مجاهدین در رؤیای چه هستند؟

پس از انتقال 2000 تن از اعضای اشرف به کمپ موقت ترانزیت (کمپ لیبرتی)، به نظر می رسد که روند انتقال متوقف شده است. مجاهدین خلق دیگر با حکومت عراق، سازمان ملل و وزارت خارجه امریکا همکاری نمی کنند.
سران سازمان ـ که ظاهراً از اظهار نظر وکیل وزارت امور خارجه امریکا در دادگاه عالی استیناف مبنی بر این که ارتش امریکا تاکنون هرگز قادر به بازرسی کامل پادگان اشرف نبوده است، خشمگین بوده انـد ـ بیانیه ای صادر کردند و وزارت امور خارجه را « دعوت » به بازرسی اشرف کردند.
به علاوه، مجاهدین موضع شدیدی علیه نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل در عراق، مارتین کوبلر، گرفتند. طبق معمول، مجاهدین ادعا می کنند که کوبلر در خدمت جمهوری اسلامی و حکومت نوری المالکی است.
وزارت امور خارجه امریکا نیز به نوبه خود در هیجدهم ژوئن بیانیه ای صادر کرد، و بر « همکاری فوری مجاهدین خلق با دولت عراق و سازمان ملل » تأکید کرد. در این بیانیه وزارت امور خارجه درباره وضعیت اشرف ابراز نگرانی کرده است. ویکتوریا نولاند، سخنگوی وزارت امور خارجه امریکا درباره « دعوت » اخیر مجاهدین برای بازرسی اشرف، گفت: « پیشنهادات سازنده باید با روحیه ای سازنده مواجه شود و نه با تکذیب و پیش شرط گذاشتن برای مذاکرات». وی بهانه تازه مجاهدین برای ماندن در اشرف را « اختلالی غیرضروری » خواند.
چرا دوباره مجاهدین دچار چنین عدم تمایلی برای جابجایی شده اند؟
در حالی که وزارت خارجه امریکا معتقد است که ساکنان اشرف و رهبران آن ها ـ چه در عراق و چه در پاریس ـ باید مسیرپیش رو را راه حلی امن و انسانی برای این وضعیت بشناسند، به نظر می رسد که سران مجاهدین خلق مخالف بسته شدن کامل پادگان اشرف و خروج متعاقب خود از عراق هستند. همچنین در حالی که، وزیر امور خارجه امریکا گفته است که بسته شدن اشرف « عامل کلیدی است در تشخیص این که مجاهدین هنوز به گذشته خشونت آمیز خود پایبند هستند یا خیر»، هیچ اثری از همکاری و تطابق با حق مشروع دولت عراق در رفتارهای مجاهدین دیده نمی شود.
از زمان جایجایی آخرین گروه از مجاهدین در پنجم ماه مه، هیچ جابجایی دیگری صورت نگرفته است. مقامات ارشد وزارت امور خارجه در جلسه خبری روز 18 ژوئن گفتند: « از آن زمان تاکنون، مجاهدین خلق تماس های خود با دولت عراق و حتی سازمان ملل را کم کرده است و از ملاقات با مارتین کوبلر سربـــــاز می زند.»
یک مقام وزارتخانه بر این باور است که دو دلیل احتمالی ممکن است باعث شده باشد که مجاهدین خلق همکاری خود با سازمان ملل و دولت عراق را کاهش دهند. وی می گوید: « دو موضوع رخ داده است. یکی این که، مجاهدین خلق احتمالاً از مسائل سیاسی عراق و احتمال عدم رأی اعتماد به نوری المالکی برداشتی غلط دارند… دوم آن که رأی دادگاه امریکا درباره لیست تروریستی احتمالاً مجاهدین را دچار سوء برداشت و سوء تفاهم کرده است.»
همچنین، مقام دیگری در وزارت امور خارجه امریکا تصریح می کند که دادگاه به وزیر امور خارجه نگفته است که این گروه را از فهرست خارج کند و سران گروه « کاملاً در اشتباه » هستند. این مقـــــام نتیجه گیری می کند که اکنون وقت آن است که مجاهدین خلق متوجه شوند که اشرف دیگر پایگاه آن ها در عراق نخواهد ماند.»
دستگاه تبلیغاتی مجاهدین چه می کند تا به رؤیای ماندن در عراق تحقق بخشد؟
در ماه ژوئن هیئتی از مقامات بلند پایه عراق به اروپا سفر کردند تا برای تخلیه پادگان اشرف و انتقال امن ساکنان آن به پایگاه موقت با مقامات اروپایی رایزنی کنند. این هیأت در نشستی با عنوان « روابط با کمیته عراقی » در پارلمان اروپا شرکت کردند. به گزارش عراق نیوز، معاون وزیر امور خارجه عراق، لبید اباوی درباره این نشست بیانیه ای به رسانه ها ارائه کرد که در آن آمده است: « نشست ما متمرکز بود بر تلاش های دولت عراق برای ایمن کردن روند جابجایی ساکنان کمپ اشرف به کمپ لیبرتی به شیوه ای صلح آمیز و مطابق با استانداردهای بین المللی و با در نظر گرفتن حقوق انسانی و قوانین بین المللی انسانی.»
در همین هنگام، در سایت شاخه تبلیغاتی مجاهدین خلق، یعنی شورای ملی مقاومت می بینم که سفر هیأت عراقی به شیوه ای کاملاً وارونه بازتاب داده شده است. ماشین تبلیغاتی سازمان ادعا می کند که این هیأت عراقی در پی « توجیه رفتار غیرانسانی و سرکوب گرانه علیه ساکنان اشرف و لیبرتی است.»
اما مقامات دولت امریکا تبلیغات مجاهدین را با گفتن این جملات تکذیب می کنند: « ما از حکومت عراق حمایت می کنیم… و آماده ایم که نقش خود را در این رابطه ایفا کنیم.»
رسانه های مجاهدین دائماً در حال اعتراض درباره شرایط « وخیم » زندگی در پایگاه موقت هستند، در حالی که مقامات امریکا می گویند که شرایط لیبرتی را به دقت زیر نظر دارند: « ما شرایط کمپ لیبرتی را دقیقاً دنبال می کنیم. روزانه از سازمان ملل گزارش دریافت می کنیم. معیار دقیقی از ذخیره روزانه آب داریم. می دانیم که هر فرد روزانه حدود 200 لیتر آب دریافت می کند. ما همه مسائل در خصوص وضعیت تولید برق، مشکلات تهویه هوا، مشکلات فاضلاب و مسائل اینچنینی را پیگیری می کنیم. درمان پزشکی قابل دسترسی است. ساکنانی که نیاز داشته باشند به بیمارستان های بغداد برده می شوند و اجازه دارند که پس از درمان باز گردند. ما با دقت بسیار همه این ها را پیگیری می کنیم.»
یکی از مقامات ارشد وزارت خارجه امریکا درباره پیچیدگی ها در رویکرد سران مجاهدین در قبال موضوع جابجایی می گوید: « نمی دانیم چرا مثلاً آن ها سرباز زدن از تماس با مارتین کوبلر را به نفع خــود می دانند در حالی که وی بیشتر از هر کس دیگری مسئول موفقیت نسبی انتقال ها تاکنون بوده است.» و البته این مقام ارشد پاسخ سئوال خود را می داند ـ پاسخی که از ذات فرقه گونه مجاهدین خلق سرچشمــه می گیرد. وی می گوید: « به نظر می رسد که آن ها نگران تمامیت سازمانی خود هستند.»
مجاهدین برای حفظ تمامیت خود به هر دستاویزی متوسل می شود. از نظر سران سازمان شرایط سیاسی فعلی در عراق دریچه امید بسیار کوچکی برای ابقای گروه در عراق گشوده است. و ابقای گروه در عراق یعنی حفظ جهان ایزوله ی تحت تابعیت مسعود رجوی. در پاسخ به پرسش یکی از خبرنگاران درباره استراتژی احتمالی مجاهدین، یکی از مقامات امریکایی حاضر در جلسه گفت: « شواهدی وجود دارد و به عنوان یک منبع آگاه، ما معتقدیم که مجاهدین خلق در واقع محاسبه می کنند که تغییری در حکومت عراق، به سود آن ها خواهد بود و احتمالاً می توانند بمانند. آن ها در میان سیاستمداران اهل سنت حامیانی دارند، اما ما بر این باوریم که آن ها سخت در اشتباه هستند که فکر می کنند هر گونه دولت قابل تصور در عراق، به آن ها اجازه خواهد داد که به عنوان سازمانی شبه نظامی در عراق بمانند. ما فکر می کنیم که دوره آن ها در عراق به پایان رسیده است.»
مزدا پارسی