یا سوت زدن رجوی ها در تاریکی از ترس فروپاشی
مریم قجر در پیامی به زهره اخیانی مسئول اول دست نشانده خودش در فرقه (که مثل بقیه مسئولین فرقه فقط عنوان دارد و کاره ای نیست و در سه سال گذشته که مسئول اول بوده است نیز هیچگاه در مقاطع حساسی همچون ضربه کمرشکن دهم شهریور 1392 و اخراج خفت بار از قرارگاه اشرف، از سوی رجوی ها به بازی گرفته نشد) موضوع «شورای مرکزی مرکب از هزار زن» را بیان کرد و در تلاش جهت سابقه تراشی در مورد این موضوع، مدعی شد که در سه مقطع آن را مطرح کرده است.
– مقطع اول سال 1376: او در این پیام گفت که در سال 1376 بحث هزار همردیف را مطرح کرده است. این درحالی است که این بحث در آن زمان مربوط به «شورای رهبری» بود و نه «شورای مرکزی».
– مقطع دوم فروردین سال 1390: وی سپس مدعی شد که درست یک روز بعد از درگیری 19 فروردین سال 1390 در قرارگاه اشرف، بار دیگر این بحث را مطرح کرده است. این در حالی است که چنین مطلبی تابحال در هیچ یک از ارگان های تبلیغاتی فرقه انعکاس نداشته است. آن هم مطلبی که در ظاهر او می خواهد آن را بسیار مهم جلوه داده و مربوط به سطح مرکزی فرقه می باشد. بنابراین با توجه به اهمیت موضوع، اگر این بحث قبلا از جانب مریم قجر مطرح شده بود می بایست تبلیغات گسترده ای پیرامون آن شکل می گرفت. نکته دیگر اینکه چطور یک روز بعد از درگیری و کشته و مجروح شدن ده ها نفر از اعضای فرقه، این خانم بجای اینکه به فکر نفرات باشد به فکر موضوعات دیگر بوده است؟!
– مقطع سوم شهریور سال 1390: در ادامة پیام، وی برای اثبات ادعای خود مبنی بر اینکه موضوع را از قبل مطرح کرده است، خطاب به زهره اخیانی گفت: «در قدم بعد در زمان انتخاب خودت به‌عنوان مسئول اول در شهریور 1390، قول دادید که تا شهریور 1392 شورای مرکزی مرکب از هزار زن را انتخاب و اعلام کنید». و در واقع با این حرف یک توسری به مسئول اول دست نشانده خودش زد و به او انتقاد می کند که دستور داده شده را اجرا نکرده است. در این مورد هم باز هیچ مدرک بیرونی وجود ندارد و در جایی این حرف انعکاس نیافته است.
با توجه به اینکه در اواسط پائیز سال 1393 هستیم و طرحی که وی می گوید از 16 سال قبل (یعنی از سال 1376) دنبالش بوده و مدعی است که در سال 1390 نیز به مسئول اول تشکیلات فرقه دستور انجام آن تا شهریور 1392 را داده است هنوز اجرا نشده و عدم اجرای این دستور به این معناست که دیگر در این تشکیلات اعضا به رهبران اعتماد نداشته و برای حرف او و شوهر فراریش تره خرد نمی‌کنند. بنابراین با رندی و وقاحت خاص خودش برای پوشاندن این گاف در ادامه پیام می‌گوید «این را هم به خوبی می‌دانم که در سال 92 همگی درگیر موضوع کشته های اشرف بودید» و به این ترتیب می خواهد اجرا نشدن طرحش را به این موضوع ربط می دهد و خود را به کوچه علی چپ می زند و از یاد می برد که اولا قبل از آن درگیری یعنی از سال 1376 تا شهریور سال 1392، اگر واقعا چنین طرحی در دستور بوده چرا اجرا نشده؟ ثانیا درگیری سال 1392 مربوط به روز 10 شهریور بوده و طبق دستور خودش، تا این تاریخ می بایست شورای مرکزی تشکیل می شد!
اما علت اصلی مطرح کردن بحث « شورای مرکزی مرکب از هزار زن » از سوی مریم قجر چیست؟
بی شک جواب را باید در ارتباط با شرایط جدید و اخراج قریب الوقوع فرقه از عراق دید. این حرکتی تدافعی از سوی رجوی ها در مقابل ریزش های سنگین پس از اخراج از عراق می باشد و تلاشی است برای مقابله با فروپاشی محتوم فرقه که سه منظور اصلی از آن دنبال می شود:
اولا: مقابله با ضربه ناشی از ریزش و جدایی زنان معروف شورای رهبری که به این منظور در این طرح دیگر هیچ زنی عضو شورای رهبری نیست و طبق این طرح از این پس زنان جدا شده از فرقه حداکثر در حد شورای مرکزی و هم سطح با بقیه زنان معرفی می شوند تا تبعات ناشی از افشاگری‌های آنان کم شود. بخصوص که افشاگری‌های اعضای جدا شده شورای رهبری همچون خانم بتول سلطانی در مورد «رقص رهایی» و خانم زهرا میرباقری در مورد «بیرون آوردن رحم زنان» تاثیر زیادی داشته است.
دوما: مقابله با ریزش انبوه مردان و بخصوص مردان بالای فرقه
طبق این طرح دیگر هیچ مردی عضو شورای مرکزی فرقه نیست و همه آنها پائین تر از این حد هستند. با توجه به اینکه رجوی ها بخوبی می دانند که بسیاری از اعضا به محض رسیدن پایشان به خارج از حصارهای تشکیلاتی از فرقه جدا خواهند شد و با توجه به اینکه اکثر اعضای فرقه را مردان تشکیل می دهند، رجوی ها با این طرح می خواهند از سنگینی ضربه بکاهند و افشاگری مردانی که در سطح بالای تشکیلات بودند (مثل مهدی افتخاری‌ها) را با پایین آوردن سطح تشکیلاتی آنها کمرنگ کنند.
سوما: پایین آوردن سطح اختیارات و قدرت اعضای شورای رهبری
طبعا اختیارات و قدرت مانور و امتیازاتی که یک عضو شورای رهبری در اختیار دارد بسیار بیشتر از یک عضو شورای مرکزی، آن هم شورای مرکزی هزار نفره است. این موضوع به اعضای شورای رهبری این امکان را می‌داد که در خارج برای رجوی ها شاخ بشوند. بنابراین با توجه به فرار زنان شورای رهبری که نشان داد در هیچ سطحی تشکیلات رجوی استحکام ندارد، رجوی ها با این ترفند می خواهند قدرت اعضای شورای رهبری را کاهش بدهند.
اما باید به رجوی های پلید گفت که با این ترفندها ره بجایی نخواهید برد و با اخراج فرقه از عراق دیگر نخواهید توانست با دروغ، دروغ های قبلی تان را رفع و رجوع کنید. فرقه ای که بر اساس ترور و مزدوری سرپا نگه اش داشته اید دیگر عمرش به سر آمده و شما مثل غریقی هستید که به هر چیزی خود را می آویزد ولی راه نجاتی نمی یابد.