از اردوگاه لیبرتی اخبارهای ضد و نقیضی می رسد. مانند اینکه جان بعضی از اعضا به خطر افتاده و دارند به وضعیت برگشت ناپذیری می رسند.
سوال اصلی این وسط این است که اگر تمامی اعتصاب کنندگان با هم شروع به این کار یعنی اعتصاب غذا کردند پس چرا فقط عده محدودی دچار این عوارض شده اند؟
در ثانی بنا به ادعای سازمان نزدیک به هشتاد روز است که نفرات در اعتصاب غذا به سر می برند. اگر به اینترنت مراجعه کنیم میبینیم که تنها نفرات محدودی بودند که توانستند اعتصاب غذای خشک را برای مدت ۶۰ تا ۶۵ روز تحمل کنند و بعد از آن دیگر نتوانستند که ادامه بدهند. و مرده اند.
بطور مثال بابی ساندز. بعد از ۶۶ روز در این حالت ماندن مرد. و یا افراد د یگر. لذا جای تعجب دارد که هنوز نفرات سازمان بعد از گذشت نزدیک هشتاد روز هنوز هم سر حال مانده اند و راه میروند و تردد خودشان را دارند و عجیب تر از همه اینکه هوشیاری شان هنوز کامل است در حدی که می توانند مصاحبه کنند و مطالعه انجام دهند.
و از طرف دیگر شاهد هستیم که سازمان اسامی نفراتی را عنوان میکند که وارد مرحله برگشت ناپذیر شده اند. سوال از سازمان این است؟ به چه قیمتی؟ و چرا؟
آیا واقعا ارزش جان آدمی این قدر برای سازمان پایین است که حاضر است آن را به همین راحتی و بدون در نظر گرفتن حتی لحظه ایی تردید ان را به خطر نابودی بیاندازد؟
و اما جواب اینکه بله.
واقعا برای سازمان جان انسانها هیچ اهمیتی ندارد. و برای بقای موجودیت سازمان که همان ماندگاری مسعود می باشد حاضر است جان همه افراد را به خطر مرگ بیاندازد تا مگر چند صباحی بیشتر به این به دیکتاتوری مطلقه خود ادامه بدهد.
حمید رضا سلمانی