آیا پروسه اخراج از عراق به رهایی از اسارت فرقه می انجامد؟

در نهایت با تلاش های سازمان ملل و میانجی گری نهادهای حقوق بشری چون کمیساریای عالی پناهندگان 14 نفر از ساکنان لیبرتی به کشور آلبانی منتقل شدند.
رهبران فرقه تروریستی مجاهدین خلق خیلی تلاش کردند که مانع از این اتفاق شوند. آنها هنوز هم بر ماندن در عراق و بازگشت ساکنان لیبرتی به پادگان اشرف اصرار می ورزند. مریم رجوی از رهبران فرقه و شورای موسوم به ملی مقاومت! پی در پی بیانیه می دهد که خواهان بازگشت به پادگان اشرف هستند.
رهبران فرقه تنها راه حفظ ساختار تشکیلات فرقه ای شان را حفظ ساکنان لیبرتی در کنار هم و ترجیحا در پادگان اشرف می دانند زیرا این گونه بیشترین کنترل ها را بر آنها خواهند داشت.
عوامل مجاهدین خلق خوب می دانند که جدا شدن ساکنان لیبرتی از همدیگر عملا زمینه ساز از هم پاشیدن ساختار و تشکیلات این گروه است. زیرا دیگر مثل سابق امکان اعمال نفوذ بر این افراد وجود نخواهد داشت. اما این بدان معنی نیست که اجازه زندگی آزادانه را به این افراد بدهند.
بی شک آنها برای مقابله با چنین وضعیتی همه تلاش خود را به کار خواهند بست. رهبران فرقه با توسل به روش های مختلف سعی خواهند کرد که مانع از بازگشت این افراد به زندگی عادی شوند.
همین موضوع باعث نگرانی فعالان حقوق بشر شده است که آنها نفوذ و کنترل فرقه ای خود را همچنان بر افرادی که به آلبانی منتقل شده و یا می شوند اعمال نمایند.
این موضوعی است که وندی شرمن معاون وزیر خارجه آمریکا  نیز به آن معترف است. وی که در جلسه ای با حضور مقام های ارشد مجلس نمایندگان و سنای آمریکا در خصوص سیاست گذاری در مورد ایران سخن می گفت به صراحت عنوان کرد: " رهبری مجاهدین خلق، هم در کمپ لیبرتی و هم در پاریس، مانع از این می شوند که اعضای کمپ تصمیم خود را بگیرند. "
انتقال ساکنان لیبرتی به کشورهای ثالث تنها حل بخشی از مشکل است. این گونه دولت عراق امکان اعمال حاکمیت بر تمام قلمرو سرزمینی اش را پیدا می کند. اما این تمام ماجرا نیست. موضع بسیار مهم، نقض گسترده حقوق اولیه ساکنان لیبرتی است که به صورت سازمان یافته صورت می گیرد. این نکته مهمی است که انگیزه بسیاری از نهادهای حقوق بشری برای ورود به پروسه خروج مجاهدین خلق از عراق گردید.
در حقیقت بسیاری از نهادهای حقوق بشری از جمله دیدبان حقوق بشر دغدغه نقض حقوق اعضای فرقه مجاهدین خلق توسط عوامل این فرقه را داشته و دارند. این سازمان با انتشار گزارشی به نام خروج ممنوع در سال 2005 میلادی عملا سعی کرد توجهات را به موارد نقض گسترده حقوق بشر در پادگان اشرف جلب نماید.
با انتشار چنین گزارش های بود که فشار افکار عمومی برای خروج اعضای مجاهدین خلق از عراق شروع شد. البته افشاگری های اعضای فراری این فرقه نیز بسیار تاثیرگذار بود.
یکی از اهداف خروج این فرقه از عراق رهایی اعضای مجاهدین خلق از بند اسارت این فرقه بود زیرا آنها عملا توسط رهبران خود به اسارت گرفته شده اند.
بعد از گذشت ماه ها رایزنی مارتین کوپلر نماینده سازمان ملل در امور عراق، همکاری و هماهنگی دولت عراق و دیگر نهادهای حقوق بشری پروسه خروج از عراق شروع شده اما همان گونه اشاره شد این تازه آغاز راه است.
وضعیت سلامت و پرداختن به افسردگی های روحی روانی اعضای انتقال یافته از مقولات مهمی است که شایسته است مورد توجه قرار گیرد. بسیاری از این افراد دست کم  سی سال در ساختار فرقه ای و تحت آموزه های عجیب و غریب مجاهدین خلق و در یک فضای خفقان و کاملا محدود و محصور به سر برده اند. این افراد عملا در شرایط افراد بیماری قرار دارند که نیازمند طی دوره درمان هستند.
طبیعی است تحقق این امر نیازمند توجه بیشتر نهادهای حقوق بشری است.