در اواخر خرداد برای ملاقات با خانواده رحیم سهرابی اسیر فرقه رجوی در عراق، به منزل خانم فاطمه سهرابی خواهر رحیم رفتیم. در بدو ورود خانم سهرابی و خانواده ایشان به گرمی از ما استقبال کردند. خانم سهرابی از اینکه دوستان سابق برادرش را می دید خوشحال بود و درباره برادرش می گفت:
رحیم از سازمان برید و در رومانی مشغول کار و زندگی بود ولی با ترفند پول و سرمایه اش را بالا کشیدند و او ناچار مجددا به عراق بازگشت.
او می گفت وقتی برادرم را مجددا به عراق بردند برایم زنگ زد، ولی نگذاشتند او زیاد صحبت کند و انگار تلفن را به زور از دستش می گیرند و آنرا قطع کردند و انگار وی را با ترفند به عراق بردند که هنوز در این آتشکده و جهنم گیر افتاده است.
خانم سهرابی می گفت مریم ضحاک مار بدوش است که بچه های ما را بلعیده است.
او همچون تمامی خانواده هایی که فرزندان شان در اشرف اسیر هستند می پرسید: رجوی ملعون خودش کجاست؟
سوالی که البته پاسخ آن را به زودی تاریخ خواهد داد. فرد جاه طلبی که برای امیال شیطانی خود ادعای رهبری دارد اما در هر بزنگاه و شرایط سختی، نفراتش را جلو فرستاده و به کشتن می دهد اما خود همواره از صحنه ای که در آن ممکن است خطر باشد گریزان است و به سوراخ موش می رود.
در این ملاقات دوستان جدا شده نیز توضیحاتی در مورد مناسبات ظالمانه حاکم بر فرقه و نحوه رفتار با اعضا، بخصوص افراد مسئله دار برای خانواده سهرابی دادند و بیان کردند که یکی از اصلی ترین علت فرارهای روز افزون از اشرف و کمپ موقت ترانزیت، جنایاتی است که رجوی ها علیه اعضا مرتکب می شوند.
در پایان این ملاقات گرم و صمیمی، خانواده سهرابی با آرزوی رهایی هر چه زودتر اسیر خود، بر آمادگی جهت هر نوع کمک برای آزادی رحیم تاکید کردند.