تناقض آشکار سازمان مجاهدین در مقابل داعش

سازمان مجاهدین که از دیرباز بدنبال قدرتی می گشت که بتواند با حمایت از آن به زندگی پر از ظلم و جور خود در عراق ادامه دهد و دقیقا در زمان صدام ملعون نیز همین روش را ادامه می داد که عاقبت به چنین روزی گرفتار شد.
اما سران سازمان مجاهدین در واپسین روزهای خود روزنه امیدی در میان جنایتهای گروه تکفیری داعش دیدند و تمامی آمال و آرزوهای له شده خود را در آن مشاهده کردند و بدون آنکه به عواقب آن حتی به اندازه ارزنی توجه کنند، بلافاصله همانند کنه به آن چسبیدند و این گروه تروریستی را رزمندگان مردم عراق نامیده و بطور آشکار از آن حمایت کردند ولی از اقبال بد آنها که همیشه هم چنین بوده این گروه جنایتکار تو زرد از آب درآمد و اربابان سازمان مجاهدین که روزگاری خود پایه گذار این گروه تروریستی بودند و حتی در موساد و عربستان به آموزش آنها مشغول بودند، این بار از سربریدن های داعش نگران شده و برای برچیدن آن، نشستها و کنفرانسهای متعددی برگزار می کنند که البته در این بین سر سازمان مجاهدین بی کلاه ماند و آنها از غافله جنایتکاران عقب ماندند.
سران سازمان مجاهدین که خود را مستاصل دیدند، همانند آفتابگردان مسیر خود را عوض نموده و تمام دیدگاههای اربابان غربی و اروپایی خود را در بوق وکرنا کردند و حتی به اصطلاح مخالفتهای خود با این گروه تکفیری را از قول شبکه های دیگر نوشته و می نویسند تا مبادا داعش دوباره عراق را فتح کرده و برسر قدرت بنشینند که البته سران سازمان مجاهدین با این عمل خود عملا هم به میخ می زنند و هم به نعل و طوری وانمود می کنند که اصلا این سازمان مجاهدین نبود که از جنایتهای داعش حمایت می کرد و اکنون که تمام دنیا این گروه تروریستی را محکوم می کند، آنها نیز برای نشان دادن وجود کثیف خود هماهنگ با مردم دنیا به اصطلاح آن را محکوم می کنند و این محکومیت خود را در غالب اخبار رسیده از رسانه های دیگر عنوان می کنند چرا که از گفتن حقایق با زبان خودشان باک دارند که مبادا زمانه برگردد.
این دوگانگی سران سازمان مجاهدین برای عناصر باقیمانده آن در لیبرتی بسیار خطرناک بوده و همواره جان آنها را تهدید می کند که سرکرده جنایتکار آن برای مظلوم نمایی و حمایت از جنایتکارانی همچون داعش حاضر است دست به هر اقدام جنون آمیزی بزند و حتی جان این زندانیان را نیز فدا کند که در این بین جوامع حقوق بشری موظفند به وظیفه انسانی خود عمل کرده و هر چه زودتر آنها را از عراق بیرون ببرند تا همانند 52 نفری که در پادگان اشرف قتل و عام شدند، کشته نشوند و این بر عهده سازمان ملل و سازمان حقوق بشر و کشورهایی که ادعای حقوق بشری می کنند می باشد.