در سحرگاه روز شنبه 21/11/1391 پایگاه لیبرتی – محل اسکان موقت اعضای سازمان مجاهدین مورد حمله موشکی واقع شد. هرچند این عمل با هر گونه هدف و انگیزش و از سوی هر گروهی که انجام گرفته باشد پیشاپیش محکوم و مذموم است ولی با توجه به ماهیت فرقه ای و اهداف سیاسی قدرت طلبانه رهبران مجاهدین این اتفاق بهترین بهانه را بدست رهبران مجاهدین داد تا از فرصت پیش آمده نهایت استفاده سیاسی در راستای تشدید خط بازگشت به اشرف که در پی بارندگی های نهم بهمن ماه سال جاری و آب گرفتگی محوطه لیبرتی طراحی گردیده بود، انجام گیرد تا ضمن جلب توجه افکار عمومی جامعه جهانی و مظلوم نمایی از اینکه آنها مورد حمله مسلحانه قرار گرفته‌اند راه بازگشت به قرارگاه اشرف را هموار کنند. اگر تبلیغات کلیشه ای و فرافکنی های رهبران مجاهدین و برو و بیاهای حامیان سیاسی آنان را کنار بگذاریم، آنچه که در عمل اتفاق افتاد همانا محکومیت رهبران مجاهدین در تعلل و سنگ اندازی در مسیر انتقال ساکنان لیبرتی به خارج از خاک عراق بود. چیزی که به مزاق رهبران مجاهدین خیلی خوش نیامد. واکنش های رسمی دولت عراق، سازمان ملل متحد، ایالات متحده آمریکا و حتی برخی کشورهای اروپائی به رهبران مجاهدین تنها بخشی از واقعیت هایی بود که رهبران مجاهدین اصلا دوست نداشتند آنها را بشنوند. این دولت ها نه تنها از مجاهدین مستقر در لیبرتی خواستند که خاک عراق را ترک کنند بلکه چه بطور مستقیم و یا غیر مستقیم از رهبران مجاهدین نیز خواستند تا مانع خروج آنان از عراق و اسکان شان در یک کشور ثالث و یا هر جای دیگر نشوند. به گزارش خبرگزاری رویترز دولت آمریکا و آقای بان کی مون حمله موشکی به لیبرتی را در همان روز نخست حمله محکوم کرده و از دولت عراق خواستار تامین امنیت بیشتر برای ساکنان لیبرتی شدند. رهبران مجاهدین انتظار داشتند با سوار شدن بر موج خون میتوانند موافقت دولت مردان آمریکا در مسیر بازگشت ساکنان لیبرتی به اشرف را بدست آورند لذا بدنبال چنین تصوری بود که مریم رجوی بلافاصله بعد از حمله موشکی به لیبرتی از دولت آمریکا خواست تا اعضای مجاهدین به قرارگاه اشرف بازگردند. در تاریخ 23/11/1391 سازمان ملل با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که همچنان به توافق امضاء شده با بغداد مبنی بر اخراج مجاهدین از خاک عراق پایبند است. همچنین رئیس کمیسیون شهدای مجلس عراق نیر اعلام کرد: (اگر) مجبور شویم، مجاهدین را به ایران تحویل خواهیم داد. وی تاکید کرد دولت عراق هیچ مسئولیتی در قبال این افراد و جان آنها ندارد زیرا پناهندگی سیاسی به آنان نداده است. در همین رابطه برخی دیگر از نمایندگان مجلس عراق و سیاسیون این کشور نیز موضع گیری های مشابهی اتخاذ کردند. ولی در ورای همه اینها رهبران مجاهدین همچنان ساز خود را می زدند. در همین رابطه در تاریخ 24/11/1391 سایت مجاهدین به نقل از تلویزیون فاکس نیوز گزارش داد: رودی جولیانی، شهردار سابق نیویورک در مورد حمله به کمپ لیبرتی که باعث کشته شدن شش نفر و مجروح شدن دهها نفر گر‌دید، سخنرانی کرد. جولیانی گفت: آمریکا کجا بود تا از تعهد حفاظتش دفاع کند؟ هیچ‌کجا! هیچ‌کجا که بتوان آن را دید نبود! ایالات متحده باید به تعهداتش عمل کند. رئیس‌جمهور آمریکا باید از روبه‌رو رهبری کند، نه از پشت سر ". ولی علیرغم تمامی فعالیت های یک بام و دو هوای حامیان سیاسی مجاهدین مخالفت وزارت خارجه آمریکا با هرگونه بازگشت اعضای مجاهدین به قرارگاه اشرف تمامی رشته های مجاهدین را پنبه کرد. به گزارش خبرگزاری ها روز سه شنبه 24/11/1391 «ویکتوریا نولاند» سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا در یک کنفرانس مطبوعاتی در پاسخ به یکی از خبرنگاران درباره کمپ لیبرتی گفت: پاسخ من به درخواست مجاهدین این است که به اشرف باز نگردند و تنها راه حل صلح‌آمیز و پایدار برای این افراد، اسکان آنها در خارج از عراق است. وی در ادامه خطاب به حامیان مجاهدین افزود: اگر آنها می‌خواهند این افراد را صحیح و سالم و در زندگی بهتری ببینند، راه چاره در خارج از عراق است. البته این همه کار نبود. در راستای موضعگیری آمریکا، کشور فرانسه نیز موضع مشابهی را در قبال خروج مجاهدین از خاک عراق اتخاذ کرد. به گزارش خبرگزاری فرانسه، در تاریخ 28 بهمن 1391 برابر با 16 فوریه 2013 «فیلیپ لالیوت» سخنگوی وزارت امور خارجه فرانسه آمادگی کشورش را برای کمک به هماهنگی با کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان به منظور خروج اعضای مجاهدین از کمپ لیبرتی و انتقال به کشوری ثالث اعلام کرد. ولی آنچه که بیشتر از همه خشم رهبران مجاهدین را برانگیخت و باعث شد مجاهدین بدون هیچگونه ملاحظه ای وی را مورد توهین قرار دهند، موضعگیری صریح سفیر آلمان در عراق بود. وی در تاریخ 28/11/1391 با صدور اطلاعیه ای از نیروهای امنیتی عراق خواست که از جان ساکنان کمپ لیبرتی حفاظت به عمل آورند. در بیانیه سفیر آلمان در عراق – به نقل از سایت همبستگی – چنین آمده است: «من با رضایت خاطر مطلع شدم که دولت عراق مشغول به این است که علت های این حمله را روشن سازد. از آنجا که کمپ لیبرتی تحت مسئولیت امنیتی دولت عراق قرار دارد، از نیروهای امنیتی عراق خواسته میشود که از جان ساکنان کمپ لیبرتی حفاظت به عمل آورند. همزمان من از رهبری کمپ لیبرتی می خواهم که ساکنان کمپ را از حقوق کامل شان برخوردار سازند.» البته پیشتر از این موضعگیری وزارت خارجه انگلیس در خصوص تائید وضعیت لیبرتی به لحاظ استانداردهای بین المللی بیش از هر زمان دیگری تبلیغات مجاهدین در خصوص بازگشت به اشرف را خنثی کرده بود. در تاریخ پنجم فوریه 2013 برابر با 17 بهمن 1391 گزارش مصاحبه نماینده حزب کارگر از پلایدون با وزیر خارجه انگلیس در مورد وضعیت لیبرتی بر روی سایت رسمی پارلمان انگلیس قرار گرفت. در این مصاحبه وزیر خارجه انگلیس میگوید: "… بر طبق گزارشات سازمان ملل، امکانات در این کمپ کمتر از استانداردهای بین المللیِ قابل قبول نیست. بعنوان مثال؛ ساکنین از شبکه برق بیست و چهار ساعته برخوردار هستند و بیش از دویست لیتر آب در روز برای هر نفر فراهم شده است. این استاندار طبعا قابل مقایسه با زندگی بسیاری از مردم عراق است. من در جولای 2012 در این خصوص با وزرای خارجه و حقوق بشر کشور عراق صحبت کرده ام و ما در حال حاضر نیز از طریق سفارت بریتانیا در عراق به نظارت خود بر وضعیت کمپ های اشرف و لیبرتی ادامه می دهیم و در شرایطی که لازم ببینیم مسائل را با سازمان ملل و دولت عراق مطرح خواهیم کرد. " بدین ترتیب این موضعگیری خود پاسخی گویا به تمامی ادعای مضحک و تبلیغاتی مجاهدین از جمله پیام 30 دی ماه 91 مسعود رجوی به ساکنان اشرف و لیبرتی که ادعا کرده بود وضعیت لیبرتی استاندارد نیست و رسیدگی های صنفی و استقراری و رفاهی در پائین ترین سطح خود قرار دارند، بود. بنابراین فریبکاری رهبران مجاهدین برای نگه داشتن اعضای سازمان در عراق فعلا در کادر زمین گیر کردن آنها در لیبرتی و تلاش برای خنثی سازی فعالیت های مسئولین سازمان ملل متحد و دولت عراق در خصوص انتقال و اسکان آنان به کشورهای ثالث کارکرد داشته است. نتیجه اینکه موجی که مجاهدین میخواستند بعد از موشک باران لیبرتی و با خون کشته شدگان راه اندازی کرده و مدت زمان دیگری را بر آن سوار شوند خیلی زود و در همان سواحل لیبرتی فروکش کرد. حجت سیداسماعیلی، عضو پیشین شورای مرکزی مجاهدین خلق