سقوط صدام حسین، خلع سلاح و خنثی سازی مجاهدین توسط نیروهای ائتلاف در عراق و در پی آن حمله پلیس فرانسه به مقر اصلی مجاهدین در اوورسوراوآز (۱۷ژوئن ۲۰۰۳) فصل جدیدی را در تاریخچه فرقه مجاهدین خلق به ثبت رساند.اخطاری که کشورهای غربی با پیشآهنگی دولت وقت فرانسه بر تحمل ناپذیری اعمال تروریستی تاکید کرده و آنها را درمسیر قوانین اجتماعی_سیاسی کشورهای اروپایی قرار دادند.
اما همان ایام در قرارگاه اشرف – عراق، نیروهای خلع سلاح شده و سرخورده تشکیلات مجاهدین بی هیچ چشم انداز و سرخورده ونا امید از دستگیری مریم رجوی در فرانسه اجسام متحرکی بودند بسوی روزنه ای برای برون رفت و جان گرفتن! تشکیلات وقت مجاهدین در عراق با مسئولیت مژگان پارسایی طراحی یک خودسوزی جمعی را در دستور کار قرار داده بودند و مترصد لحظه ای بودند که مریم رجوی به ایران مسترد شود. تشابه سازی عاشورایی مجاهدین برای دست یازیدن به چنین اعمالی سابقه دیرینه ای دارد و تنها نمود مجاهدین نمی باشد. تشکیلات سازمان نیروهای خود را شب ها در محل های مشخص شده و خیابان اصلی قرارگاه اشرف گرد آورده و پیت های بنزین در برابر نیروهای آمریکایی خود نمایی میکرد. تهدیدی که حتی با خود سوزی اعضای مجاهدین در اروپا جامه عمل نپوشید چرا که نیروهای آمریکایی مستقر در قرارگاه اشرف با آگاهی از چنین مسئله ای به مجاهدین و رهبرانشان اخطار جنگی داده بودند!
گذشت زمان حکم دیگری را به رهبران مجاهدین القاء کرد،مریم رجوی و اعضای مجاهدین بصورت مشروط و محدود آزاد شده و به خانه های مانیتور شده خود بازگشتند.
اروپایی ها و بطور مشخص سخنگوی دولت فرانسه، در همان ایام گفتند؛”متاسفانه! این اعمال چیزهای زیادی درباره طرز فکر رهبری آنان برایمان آشکار می کنند.”
این تنها پایان ماجرا نبود بلکه دولت فرانسه همچنان فعالیتهای مشکوک مجاهدین را زیر نظر داشته و دارد و هنوز مجاهدین در این ماجرا از پیگرد قضایی رهایی نیافتند.
۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ یک سرفصل تاریخی ضد تروریستی است که ماسک حقوق بشر مجاهدین را از چهره آنها برداشت و آنها را در دنیا بار دیگر به بدنامی ثبت کرد و ثابت کرده است که مجاهدین چه در عراق و چه در غرب به استراتژی خشونت همچنان پایبند هستند و استعداد اقدامات تروریستی را دارا میباشند. سازمان مجاهدین بدلیل محروم کردن عده ای از زندگی و آزادی عمل و به اسارت درآوردن آنها در اردوگاه اشرف کارنامه مثبتی از خود بجا نگذاشته است مضاف بر آن همچنان بر طبل خشونت می کوبند که جز فرو رفتن در انزوای بیشتر در بین ایرانیان و دیگران چیز دیگری برای آنها نداشته است.
حوادث ۱۷ ژوئن صرفنظر از ابعاد حقوقی و قضایی آن نقطه عطفی در تاریخچه مجاهدین خلق محسوب می شود.همزمانی این اقدام ضد تروریستی فرانسه در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ با سالگرد آغاز ترور و خشونت و به قول مجاهدین مبارزه انقلابی مسلحانه در ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، چند سالی است که بهانه جدید این فرقه برای عرض اندام در محافل غربی با به راه انداختن گردهمایی و همچنین گرامی داشت ترور و خشونت می باشد.
در این میان قرار است در روز۲۲ ژوئن گردهمایی فرقه مجاهدین خلق در فرانسه و در ویلپنت پاریس برگزار گردد. این در حالی است که از یکماه پیش مقاطعه کاران و پیمانکاران نیرویی سازمان مجاهدین در کشورهای اروپایی با سرک کشیدن به کمپ های پناهندگی و تجمعات ایرانی و حتی دانشگاهها درصدد جذب افراد با توجیه اعزام دو روزه آنان به فرانسه و پرداخت هزینه اقامت و خوراک و ایجاد تور تفریحی بعد مراسم میباشند. همچنین براساس اخبار موثق دریافت شده از تشکیلات مجاهدین در اروپا شل کردن کیسه پول های عربستانی و اسراییلی برای به صندلی نشاندن سیاستمداران بازنشسته و بدرد نخور امریکایی و اروپایی همچون نوت کینگریچ، جان بولتون، مایکل مولکسی، پاتریک کندی، رودی گیلویانی و… برای شرکت درنمایش تبلیغاتی مجاهدین در دستور کار رهبری فرقه مجاهدین در اوورسورواز فرانسه قرار دارد.
البته سازمان تلاش دارد به طریقی در غرب برای حفظ نام مجاهدین در عرصه مسائل مرتبط با ایران بکوشد و برای تاثیری بیشتر از این در مجامع اروپایی به واسطه حذف شدن حیثیت نداشته خود چندان امیدوار نمی باشد زیرا در سالهای بعد از ۲۰۰۳ جمع جداشدگان و اعضای سابق سازمان در زمینه افشاگری ماهیت ضد حقوق بشری اقدامات بایسته را در زمینه ملاقات تاثیرگزار با مقامات و مسئولین و فعالان حقوق بشری و نهادهای ذیربط بین المللی اروپایی بعمل آورده اند.
اینک این گردهمایی آنهم همزمان با اعزام 14 تن از ساکنان لیبرتی به کشور آلبانی و تسلیم رجوی در برابر خواست جهانی برای انتقال اعضای اسیر در لیبرتی به کشور ثالث، جز خودفریبی و استفاده تبلیغی در بین جمع اعضای تعیین تکلیف نشده اشرف و ترانزیت دستاوردی نخواهد داشت و این بار هم گرهی از مشکلات مجاهدین را باز نخواهد گشود. ضمن اینکه جبهه افشاگری علیه گروه تروریستی مجاهدین اقدامات ممکنه را برای نمایاندن چهره نظامی و ضدانسانی مجاهدین را بعمل خواهد آورد. این گردهمایی البته با نگاهی به بزرگداشت سی خرداد سال ۶۰ و شروع اقدامات تروریستی آنان شکل گرفته و سعی دارد در شکاف تضاد نئومحافظه کاران و دمکرات های امریکایی ودر آنسو دولت اسراییل توانایی های مسلحانه خود را یادآورشده و نگاه پرلطف همیشگی آنان را در صورت اتخاذ هر تصمیم انتاگونیستی علیه دولت و مردم ایران بطلبد.
هرچند واقعیت این است که فرقه مجاهدین در سراشیب سقوط، اضمحلال و سرنگونی قرار گرفته است و مواضع ضد ایرانی مجاهدین و عملکرد گذشته این فرقه کمترین آبرو و مشروعیتی برای رجوی باقی نگذاشته است و بسیاری از ایرانی های مقیم خارج، به دلایل مختلف سیاسی، عقیدتی و فرهنگی، در این گردهمایی ها شرکت نکرده و نمی کنند.
در این باره باز هم سخن خواهیم گفت.