وقتی وارد دفتر انجمن نجات شدم با جوانی مواجه گشتم که در حال گفتگو و درد دل با بچه های بازگشته بود. بعد از احوال پرسی و معرفی متوجه شدم که آقای رضا محمد نژاد خواهر زاده اسیر فرقه پرویز حیدر زاده می باشد. وی که متوجه شد من هم سال ها اسیر فرقه در اشرف بودم و دایی اش را می شناسم شروع به پرس و جو از وضعیت وی نمود.
خبر سلامتی دایی اش را به او دادم خیلی خوشحال شد، از من خواست اگر خاطره ای از او دارم برایش تعریف کنم، من هم آخرین دیداری که بعد از درگیری 19 فروردین 90 از او داشتم را برایش گفتم. در حالی که بغض گلویش را گرفته بود گفت خانواده اش یکبار برای ملاقات به پادگان اشرف رفتند اما موفق نشدند. به او گفتم خط سازمان این بود اعضاء با خانواده ها ملاقات نکنند چرا که دیوار پوشالی و کاغذی تشکیلات باصطلاح آهنین بلادرنگ فرو می ریخت، چون تشکیلات روی دروغ، جعل، حقه، و فریب بنا شده است و هیچ اصالتی ندارد و به قول امام علی (ع)" روزی کاخ دروغین و مصنوعی زیر و رو می شود ". در آن ملاقات فرماندهان سازمان حتی با بیشرمی به خانواده ها توهین می کردند.
آقای محمد نژاد در ادامه گفت: متاسفانه بدلیل محدودیت هایی که سازمان جهت ملاقات خانواده ها با بستگان شان گذاشته بود، پدر و مادر اسیر علی رغم تحمل سختی های زیاد هرگز موفق به دیدار با او نشدند و پدر بزرگم از غصه و فراق پسرش پرویز دق مرگ شد.
او آرزو داشت حداقل یکبار هم شده پسرش را ببیند ولی فرماندهان فرقه اجازه ملاقات ندادند.
وی که از یاد آوری فراق دایی و مرگ پدر بزرگش متاثر شده بود گفت: لعنت به رجوی ها که باعث مرگ خانواده ها شدند ؛ لعنت به آنها که اعضاء را در بند کشیدند و همچنان اصرار بر اسارت آنها دارند.
او با خشم و ناراحتی ادامه داد: به رجوی بگوئید اگر مادران و پدران دار دنیا را وداع کردند بداند نسل جدید او را رها نمی کند و تا رهایی بستگان مان دست از سرش برنخواهیم داشت. قسم می خورم رجوی خدا را نمی شناسد، چطور می تواند 30 سال مانع هر گونه تماس افراد با خانواده ها باشد.
از سخنانش متحیر شدم و کمی به فکر فرو رفتم دریافتم جنایت رهبران فرقه کمتر از جنایتکاران بنام تاریخ نیست، چون جنایتکاران فقط جان آدم ها را می گرفتند اما رجوی ها و تشکیلات مخوف شان روح آدم ها را هم می گیرند و سپس می کشند.
به امید روزی که همه اسرای تشکیلات جهنمی رجوی آزاد و به آغوش گرم خانواده بر گردند.