا اعلام کرده به جهت مماشات مقامات امریکایی با ایران در لیست تروریستی جای گرفته است. آنان در این 7 سالی که برای خروج شان از این لیست رایزنی و تبلیغات می کنند , انها با شرایط خشن و ضدبشری که از سال 2003 و خلع سلاح شدن خود بوجود آورده اند پل های بیشتری را برای هر عرض اندامی در پشت سر و روبروی خود خراب کرده اند. آبروی سیاسی بد و زشتی را با همکاری های اطلاعاتی و جاسوسی با امریکاییان و اسراییلی ها برای خود خریده اند. با سقوط صدام و محو شدن ملاء موضوع ارتش آزادی (یا یکی از لشکرهای صدام حسین) امید می رفت رهبران سازمان بیشتر با واقعیت ها کنار می آمدند و از فضای فرقه ای حاکم بر اردوگاه اشرف می کاستند دیگر به خانواده ها در یک حرکت انسانی اجازه ملاقات با بستگان خود را می دادند و برای ارتباط بیشتر اعضا با روزنامه ها و رسانه های خبری و حداقل های انسانی می کوشیدند ودر آخر برای استرتژی مسلحانه خود شرایط نقد و بررسی فراهم میکردند و انتخاب ماندگاری افراد را در اشرف بخود وامی گذاشتند ولی رهبران از ترس ریزش گسترده نیروهای خود فشارهای قبلی را افزوده و پادگان اشرف را به فلاخن فکنان علیه خانواده ها تبدیل کردند. حال سوال اینست اگر سازمان موفق به خروج از لیست گروههای تروریستی امریکا در بازنگری سالانه بشود با چه رویکردهایی مواجه خواهد بود آیا تصویری که از حذف وجهه خود نزد مردم ایران و اعضای ناراضی و هواداران و حتی کشورهای غربی بدست آورده اند می توانند حتی با تبدیل شدن به یک گروه سیاسی آنهم بعد از هر همکاری با سازمان ملل متحد و عراق و فرض پذیرفته شدن در کشورهای اروپایی!! , بعنوان جریان مهمی نزد افکار عمومی و جهانیان مطرح شوند. بنظر بعید خواهد بود ولیکن این سرنوشتی است که نهایتا تغییرات مداوم سیاسی در منطقه خاورمیانه و جهان برای سازمان مجاهدین الزاما و اجبارا رقم می زند. دیگر محیطی برای ماجراجویی های آنان نخواهد بود. با قدم گذاشتن هرچند تعداد افراد سازمان به کشورهای دیگر , مطمئنا هیچ کشوری اجازه حضور جمعی آنها را در محیط هایی همچون اشرف نخواهد داد و لاجرم سازمان باید برای خود شناسنامه جدید سیاسی دست و پا کند و هویتی جدید از خود را معرفی کند. اگر این مرحله نیز صورت پذیرد لابد تمکین سازمان به قوانین اجتماعی و جهانی بیشتر شده و شاید بر اساس شکایات قومیت های مختلف سرکوب شده عراقی و هکذا اعضای ناراضی سازمان طی دهه ها مسئولین سازمان بپای میز محاکمه حوزه های حقوقی همان کشور کشیده شوند و بنظر میرسد این همان مسیر یک طرفه ای است که سازمان با انتخاب غلطش در سال 1360 بتدریج بپایان راه آن میرسد.
فرید